Kwartet

Crisis
Volgens een hoogleraar aan een van de universiteiten in ons land, verkeert Nederland in een opvoedcrisis. Ouders hebben moeite met de begrenzing van hun kinderen. Hoe bescherm je ze tegen bepaalde zaken? Wat mogen ze wel en niet? Vroeger boden religie, familie en dorpsgemeenschap een gezamenlijke context; de gemeenschap stelde de grenzen. De gemeenschappelijkheid is inmiddels verdwenen waardoor ouders zèlf geconfronteerd worden met normen- en waardenvraagstukken. Dat blijkt te lastig te zijn. Er wordt derhalve voor gepleit opvoedcursussen standaard in het ziektekostenpakket op te nemen. Anderen spreken van pedagogische onmacht die het niveau van het gezin overstijgt: professionals die meeopvoeden, zoals leerkrachten, politieagenten en jongerenwerkers kennen net zoveel pedagogische onmacht in de omgang met jongeren als ouders. Zelf heb ik de afgelopen weken (christen!)jongeren in verschillende settings bevraagd over wat zij leren over het leven en van wie. Wie zijn de perspectiefbieders in hun leven? Van de antwoorden word ik niet vrolijk. Kennis en levenswijsheid worden niet meer overgedragen door nabije volwassenen, maar zijn verschraald tot informatie die je uit de muur trekt als je het nodig hebt. Dat snackloket heet Google.

Perspectief
Het houdt mij bezig dat veel kerkmensen zich hierin niet onderscheiden en meegaan met de waan van de dag en de trend in onze tijd. De autonomie en zelfredzaamheid van jongeren is doorgeschoten naar geestelijke richtingloosheid. Jongeren kunnen echter niet architect zijn van hun eigen leven. De Bijbel leert ons wel anders. Daarin lezen wij dat elk mens, en jongeren in het bijzonder, aangewezen is op leiding in het leven en behoefte heeft aan structuren en perspectief. Ps. 119 roemt niet voor niets over de heerlijkheid van de wet, terwijl Ps. 78 en Dt. 6 prachtige voorbeelden zijn van Bijbelgedeelten waarin volwassenen de opdracht krijgen kinderen en jongeren te onderwijzen. Elk mens is afhankelijk van Gods leiding in het leven en heeft behoefte aan de veiligheid en bescherming van Zijn voorschriften. Kinderen en jongeren hebben daarbij behoefte aan leidinggevende volwassenen in hun leven. Volwassen dienen daarvoor bereid en beschikbaar te zijn! Zijn we dat ook? Wat is het geestelijke testament dat wij achterlaten en overdragen? Zijn we daar nadrukkelijk mee bezig? We moeten jongeren twee dingen meegeven: het ene is wortels, het andere is vleugels. Om te zweven op de wind, gedragen door de Geest en de kracht van Gods liefde. In de gemeenschap der heiligen.

E.J. van Dijk

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen