Hemelvaart: een hogepriester in de hemel

Christus’ hemelvaart betekent dat Hij niet meer lichamelijk onder ons is, zoals tijdens Zijn aardse leven. Niet zelden hebben we daarom moeite met dit heilsfeit. In het vorige nummer van De Wekker hebben we naar het hemelvaartsfeest gekeken vanuit dit menselijke perspectief. Zouden we nu alsnog door de Immanuël alleen gelaten worden?
Toch belijden we met de Heidelberger Catechismus dat Christus in de hemel is opgenomen ‘tot ons heil’. Maar wat is dat heilzame dan? In dit artikel willen we daarom van bovenaf naar de hemelvaart kijken en letten op Christus’ werk in de hemel.

Offeren
De priesters in het Oude Testament hadden een drievoudige taak. Hun dienst in tabernakel en tempel bestond uit het brengen van de offers, het voorgaan in het gebed en het zegenen van het volk. Rondom deze steekwoorden is het heil van de ten hemel gevaren Christus te typeren. Christus is in de hemel onze Hogepriester. Zo wordt Hij in de Hebreeënbrief genoemd. Een Hogepriester stond aan het hoofd van de priesters en was de voornaamste vertegenwoordiger van het volk voor God.
Nu is het niet zo dat Christus in de hemel voor ons offert. Het dagelijkse offerritueel zoals dat in het Oude Testament plaatsvond, is tenslotte in Zijn sterven aan het kruis vervuld. Dat ene offer is voor eens en voor altijd genoeg. Maar wel betekent Hemelvaart dat Christus de gerechtigheid en verzoening die Hij als onschuldig ter dood veroordeelde voor ons verwierf aan Zijn Vader aanbiedt.
Daar mogen we ons geweldig door laten bemoedigen! Toen Christus de hemel betrad, moest de satan als de aanklager van onze zonden eruit! (Openb. 12: 10) Tot die tijd klaagde hij ons dag en nacht aan bij de Vader en wees op al onze zonden, zwakke plekken en ons falen. Maar toen Christus de hemel binnenkwam als het Lam dat werd geslacht, werd de duivel de mond gesnoerd. De grond voor zijn aanklachten is er nog wel. Maar de straf die op die aanklacht volgen moet, is al gedragen.
Zo geeft Hemelvaart ons de ruimte om onze zonden te belijden en te bidden om de kracht van het verzoenende bloed. We hoeven daarmee niet zelf te blijven zitten. Christus heeft de schat van de door Hem verworven gerechtigheid de hemel binnengedragen. Elke druppel bloed van Golgotha wordt daar bewaard. En Hij deelt er via Woord en Geest van uit aan krachtelozen en schuldigen die schuilen bij Hem.

Bidden
Toen Christus de hemel binnenkwam, moest niet alleen de satan als aanklager het veld ruimen. Ook kwam toen de Voorbidder binnen. Het was de taak van de Hogepriester om te bidden in naam van het volk. Hij bracht Israëls lofprijs, aanbidding, nood en verlangen voor de HERE. Zo pleit Christus in de hemel voor wie in gebed tot God komt (Hebr. 7: 25). Letterlijk betekent het Bijbelse woord voor pleiten: voor iemand opkomen. Het heilzame van de Hemelvaart is dat Christus ook daarvoor naar de hemel is gegaan. Hij staat voor de Zijnen in bij de Vader en bidt voor hun welzijn en hun vrede. In het hogepriesterlijk gebed (Joh. 17) hebben we daarvan een treffend voorbeeld. Christus pleit bij Zijn Vader, of die Zijn Kerk op aarde wil bewaren voor de boze en hen wil heiligen. Hij bidt om heerlijkheid voor allen die Zijn Woord geloven en om eenheid. En Hij smeekt of de liefde die Hij heeft voor ons, ook in ons zal zijn.
Elke keer wanneer wij dus onze handen vouwen en ogen sluiten en onze gebeden bij God brengen, bidt Christus met ons mee! Daar mogen we aan denken als we dat doen. Ook in tijden dat voor ons gevoel onze gebeden woorden niet verder komen dan het plafond. De Heiland heeft ze gehoord en brengt ze bij de Vader. En zou die niet naar Zijn eigen Zoon luisteren?

Zegenen
Het derde steekwoord is zegenen. God kwam naar het volk Israël toe, via de zegenende handen van de priesters. De Aäronitische zegen uit Num. 6 had daarbij een heel eigen plaats. Dat was de zegen die God zelf aan Mozes had geopenbaard: als de priesters het volk zegenen, doe het dan zo! Het was de bedoeling dat de priester aan de rand van het altaar stond en van daaraf de zegen uitsprak. Eerst moesten de brand- en vredeoffers zijn gebracht. Dan volgde daarop de zegen.
Bij de Hemelvaart scheidde Jezus van de discipelen, terwijl Hij hen zegende. Dat is iets om nooit te vergeten! Het laatste beeld dat menselijke ogen van Jezus hebben gezien, waren Zijn zegenende handen. Het is het teken dat Hij ons vanuit de hemel zijn zegen gegeven heeft en nog steeds geeft. In Naam van de verhoogde Christus mogen wij aan het einde van de kerkdienst (dienst der verzoening!) de zegen ontvangen en met ons meedragen de wereld in. Christus belooft met ons te zijn, ons te behoeden, ons genadig te zijn en vrede te geven. Wat geweldig om onder die zegen te mogen leven! Als u daaruit leeft, wordt u verbonden aan God. Uw leven wordt met Hem verzoend en de toekomst belooft veel omdat Hij veel belooft!
Het is dankzij de Hemelvaart, dat wij op deze dingen mogen letten en Hem mogen danken voor de zegen die Hij geeft. Want aan Zijn zegen is ‘t al gelegen!

(Drs. F.W. van der Rhee is predikant te Rotterdam-Oost/Capelle a.d. IJssel.)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen