Over lange gebeden

In veel gemeenten wordt zo nu en dan een nacht van gebed gehouden of vinden andere gebedsacties plaats. Bepaalde organisaties roepen een week van gebed uit bijvoorbeeld voor China, voor bepaalde zaken in ons land, die niet goed gaan enz. Zo komt een bepaalde zaak of gebeuren veel meer in de aandacht van de mensen èn in de aandacht van God. Althans zo beleven we het dan. En wie kent uit eigen leven niet bepaalde gebeurtenissen waarin we aanhoudend en vurig de Heere hebben gesmeekt of een bepaalde zaak zich al of niet werkelijkheid mocht worden. We riepen en we liepen de Heere aan. Er was een voortdurend gebed in ons hart en we waren voortdurend in gebed. Zoals David het verwoordt in Psalm 109: 4: “maar ik ben een en al gebed”. Zulke gebedshoogten blijven je ook na jaren bij. En zo mogen we met de Heere omgaan. We worden in de Bijbel opgeroepen tot vurig gebed, tot aanhoudend gebed, tot volharding in de gebeden en dankzeggingen. Paulus zegt: “bidt zonder ophouden” (1 Thess. 5: 17). In Handelingen 12 lezen we hoe de gemeente voortdurend bidt om de vrijlating van de gevangen gezette Petrus. Wanneer de Heere het gebed op een wonderlijke wijze verhoort, kan men het aanvankelijk niet geloven.

Lange gebeden hebben geen meerwaarde
Er is dus niets tegen vurig en aanhouden bidden in te brengen. In dit opzicht hebben christenen van welke achtergrond ook vernieuwing van hun gebedsleven nodig. Want een innige en intense omgang met de Heere blijft niet vanzelf. We moeten er wat voor doen. We moeten er tijd voor vrijhouden en discipline opbrengen. Ons gebed moet ook inhoudelijk vernieuwd worden en dat gebeurt niet alleen door ingrijpende gebeurtenissen. Het is de Bijbel zelf die inhoud geeft aan onze gebeden al de dagen en jaren door. En daarbij is de Geest van het gebed onmisbaar. Iedere bidder ervaart dat het echte bidden een gave en werk van de Jezus is hoezeer ook het bidden ons eigen werk is.

Het komt niet op de lange gebeden aan. De Bijbel spreekt over het gebed in de binnenkamer. Dat wil zeggen: onze omgang met God is zo intiem dat daar geen anderen bij kunnen zijn. Anderen zien niet waar en hoe zich ons gebedsleven afspeelt. Dat je met dit argument ook gebedsarmoede en nalatigheid in de gebeden kunt bedekken, laat ik nu even buiten beschouwing. Het persoonlijke gebed in zijn meest intieme vorm van omgang met God en het gezamenlijke bidden sluiten elkaar niet uit. Voor beide is een wettige, Bijbelse ruimte. In de kerkdiensten en in andere samenkomsten bidden en danken we. Meestal is er dan één persoon die namens allen het gebed uitspreekt.
In de praktijk blijkt steeds weer dat het lastig is om een gebedsgroep over langere tijd op gang te houden. Dat is te begrijpen. Na verloop van tijd heb je allerlei gebedspunten gehad en je wilt niet telkens in herhaling vervallen. Daarom moeten gebedsgroepen goed geleid worden en de gebeden moeten niet te lang worden gemaakt. Men moet met elkaar van tevoren afspreken hoe lang en waarvoor iemand zal bidden. Maar dit spreekt vanzelf.
We krijgen geen verhoring van de Heere omdat we lang en intensief gebeden hebben. Het gebed zelf is immers niet de grond van de verhoring. Zelfs is te bedenken dat God het niet verplicht is om ons te verhoren; zelfs niet om ons te horen. Bidden is genadegeschenk van God aan ons. We zullen steeds weer bedenken dat wij zondaren zijn. We kunnen ons in onze gebeden er ook niet op beroepen dat we gelovig zijn, een kind van God of hoe dan ook omschreven. De Heere kan een gebed dat uit een woordeloze zucht bestaat evengoed verhoren als een welomschreven en goed vormgegeven gebed. De grond van de verhoring ligt in God Zelf, in het volbrachte verzoeningswerk van de Heere Jezus Christus.

God geeft ons veel ruimte voor het gebed. In allerlei vorm en variatie mogen we tot Hem komen mits het geschiedt in het geloof en met eerbied. Het beeld van God dat we voor onszelf hebben zal mee bepalen hoe we met de Heere omgaan. Er mag intimiteit, vertrouwelijkheid zijn en het is heerlijk om die te ervaren. Maar de vertrouwelijkheid heft de afstand tussen God en ons niet op. God is van een andere orde dan wij. De verootmoediging zal ook doorklinken in de dankzegging en de dankbaarheid. Wij zijn geheel en al van de Heere afhankelijk. Dat brengen we tot uitdrukking in het gebed.

Het kan zijn dat de Heere Zich laat verbidden. Door onze gebeden verandert Hij als het ware van gedachten in een bepaalde zaak. We moeten wel voorzichtig hiermee zijn. Want God is geen God van willekeur en de Heere vergist Zich nooit. Dat moeten we ons geestelijk eigen maken hoeveel strijd daar op het persoonlijke vlak ook mee gepaard kan gaan. Maar de Heere geeft ons wel de ruimte om echt met Hem om te gaan, in een werkelijke relatie, die elke dag weer nieuw en tot op zekere hoogte anders mag zijn. Onze omgang met God is niet precies dezelfde als die van een jaar geleden. God reageert dikwijls ook verrassend op onze gebeden.

Niet te veel organiseren
Maar dat hangt niet af van lang bidden. Het is te begrijpen dat mensen bepaalde aarzelingen hebben bij langdurende gebedsacties en dan ook nog vaak op tijden die niet voor de hand liggen. Waarom moeten het nachten van gebed zijn? Zeker is de nacht een goede tijd om te bidden omdat veel rumoer om ons heen – en hopelijk ook in ons – tot zwijgen komt. Maar om nu gezamenlijke gebedacties in de nacht te organiseren. Daarbij is de vraag te stellen wat de meerwaarde daarvan is. Want het tijdstip van het gebed verleent geen meerwaarde aan het gebed. Aan het gebed wordt kracht verleend niet door mensen, maar door God Zelf. Elia had in zijn gebeden geen voorsprong boven andere bidders in Israël. Ook aan het gebed van Elia moest kracht worden verleend. En dat geldt voor het gebed van ons allen. We hoeven er niet op tegen te zijn dat broeders en zusters en werkers in bepaalde landen en projecten extra aandacht vragen voor acties en ontwikkelingen in het wereldwijde Koninkrijk van God. Men mag ook in een nacht samenkomen om te bidden. Maar men moet geen gedachten gaan voeden dat zulke gebeden eerder in aanmerking komen voor gebeden dan kortere gebeden, dan gebeden in de morgen, op de dag, in de avond. God verhoort gebeden van een 24-uurs gebedsactie niet eerder dan andersoortige gebeden. Elke gedachte aan wat voor soort verdienstelijkheid ook moet worden geweerd en de kop ingedrukt. En het gebed moet ook niet “zeuren” worden. Je maakt het nog wel eens mee dat in zulke lange gebeden – marathongebeden ... – dezelfde zaken zo vaak met wat andere woorden worden gevarieerd, dat je je afvraagt of God het nu nog niet begrepen heeft. Zulke gedachten doen geen recht aan de intentie van de oprechte bidders, maar we mogen er elkaar wel op wijzen. Rondom het gebed moet er niet te veel worden georganiseerd.

Betrokkenheid en gebed
Maar de Heere wil wel gebeden zijn. Als wij niet vragen en Hem als God erkennen, zullen we ook niet ontvangen. De schatten van het Koninkrijk worden slechts biddend ons deel. En tot dit bidden worden we voortdurend in de Schriften opgeroepen. Christenen moeten bidden, met nadruk op het werkwoord moeten. Je merkt aan mensen of ze een plaats aan de troon van de genade kennen. Hoe lang moeten onze persoonlijke gebeden zijn? Daar is geen vaste regel voor te geven. Ik zeg tegen catechisanten altijd dat ze minimaal één maal per dag tijd moeten nemen voor een langer, persoonlijk gebed. Wie echt in het gebed met zichzelf, met mensen en met God bezig raakt, ervaart dat een kwartier bidden niet zo lang is. Wat is er inderdaad veel te bidden. Je ziet het naarmate je meer betrokken bent bij het Koninkrijk en de kerk van God en bij alle werk dat daarin gebeurt. Innerlijke betrokkenheid op de heerschappij van Jezus Christus voedt het gebedsleven. Maar ook een hartelijk, kort gebed kan daarvan uitdrukking zijn.

De crisis van het geloof raakt ook het gebed
Misschien denkt iemand: u had beter kunnen schrijven over het gegeven dat zo veel mensen, ook zij die zich christen noemen, nauwelijks tot niet meer bidden. Inderdaad is dat een heel zorgelijke ontwikkeling. We moeten er uit alle macht tegen waarschuwen. Een christen bidt! Hij en zij dankt en aanbidt. Maar nu wilde ik de vinger bij het punt leggen dat we aan lange, georganiseerde gebeden geen meerwaarde mogen toekennen in vergelijking met andere gebeden. Laat ieder bidden en danken en naar behoefte en naar gebedstucht. Wat een wonder dat God naar al die gebeden hoort en ze ook wil verhoren. Maar laat God wel God.

J. Jonkman
(Ds. J. Jonkman is predikant te Drachten.)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen