Petrus’ val en Christus’ liefde

De verloochening van Petrus wordt vaak genoemd als een voorbeeld dat ook ware gelovigen in grote zonde kunnen vallen. Dat kan nog steeds, zeggen wij dan, want wij zijn niet beter dan Petrus.

Maar gelooft u dat nu echt, dat het mogelijk is dat u deze week overspel pleegt, of een moord, of dat u openlijk de Heere en Zijn dienst vaarwel zegt? Dat zal mij niet gebeuren, denken wij dan. Maar dat dacht Petrus ook …

Verzwaring van het lijden
De verloochening van Petrus heeft het lijden van Christus verzwaard. Hij werd door allen verlaten. Judas had Hem verraden. Petrus, die het hardst verzekerd had dat Christus op hem wel aankon, verloochent Hem. Christus moest alleen lijden, want Hij alleen kon de toorn van God over de zonde dragen. Maar de houding van Zijn discipelen heeft Zijn lijden wel verzwaard. Terwijl Hij leed voor hun zonden …

We moeten er wel voor waken om té negatief over Petrus te denken. Er was in zijn leven, bij al zijn zwakheden, wel een hartelijke liefde voor zijn Heere. Daarom volgt hij Hem ook naar het paleis van de hogepriester. Daar was liefde en moed voor nodig. Hebt u, net als Petrus, Christus ook nodig gekregen als Zaligmaker en hebt u Hem zo hartelijk lief?

Petrus’ val is diep
Maar wat viel Petrus diep. Hij was als discipel van Christus drie jaar lang bij Hem geweest. Hij was één van de drie discipelen die het dichtst bij Christus stonden.
Bovendien was Petrus van tevoren gewaarschuwd, en een gewaarschuwd man telt voor twee. De Heere Jezus had precies aangekondigd wanneer de verzoeking zou komen, en om welke zonde het ging.
Het was geen zonde die voor Petrus aantrekkelijk was. Dit was niet zijn zwakke plek of zijn boezemzonde. Daarom is hij heftig verontwaardigd als Christus zijn verloochening voorzegt. Petrus is vastbesloten om zoiets nooit te doen, en dat meent hij.
En toch valt hij in deze grote zonde. Want hij geeft niet een ontwijkend antwoord; hij verloochent de Zaligmaker. Hij zegt het openlijk, herhaaldelijk, hij roept er zelfs God als getuige bij aan dat hij met Jezus van Nazareth helemaal níets te maken wil hebben. Niet één keer, maar drie keer achter elkaar. Terwijl hij tijd kreeg om tot inkeer te komen, want tussen de tweede en derde verloochening ging er een uur voorbij. Maar de zonde heeft Petrus verblind.
Zo diep kan een kind van God, een discipel van Christus, vallen in de zonde, en zo snel … Dat is een waarschuwing voor ons, ook voor wie de Heere heeft lief gekregen. Er is geen zonde waarin een ware gelovige niet kan vallen.

Toch kwam de verloochening van Petrus niet zomaar. Het was ermee begonnen dat Petrus hoog dacht van zichzelf. De andere discipelen zouden Christus misschien wel verlaten, maar hij niet! Petrus vertrouwde op zichzelf, op zijn geloof en liefde voor de Heere Jezus. Hij dacht dat die sterk genoeg was. Daarom was hij ook niet echt bang voor deze zonde en bad hij in de hof van Gethsémané niet, maar was hij in slaap gevallen.

De val van Petrus is het eindpunt van zijn voortdurende verzet tegen het lijden van Christus. Petrus wil niet dat Christus zal lijden, dat Hij alleen zal lijden en dat hij álles van Christus moet ontvangen. Petrus moet in deze weg leren hoe zwak hij in zichzelf is en dat zalig worden alléen genade is.

Christus’ liefde gaat nog dieper
Nog dieper dan de val van Petrus gaat de liefde van de Heere Jezus Christus. Toen Petrus Hem voor de derde keer verloochende, keerde Hij Zich om. Hij keert Zich niet van Petrus af, wat verdiend zou zijn, maar Hij keert Zich om. Hij kijkt Petrus aan, met een blik vol droefheid over deze zonde, en tegelijk vol liefde. Al wil Petrus niets van Hem weten, Hij wil wel alles van Petrus weten. Als ergens blijkt dat Zijn liefde volstrekt onverdiende liefde is, is het hier wel.
Dan breekt Petrus’ hart. Hij vlucht weg en huilt bitter. De zonde is bitter, juist voor wie de Heere liefheeft. Daarom is deze hartelijke droefheid over de zonde nodig, de zonde bewenen en belijden voor Gods aangezicht.

Wat Petrus verder gedacht of beleefd heeft, vermeldt de Schrift niet. Uiteindelijk is de redding uit zijn diepe val ook niet te danken aan hem, ook niet aan zijn tranen of berouw, maar aan de opzoekende liefde van de Heere Christus. Want omdat Hij gebeden en geleden heeft, is de val van Petrus niet het laatste woord; daarom zal Petrus niet verloren gaan, kán hij niet verloren gaan. Christus bleef gewillig om te lijden, ook voor Petrus. Daarin schittert Zijn heerlijkheid als de Middelaar. Hij heeft alles volbracht en de zaligheid ligt vast in Zijn offer, in het werk van de drie-enige God. Dat is nooit een excuus om te zondigen. Maar als u gezondigd hebt, wanhoop dan toch nooit aan Gods genade. Hij wilde een Petrus genadig zijn. Zoek de zaligheid en de vastheid daarvan in Hem alleen. Christus heeft geleden om zondaren te verlossen èn om hen bij de verlossing te bewaren. Daarin mag u rust vinden als u het van Hem verwacht.
Dat geeft telkens weer reden tot verootmoediging, omdat Christus zo diep moest lijden voor mijn zonde. En reden tot verwondering, omdat Hij dat wílde doen.

A. Versluis
(Ds. A. Versluis is predikant te Nieuw-Balinge.)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen