Doop en beleving (Kinderdoop en/of volwassendoop 1)

Die bewuste beleving ontbreekt vaak bij de kinderdoop – zo zegt men. Catechisanten zeggen ‘Ik was er niet bewust bij. Ik heb er niet voor gekozen’. Eerlijk gezegd herken ik dat uit mijn eigen jeugd. Vooral toen ik mijn eigen kinderen mocht dopen, begon ik pas het bijzondere van de doop te beseffen. Maar hoe komt het dat de doop geen hoogtepunt meer is? Zo’n 6 á 8 maal per jaar mag ik in eigen gemeente de doop bedienen. Soms lijkt er gewenning te komen. Weer een doopdienst! Het gevaar is groot dat de ‘doopervaring’ tot de dienst beperkt blijft. Het is wel even ontroerend … zo’n kleintje en de kleinste kinderen die naar voren komen en zo heerlijk ontvankelijk alles in zich opnemen! Maar speelt de doop nog een rol in de opvoeding? Hoe vaak zouden ouders er met hun kinderen over spreken? De doop lijkt dood kapitaal te worden. Hoe vaak gebeurt het niet in den lande dat ouders hun kinderen laten dopen omdat die ceremonie er toch vooral bij hoort. Vervolgens komt men zelden meer in de kerk. Het voorleven van de inhoud van het geloof blijft er bij. In de 19e eeuw sprak iemand al van een ‘gedoopt heidendom’. Geen wonder dat de beleving van de kinderdoop dan als water in de woestijn opdroogt!

Volwassendoop: Er valt zoveel te beleven!
Steeds vaker gaan mensen van ‘gevestigde’ kerken over naar evangelische gemeenten en maken daar o.a. kennis met de volwassendoop. Degenen die dat als gast meemaken, vinden dat geweldig! Het doopkleed … het bad vol water … het ondergaan in het water en het weer opstaan … prachtige symboliek van het met Christus begraven worden door de doop in Zijn dood en het in nieuwheid des levens wandelen (Rom. 6). Hier valt wat te beleven. De intense vreugde van de dopeling! Het indrukwekkende getuigenis hoe men door God aangeraakt is. De opzet van de dienst met opwekkingsliederen die aanspreken en een appel op het gevoel doen! Een gemeentelid liet zich zonder dat ik het wist overdopen in een Christengemeente! Ze vertelde mij daarna: ‘Sorry dat ik het niet gemeld had … maar het ging spontaan in die dienst. Ik voelde me zó aangeraakt en wilde een markeringspunt neerzetten.’ Zij had deze stap naar eigen zeggen nodig om aanvaarding en genade van God te ervaren om zo haar verleden met zoveel moeite, pijn en schuld los te laten.
Zij noemde het een ‘gedenksteen neerleggen’ (Joz. 4).

Kinderdoop: Er valt zoveel meer te beleven!
Met regelmaat voer ik doopgesprekken met het oog op de doop en de doopdienst. Ik doe dat aan de hand van een reader met de uitleg van het doopformulier en een uitgebreide onderbouwing van de kinderdoop. Gelukkig merk ik dat de doop voor veel ouders echt leeft! Als ik vraag naar de betekenis wordt heel vaak gezegd: ’Het is een geweldige pleitgrond’. Of men zegt: ’Geweldig, dat God de eerste is. Wij zouden niet naar Hem gevraagd hebben, maar Hij vraagt wel naar ons’. We spreken dan over Gods trouw, zijn verbond, zijn machtige beloften!
De kinderdoop is niet maar een leuke ceremonie met veel ‘toeters en bellen’ maar een uiterst plechtig moment. We betreden hier heilige grond! Hier spreekt de Here zelf! Hier worden we stil en horen we hoe God Zijn heerlijke naam aan zondige mensen verbindt. Kijk naar het water op het voorhoofdje van het kind! ’Ik wil je wassen’ zegt Jezus! Op het doopvont in Aalten staat de tekst: ‘Ik heb u bij uw naam geroepen. Gij zijt mijn’. Wat een machtig moment! God zegt in de belofte: ‘Gij zijt mijn’. Nu mag het geloof er op inhaken met: ’Ja Here, Gij zijt mijn! Gij zijt mijn God en mijn Rots’. De doop … een teken voor het leven! We zijn er rijk mee! Gevoelens drogen wel op maar dat water droogt niet op! Gods belofte blijft van kracht. In tijden van zonde en moeite kunnen we op de doop terugvallen en er voor onze kinderen op pleiten als zij afdwalen. Als kinderen verdriet hebben, mogen we bidden: ‘Here, U hebt beloofd dat U het kwaad van hen zou weren of ten beste zou keren’. Als ze zondigen, mogen we hun doop voor God brengen: ‘Here, U wilt ze toch wassen en vernieuwen!’ Kinderdoop … er valt zoveel meer te beleven. Bij de overdoop valt sterk de nadruk op de beleving van de mens en zijn weg met God. Nu valt alle nadruk op Gods weg met de mens! Zijn verkiezende liefde, zijn verbond, zijn beloften … als we deze dingen weer met hoofd en hart in ons opnemen … wat een sterke ankergrond!

De beste ankergrond!
Luther zei: Wanneer ik op mijn sterfbed lig en de duivel houdt mij al mijn zonden voor, zal ik hem gelijk moeten geven. Maar ik zal in geloof mijn hand op mijn voorhoofd leggen, daar waar het water van de doop gesprenkeld is en de engelen zullen mij dragen tot in de schoot van Abraham. Luther greep zich in de aanvechting vast aan Gods onwrikbare belofte. Bucer omschreef de zekerheid van de doopbeloften als volgt: ’De Heere speelt bij de doop geen spel met ons!’ Bij alle nadruk op beleving in de huidige tijd is het zwaartepunt naar de mens verlegd. Geruisloos komt hij/zij steeds meer in het middelpunt. De kinderdoop legt terecht het zwaartepunt in God zelf, zijn eeuwige trouw. Daar ligt de vastheid in leven en sterven. Dus anker buiten boord in wat Christus deed! Ons leven buiten onszelf zoeken!

A. Wagenaar
(Ds. A. Wagenaar is predikant te Aalten.)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen