Vertrouwen en openheid zijn de basis

“Het gesprek tussen kerkenraad en predikant vindt niet plaats in een sfeer van: wij zijn werkgever en jij moet als werknemer een goed product afleveren,” maakt Brands direct duidelijk. “De predikant moet niet het idee hebben dat hij een examen zit te doen. We hebben een gemeenschappelijk doel: dat de prediking overkomt bij de gemeente. Daarover voeren we een open gesprek.”

Dekker geeft aan dat er voorafgaand aan de invoering van de besprekingen, zo’n twee jaar geleden, een bezinning in de kerkenraad is geweest over de prediking. “Daar hebben we gezamenlijk geformuleerd wat we van de prediking verwachten en wat we als het doel ervan zien. Kerkenraad en predikant delen dus hun visie op de prediking. Dat is een belangrijk uitgangspunt.”

De kerkenraad formuleerde een aantal aandachtspunten, die hij belangrijk acht in het geheel van de prediking. Is de verkondiging bijvoorbeeld christocentrisch, staat Christus centraal? Is er goede exegese? Is de prediking confessioneel? Is er sprake van een oproep tot bekering, zelfonderzoek en groei in het geloof?

De kerkenraadsleden wordt gevraagd gedurende een half jaar zo’n 10 tot 15 preken op onder meer deze aspecten te beluisteren. Daarnaast geven zij feedback op de liturgie en de vorm van de preek, zoals de opbouw, het woordgebruik en de presentatie. Na afloop van het half jaar krijgt de predikant van elk kerkenraadslid zijn bevindingen.
“Er zitten voor- en nadelen aan deze methode,” zegt Brands. “Voordeel is dat een groot aantal preken wordt bekeken, nadeel dat het gesprek in algemene bevindingen blijft steken.” Naast deze methode heeft de Apeldoornse kerkenraad daarom ook andere methoden beproefd, zoals het bespreken van één specifieke preek. De predikant stuurde daarvan vooraf een preekschets door.

Dekker: “We hebben ook een keer direct na de dienst een preek besproken. Daarbij stond de vraag centraal wat de kerkenraadsleden als belangrijkste boodschap voor zichzelf hebben meegenomen. Dat geeft een persoonlijker gesprek en voor de predikant is de vraag belangrijk of de boodschap overkomt die hij erin heeft willen leggen.”

Hoewel het toezicht op de prediking een specifieke taak voor de ouderlingen is, is er in Apeldoorn-Centrum bewust gekozen voor een kerkenraadsbrede bespreking. “Het is voor ons een blijk van openheid binnen de kerkenraad,” motiveert Brands. “In een preek kunnen trouwens ook diaconale aspecten aan de orde komen.” Dekker: “Een preekbespreking dient ook de onderlinge opbouw. Ouderlingen en diakenen kunnen van elkaar leren in de manier waarop ze naar een preek luisteren.”

Hoe de besprekingen zijn bevallen? “Goed,” zeggen ze allebei. Brands: “Onze predikant geeft zelf aan de gesprekken te waarderen en we merken dat hij aandachtspunten ook echt meeneemt.” Dekker: “We zitten er niet om een preek te beoordelen, maar meer als klankbordgroep. De sfeer tijdens de gesprekken is dan ook openhartig.” De gedachte is alle vormen afwisselend te blijven gebruiken.

Dekker voegt eraan toe dat de gemeente altijd geïnformeerd wordt als er een preekbespreking is of als die is geweest. “We vinden het belangrijk ook naar de gemeente open te zijn.”

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen