Kerstcadeautjes

Er is al veel gezegd over hoe al die gezelligheid en ook dat geven van cadeautjes niets te maken heeft met de betekenis van Kerst en het zicht kan verhullen op het wonder van de komst van Gods Zoon naar deze wereld. Daarover wil ik het maar niet hebben. Het is helemaal waar, al is er ook wel weer wat voor te zeggen dat juíst christenen cadeaus zouden kunnen geven met Kerst, er is immers iets heel groots te vieren! Maar de aanleiding voor dit artikel was eigenlijk een associatieve gedachte die ik had, aan een Bijbeltekst waarin het ook gaat over het elkaar geven van cadeautjes.

In Openbaring 11: 10 staat dat de mensen die op de aarde wonen elkaar cadeautjes zullen sturen, omdat ze feest vieren over … de ondergang van de kerk! Dat zal zijn vlak voordat Christus terugkomt. Openbaring 11 laat zien hoe de tijd tussen de eerste en de tweede komst van Christus in het spanningsveld staat van een confrontatie tussen de satan en de kerk, en hoe de strijd toeneemt naarmate de dag van de wederkomst dichterbij komt. Steeds duidelijker tekent zich af hoe dat prachtige Evangelie van Kerst tegenstand oproept, en hoe de kerk door die tegenstand in het nauw komt.

Verdrukking
En als er nou iets is dat, terugkijkend, het afgelopen jaar getypeerd heeft, dan is dat denk ik wel (naast allerlei dingen natuurlijk die kunnen spelen in ons eigen kleine leven) dat het zo ontzettend tastbaar werd dat de kerk meer in de verdrukking kwam. Ik denk aan wat er gebeurde in Noord-Irak en Syrië, waar broers en zussen met de gruweldaden van IS te maken kregen, maar ook aan Noord-Korea, Nigeria en zoveel andere plekken in de wereld waar verschrikkelijke verhalen vandaan komen van vervolging en verdrukking. Op die plekken is de tegenstand met beide handen te tasten.

Maar ook in ons deel van de wereld is die er. In de vorm van steeds minder ruimte voor geloof in de publieke ruimte en een sterker wordend spanningsveld waarin de kerk zijn plek heeft. En in steeds meer lege plekken in de kerkbanken. In lauwheid. In onenigheid. Soms zou je er bijna wanhopig van worden: kan het ooit nog wat worden met de kerk? Eigenlijk staat het boek Openbaring daar vol van, van die vraag: wordt het ooit nog wat met de kerk, met het Koninkrijk van God? Het boek biedt troost aan een kleine, aangevochten en verdrukte kerk - in Johannes’ dagen, maar ook in die van ons. En dat blijkt ook in Openbaring 11.

Veilig bewaard
Johannes moet iets heel vreemds doen in dat hoofdstuk: hij moet de maten opnemen van de tempel en het altaar en de mensen tellen die daarbinnen God aanbidden. De buitenste voorhof moet hij overslaan, die is bestemd voor de heidenen die de heilige stad 42 maanden lang zullen vertrappen. Die 42 maanden is de tijd tussen Christus’ hemelvaart en zijn wederkomst – de tijd waarin wij kerk zijn, de tijd waarin de satan macht krijgt om de kerk aan te vallen. In een wereld van toenemende macht van het kwaad, krijgt Johannes de opdracht: meet de tempel, meet het volk van God! Waarom? Om aan te geven waar de grenzen liggen. Johannes krijgt de opdracht af te bakenen wat aan God behoort: zíj daarbinnen, die Hem aanbidden bij het altaar, zijn van Hem, en zíj zijn veilig. God laat in een woelige wereld zijn kerk niet los. Al die mensen die redding zoeken bij het altaar, bij de verzoening, ze zijn bij God bekend, en ze worden veilig bewaard. Dat is een enorme bemoediging.

En een waarschuwing. Johannes moet alleen díe mensen markeren die ook echt van het altaar, van het offer van het Lam willen leven. De voorhof wordt niet gemarkeerd: een beetje bij de tempel horen, maar kijken vanaf een afstandje is niet genoeg. De kerk wordt in de felle strijd die er woedt beschermd rondom het altaar, waar Christus beleden wordt als Redder. Dáár ben je veilig. Maar ook alléén daar. Naarmate de dag van de wederkomst dichterbij komt, wordt het verschil duidelijk. De tijd verdraagt de vrijblijvendheid hoe langer hoe slechter. Want als je niet binnen staat, bij het altaar, sta je buiten. Dat is de ernstige keerzij.

Getuigen
Maar, er volgt nog tijd! Die tijd waarin de stad vertrapt wordt, dat is tegelijk de tijd van Gods geduld. In die tijd beschermt God zijn gemeente, én geeft Hij haar een opdracht: getuigen! Openbaring 11 spreekt met een verwijzing naar Zacharia 4 over twee getuigen die 1260 dagen (= 42 maanden) zullen profeteren. Ze staan voor het getuigenis van de kerk. De kerk is geroepen om licht door te geven in een donkere wereld, door aangesloten te zijn op de bron van de Geest. De kerk is draagster van de troost, de enige troost in leven en sterven!

Déze tijd, waarin wij kerk zijn, is de tijd die God ons – nog – geeft. Het kán nog. Want er komen andere tijden. Vlak voordat Christus terugkomt gaat de kerk door een verschrikkelijk benauwende tijd. Het beest uit de afgrond wordt losgelaten en zal zó hard de aanval inzetten, dat de getuigen worden gedood (vers 7). Hun lichamen zullen op de straat van de stad liggen, en de mensen zullen ernaar kijken en lachen. Ze zullen zó blij zijn, dat ze elkaar cadeautjes sturen. Eindelijk zijn ze af van die christenen. Eindelijk is de kerk de mond gesnoerd.

Daar gaat het naar toe. En als we nu terugkijkend op het afgelopen jaar constateren dat de tegenstand is toegenomen, dan maakt dat misschien wel wet onrustig: hoe zal het jaar dat voor ons ligt er uitzien? Het zou best eens kunnen dat het er niet makkelijker op zal worden. En toch mogen we met vertrouwen en moed het jaar 2015 ingaan. En met blijdschap.

Kerst in perspectief
Want dít laat het boek Openbaring ook zien: de overwinning staat vást! Daarmee eindigt Openbaring 11, maar daarvan spreekt ook Openbaring 12. Daar zie je het Evangelie van Kerst, niet van onderaf, zoals in Lukas 2, maar als het ware van bóven, alsof je op een toren staat en om je heen kijkt. De kleine details zie je niet meer, maar wel de grote lijnen: Kerst in perspectief. Je ziet dat de geboorte van Christus onderdeel is van een lange geschiedenis van Gods handelen om Zijn volk te verlossen. Een moment in de tijd dat zich uitstrekt tot in de eeuwigheid.

Hoezeer de draak ook moeite deed om het Kind dat geboren zou worden te doden, Gods beloften zijn heerlijk vervuld. Geen tegenstand kon voorkomen dat het kerstfeest werd. Het kind was de Leeuw uit de stam van Juda, Die Zich als Lam liet slachten. En nadat Hij overwon is Hij weggevoerd naar God en Zijn troon. De beslissende slag is geslagen! De draak is uit de hemel gegooid en kan ons daar niet meer aanklagen, en de kerk wordt door God veilig in de woestijn bewaard. Hoezeer ook alle woede van de draak nu op haar gericht is, en hoe fel zijn aanvallen ook zijn, ze is veilig.

Met die troost houden wij het vol. Met het Evangelie van de komst van onze Heiland – tot aan de dag dat Hij terugkomt. Dan wordt de overwinning definitief gevierd. Maar nú al staat de overwinning zó vast dat er in de hemel al een loflied klinkt: ‘Aan Hem Die op de troon zit, en aan het Lam, zij de dankzegging, de eer, de heerlijkheid en de kracht in alle eeuwigheid’ (Openbaring 5: 13). En wij mogen er mee instemmen, nu al.

Miranda Renkema
Mevr. M. Renkema-Hoffman is theologe en lid van de redactie.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen