Bij een ochtendgebed (3)

Almachtige, eeuwige God,
Schepper en Onderhouder van de wereld, ik aanbid U.
Heere Jezus Christus, Redder en Heer van de wereld, ik aanbid U.
Heilige Geest, die het volk van God heiligt, ik aanbid U.
Ere zij de Vader en de Zoon en de Heilige Geest.
Zoals het was in het begin, nu en altijd, en in de eeuwen der eeuwen.
Amen.
Hemelse Vader, ik bid dat ik deze dag in Uw aanwezigheid leven mag en meer en meer zal doen wat U wilt.
Heere Jezus Christus, ik bid U dat ik deze dag Mijn kruis op mij nemen mag en U mag volgen.
Heilige Geest, ik bid dat Uw vrucht deze dag in mijn leven rijpen mag – liefde, blijdschap, vrede, geduld, vriendelijkheid, goedheid, trouw, zachtmoedigheid en zelfbeheersing.
Heilige, gezegende en heerlijke Drieëenheid, drie Personen en één God, wees mij genadig.
Amen.

We komen nu toe aan het tweede gedeelte van dit oude gebed uit het Book of Common Prayer (1649). Na de lofprijzing op God de Vader, de Zoon en de Heilige Geest bidden we dat we ook deze nieuwe dag mogen leven in Gods aanwezigheid. Zoals Hij Abraham, de vader van alle gelovigen, al zei: Wandel voor Mijn aangezicht en wees oprecht (Gen. 17: 1). Heel ons leven speelt zich voor de Heere af en daarvan zullen we ons steeds bewust moeten zijn. Ook als we soms helemaal niet ervaren dat Hij erbij is. Juist in onze moderne tijd is het levensbelang dat we dat geloofsbesef blijven voeden. Want iedere dag van ons leven is een geschenk van Hem.
We bidden om steeds meer Gods wil te mogen doen. Meestal zijn we immers niet zo gewillig. De Heere moet onze wil steeds ombuigen en dat is een levenslang leerproces.
Dat geldt niet alleen voor onze verlangens en daden, maar ook voor wat ons overkomt. Eenswillendheid met God is elke dag weer een geloofsoefening, zeker wanneer we bij al ons bidden geen verandering bemerken, zoals wij die graag zouden willen.

Kruisdragen
Het oude gebed bepaalt ons er dan ook bij dat het christenleven niet altijd over rozen gaat. Integendeel: letterlijk wordt aangehaald wat de Heere Jezus ons leert over het kruisdragen. We moeten het eerst op ons nemen, dagelijks (Luk. 9: 23), en het dan achter Hem aandragen (Luk. 14: 27). Met “kruis” wordt in het Nieuwe Testament alles aangeduid wat met vervolging omwille van het geloof te maken heeft. Dus wat christenen ook tegenwoordig wereldwijd meemaken. Maar we mogen er toch ook alle verdrukkingen mee aanduiden waardoor Gods kinderen in het Koninkrijk van God moeten ingaan (Hand. 14: 22).

Bekend is het voorbeeld van al die mensen die elk hun kruis van zich af mochten werpen op een grote hoop en er dan één mochten uitkiezen die hen beter zou passen. Toen bleek dat ieder toch maar liever zijn eigen kruis weer oppakte … Je eigen kruis dragen is dus een zaak van het zelf oprapen in eenswillendheid met Christus, de grote Kruisdrager. Hij heeft, hoewel Hij de Zoon was, Zelf ook gehoorzaamheid geleerd uit hetgeen Hij heeft geleden (Hebr. 5: 7). En Hem volgen betekent dat we altijd op de goede weg zijn en eens zullen thuiskomen om te mogen genieten van de heerlijkheid die Hij bereid heeft voor allen die Hem lief hebben gekregen. Elke dag van ons leven brengt ons daar een stukje dichterbij.

Vruchtdragen
Ten slotte bidden we om geestelijk vrucht te mogen dragen. Gal. 5: 22 wordt letterlijk overgenomen. Let wel: het gaat om het enkelvoud: de ene vrucht die er in ieder wedergeboren leven zal zijn. Zoals een mandarijn altijd negen partjes bevat zo is daar blijkbaar ook de vrucht van de Geest mee te vergelijken. Niet ieder partje is even groot, maar de vrucht moet elke dag door groeien, om te rijpen voor de goddelijke Landman, maar die tegelijk ook voor anderen aangenaam is. Iemand die deze negenvoudige vrucht in zich heeft moet wel een heel sympathiek mens zijn!

Opvallend dat eerst de liefde wordt genoemd. Ja, want God is liefde. Vanuit Zijn liefde komt alles voort: vrede, blijdschap, geduld, vriendelijkheid enzovoort. Innerlijke vrede en diepe blijdschap omdat God goed is voor zondaren zoals ik. Omdat ik niet alleen door het leven hoef te gaan. Vanuit die kern beleven we dan positief het leven en bezien we met de blik van Jezus onze medemensen en gaan we geduldig en vriendelijk met ieder om.
Toch blijft de laatste zin van dit gebed een smeekbede om genade, want zo gemakkelijk gaat dat niet. Net als de dichter van Psalm 119, die in wel 175 verzen zo hoog opgeeft van Gods goede geboden, maar ten slotte zichzelf een dwaalziek schaap weet. Het is en blijft werkelijk allemaal genade!

H.D. Rietveld
Ds. H.D. Rietveld is emerituspredikant en woont in Nijkerk

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen