Trouw

En ik vroeg me af hoeveel zin het eigenlijk heeft om te midden van zo'n chaotische wereld in een kerkelijk blad braaf te blijven schrijven over onderwerpen als ‘trouw’ … alsof er niets gebeurd is. Maar ik heb besloten om het toch te doen, net zoals ik me voorgenomen had. Omdat er, hoe raar de wereld ook aan het worden is, níets verandert als het gaat om Gods trouw. Misschien wel: hoe harder we het nodig hebben om ons daar aan vast te houden.

Het viel me afgelopen zondag op - waarschijnlijk omdat ik in gedachten al bezig was met dit blad, maar het trof me erg - hoe dat het éérste is dat we iedere zondag mogen horen, en belijden: Gods trouw. Hoe bijzonder het is dat God Zelf ons, zondige, ontrouwe mensen, aan het begin van iedere dienst tegemoet komt met genade, barmhartigheid en vrede. En dat wij Hem mogen antwoorden met onze belijdenis dat onze hulp is in de naam van de God die hemel en aarde geschapen heeft, die voor eeuwig trouw blijft en het werk van Zijn handen niet loslaat.

Verbondstrouw
Dat ene zinnetje, over Gods eeuwige trouw, daarin zit zóveel genade, zóveel troost. Het klinkt de hele Bijbel door, en het is de HERE Zelf die het ons leerde. Als Mozes vraagt om Gods heerlijkheid te mogen zien, verbergt de HERE hem in een rotsholte en gaat aan Mozes voorbij, terwijl Hij Zijn naam uitroept: ‘HERE, HERE, God, barmhartig en genadig, lankmoedig, groot van goedertierenheid en trouw’ (Ex. 34: 6). En het weerklinkt als echo in de Psalmen, bijvoorbeeld in Psalm 103, waar in vers 8 rechtstreeks teruggewezen wordt naar Ex. 34, en waar in vers 17 staat dat de goedertierenheid, de trouw, van de HERE van eeuwigheid tot eeuwigheid is over wie Hem vrezen.

Het Hebreeuwse woord dat vertaald is met ‘goedertierenheid’ is niet zo goed weer te geven met één woord. Het is een combinatie van goedheid, barmhartigheid, en de Nieuwe Bijbelvertaling vertaalt het met ‘trouw’, en dat zit er ook in. Het gaat eigenlijk om de loyaliteit die twee partners in een verbond elkaar bewijzen. Ze blijven elkaar in liefde vasthouden, dwars door alles heen - ook als één van beiden kwetsbaar is, breekbaar is, of zelfs schuldig is. In de Naardense Bijbelvertaling is het daarom vertaald met ‘vriendschap’. En dat komt inderdaad heel dichtbij: het gaat om echte vriendschap, met alles wat daar bij hoort: verbondenheid, genegenheid, hulp, en trouw.

Genadige vriendschap
En dat wordt dan gezegd, van Gód, van hoe Hij is naar kleine, kwetsbare, schuldige mensen toe! Eigenlijk ligt in dat woord ‘goedertierenheid’ het hele evangelie opgesloten. Want Gods liefde, Gods goedheid, Gods vriendschap, dat is wat Hij in Jezus Christus heeft gebracht en bewezen. In Hem blijkt hoe God trouw bleef aan zijn verbond met mensen, die schuldig tegenover Hem staan. Gods liefde voor hen is zó groot, dat Hij zijn Zoon overgaf om voor die schuld te sterven, opdat ieder die in Hem gelooft niet verloren zou gaan, maar eeuwig met Hem mag leven.

Gods genadige vriendschap, die blijkt het meest bijzonder in het offer van de Here Jezus Christus. Dat is trouw, liefde, waarvoor we de HERE alleen maar met grote verwondering en dankbaarheid kunnen aanbidden. En als we die verwondering en dankbaarheid over Gods trouw werkelijk tot ons laten doordringen, dan kan het niet anders, of het doet ook iets met ons. En het verandert ons hart, zodat ook wij iets van die trouw gaan weerspiegelen in onze relaties. In onze huwelijksrelaties op een bijzondere manier, daarover spreken een aantal artikelen elders in dit blad. Maar ook in andere relaties, onze vriendschappen bijvoorbeeld.

Trouwe liefde
Echte vriendschap is kostbaar. En kenmerkend voor echte vriendschap is ‘duurzaamheid’, ‘trouw’. In Spreuken 17: 17 staat dat een vriend je altijd is toegedaan en je broer is geboren om te helpen in tijden van nood. Een vriend is er altijd voor je, wat er ook gebeurt. Als het goed gaat, en als het slecht gaat. Als je succesvol bent, en zelf een goede vriend kunt zijn, maar ook als je teleurstelt. Een vriend heeft altijd lief. En een broer is geboren om te helpen in tijden van nood, in tijden dat je merkt dat je het niet alleen kunt. Spreuken 18: 24 zegt zelfs dat een echte vriend, één die je nabij is, meer waard kan zijn dan een broer.

Een voorbeeld van zo'n diepe, kostbare vriendschap vind je in de Bijbel in de liefde tussen Jonathan en David. Ze hadden elkaar lief, namen het voor elkaar op, beschermden en hielpen elkaar in moeilijkheden, en je ziet ook hoe God in hun vriendschap een rol speelde.
We hebben God daar ook echt bij nodig, want liefde die de ander trouw blijft en die voor de ander kiest, dat is niet iets dat we van nature volhouden. We moeten het van de Heilige Geest leren, om een vriend te zijn, die altijd liefheeft, die helpt waar het moeilijk is, en die trouw is. Maar wat is het waardevol als je merkt dat de Here zo inderdaad mensen aan elkaar geeft.

Geduld
Behalve aan vriendschap, denk ik ook nog wat algemener aan hoe we omgaan met mensen om ons heen. Met zieke mensen bijvoorbeeld. Je hoort vaak van mensen die ernstig of chronisch ziek zijn dat in het begin, toen de ziekte net bekend werd, het meeleven uit de omgeving overweldigend was. Maar langzaam aan werd het stiller, werden de kaartjes en bezoekjes minder, en werd het eenzaam. Mensen vinden het moeilijk om een verdrietige situatie lang aan te zien, en geleidelijk aan verdwijnen ze. Hun drukke leven neemt hen in beslag, en ze vergeten het. Zo'n ziekte waaraan iedereen gewend lijkt te zijn, behalve de zieke zelf, want hoe zou je daar ooit aan wennen?

Of, wat in het verlengde hiervan, ik moet er aan denken hoeveel geduld wij kunnen opbrengen tegenover mensen die met een ingrijpend verlies te maken kregen, vooral wanneer blijkt dat ze er lange tijd later nóg mee worstelen. Ook bij verdriet geldt dat er in het begin vaak best aandacht en begrip is. Maar na een tijdje word je geacht daar toch wel wat overheen te zijn … je moet het leven ook een keer weer oppakken, toch? Maar het is niet waar dat de tijd alle wonden heelt, en ook niet dat ‘verwerken’ van verdriet betekent dat het op een goede dag wel ‘klaar’ is. Wat bij verdriet nodig is, is troost. En het woord ‘troost’ is familie van het woord ‘trouw’. Troosten betekent moeite doen om in de buurt te blijven, aandachtig present zijn en dat volhouden. Het vraagt rust en moed, en geduld.

Richtingaanwijzer
En ik denk ten slotte aan al die kleine momenten, gewoon in ons dagelijks leven, waarin we trouw kunnen zijn, misschien wel juist naar mensen om ons heen die Christus niet kennen. Er is veel behoefte aan ‘trouw’ in onze samenleving, maar ze weet die niet meer te funderen in een God die trouw is. Laat Zijn gemeente daar dan een richtingaanwijzer naar toe zijn. Door zelf trouw te zijn, betrouwbaar, behulpzaam en geduldig. En dat des te meer naarmate de wereld om ons heen chaotischer en liefdelozer wordt.

Want wij weten het wél, waar de bron van echte trouw ligt. En hoe hard we die zelf nodig hebben. “Het zijn de gunstbewijzen des HEREN, dat wij niet omgekomen zijn, want zijn barmhartigheden houden niet op, elke morgen zijn zij nieuw, groot is uw trouw!” (Klaagliederen 3: 22-25).

Miranda Renkema
Drs. M. Renkema-Hoffman is theologe en lid van de redactie

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen