Prioriteit

Prioriteit gaat niet over wat je doet, maar over wat je belangrijk vindt; niet over de vraag of je de dingen goed doet, maar of je de goede dingen doet. Het is zinvol om daar regelmatig bij stil te staan. Zeker in een jachtige tijd wordt ons leven immers al te snel gevuld met dingen die we altijd al deden, die anderen van ons vragen of die op ons afkomen door de actualiteit. Maar vaak zijn dat niet de dingen die werkelijk belangrijk zijn. Omdat we onze tijd maar één keer kunnen besteden, zullen we dus prioriteiten moeten stellen.

Een bekende indeling in literatuur over timemanagement is de indeling in dingen die urgent en niet-urgent zijn en belangrijk en niet-belangrijk. Wat urgent is, heeft haast en vraagt onmiddellijk om je aandacht. Wat belangrijk is, wordt bepaald door de inhoud en door je waarden. Een risico is dat je tijd vooral gevuld wordt met dingen die urgent zijn. Als ze ook belangrijk zijn, is dat prima; maar lang niet alles wat haast lijkt te hebben, is ook werkelijk belangrijk. Het gevaar is dat er te weinig ruimte is voor bezinning, vorming en het doordenken van dingen. Dat is namelijk niet urgent (er zit meestal geen deadline aan), maar wel belangrijk. Daarom moet het wel degelijk prioriteit hebben, persoonlijk en als kerk.

Gemeente
Het zou goed zijn om als kerkenraad aan het begin van een jaar of van een seizoen eens na te gaan wat er prioriteit heeft voor de gemeente. Welke ontwikkelingen zien we in de gemeente en welke dingen heeft deze gemeente in deze tijd en deze omgeving nodig? Welke geestelijke vrucht zien we? Een gesprek hierover zal niet om een sociologische analyse moeten gaan, maar om een geestelijke peiling, vanuit de Schriften en voor het aangezicht van God. Als daaruit blijkt dat de betrokkenheid bij de prediking of de vorming van jonge ouders aandacht behoeft, zal dat ook prioriteit moeten krijgen op de agenda of in de tijdsbesteding van ambtsdragers of anderen. Het alternatief is dat je alleen blijft doen wat je altijd al deed en bij nieuwe ontwikkelingen pas beleid maakt als zich problemen voordoen, in plaats van vooraf vormend of preventief te handelen.

Prioriteiten stellen kan een bepaalde spanning opleveren. Een gemeentelid dat zich met een eerlijke vraag tot de kerkenraad wendt, verdient een zorgvuldig antwoord. Een ingewikkelde pastorale situatie kan veel tijd vragen. Maar het kan toch niet zo zijn dat we uren vergaderen over kleinigheden en niet toekomen aan de vraag wat de gemeente geestelijk nodig heeft? Een eerlijk antwoord kan soms ook zijn dat een onderwerp nu geen prioriteit heeft.

Kerkverband
Ook als kerkverband zullen we de vraag naar onze prioriteiten onder ogen moeten zien. Dat is uit praktisch oogpunt nodig: wat kunnen we wel en niet blijven doen bij een afnemend ledental, dat ook nog eens minder betrokken is op de landelijke kerk? Maar die bezinning is ook principieel nodig. Het zou goed zijn als een generale synode zich niet alleen bezighoudt met de verslagen van allerlei deputaatschappen en commissies (wat er gebeurt), maar zich ook bezint op de vraag wat de kerken in onze tijd en cultuur nodig hebben, wat er nodig is in de wereld om ons heen en hoe we het evangelie doorgeven aan een nieuwe generatie. En dan zullen we onze tijd en energie vooral moeten steken in dat wat echt belangrijk is, en andere dingen kort of niet (meer) moeten doen.

Veel aandacht gaat vandaag de dag binnen de CGK uit naar homoseksualiteit en vrouw en ambt. De meeste betrokkenen zullen heel overtuigde en goede motieven hebben voor hun opvattingen. Ik heb over een aantal punten ook een opvatting. Daarbij gaat het wel degelijk ergens over: het verstaan van de Schriften, soms ook het gezag van de Schrift, de verhouding van kerk en cultuur, pastorale bewogenheid. Daarom is het begrijpelijk dat de kerken zich hierover hebben uitgesproken en we zullen daarover in gesprek moeten blijven; elkaar zomaar vrijlaten of loslaten is geen oplossing.

Toch gaat het verkeerd als al onze kerkelijke tijd en energie opgaat aan deze dingen. Dat is geen relativering van de vragen waarom het gaat, maar wel een prioritering. In discussies over zowel homoseksualiteit als vrouw en ambt speelt de eerste brief aan de Korinthiërs een rol. Er speelden in Korinthe allerlei problemen, die Paulus in zijn brief aan de orde stelt. Maar hij schrijft eerst uitvoerig over de kern waar het in de gemeente en de prediking om moet gaan: Jezus Christus en die gekruisigd. Hij wil zelfs niets ander weten dan dat. Concrete kwesties komen later aan de orde en steeds in het licht van de gekruisigde Christus. En het eerste probleem dat Paulus aan de orde stelt, is niet een concrete kwestie, maar de onderlinge verhoudingen en de groepsvorming in de gemeente. ‘Is Christus verdeeld?’ Hebben we aan die vraag onze handen niet vol in de Christelijke Gereformeerde Kerken? Kun je wel gereformeerd zijn en van Christus zijn als je over de moeite van een broeder met jouw standpunt je schouders ophaalt en als je elkaar niet kunt vinden in de prediking van de Gekruisigde en Opgestane? Luisteren we nog wel echt naar de Schriften en naar elkaar, of staan onze standpunten toch al vast?

Uiteraard hebben we de nieuwtestamentische passages over de ethiek voluit serieus te nemen, ook waar die schuren met onze intuïties of met de tijdgeest – maar dan wel over de hele ethiek; niet alleen een onderdeel van het Bijbelse spreken over seksualiteit of ambt, maar ook inzake huwelijkstrouw, hebzucht en roddel. Als alle aandacht uitgaat naar een paar onderwerpen, kan dat zomaar leiden tot een versmalling van het Bijbelse spreken, met veronachtzaming van andere onderwerpen die ook van groot belang zijn. Dan dreigt ontrouw aan het evangelie (de kern) en aan de Schrift (de breedte).

Onze agenda zou bepaald moeten worden door wat vanuit de Schriften prioriteit heeft voor de gemeente in onze tijd. Bezinning die nodig is, mag ook tijd hebben. Dat is lastig in een klimaat waarin de horizon van politici en media steeds korter wordt. Protesterende burgers (‘gele hesjes’) vragen om een snelle en heldere oplossing. Dat is een voedingsbodem voor populisme, waarbij de nuance en de langetermijnvisie het slachtoffer zijn. De neiging tot snelle en duidelijke, ongenuanceerde oplossingen bedreigt ons ook als kerken. Maar de kerk is de kerk der eeuwen, de gemeente van God die de eeuwen omspant. Hij heeft de tijd en daarom mogen wij ook de tijd nemen. En als we leven van Gods geduld en in de tijd van Zijn lankmoedigheid, kunnen we ook met elkaar veel geduld hebben.

Kind
Dit nummer van De Wekker gaat over kind en geloof. Wat krijgen onze kinderen mee als ze ons leven zien? Kinderen hebben geen gelikt beleidsplan nodig, maar ouders die er voor hen zijn, hen voorleven dat de dienst van de Heere een liefdedienst is, met hen spreken over Hem, en met hen en voor hen bidden. Als je carrière of je werk in de kerk ertoe leidt dat je als ouder geen tijd meer hebt om met je kinderen te spreken over de Heere en de Bijbel te lezen en te bidden gaat er iets verkeerd.

De goede prioriteiten stellen wil ook zeggen niet te groot denken. Mijn kinderen maken zich later waarschijnlijk niet druk om mijn hoeveelheid vergaderingen, pastorale bezoeken of publicaties. Hopelijk hebben ze wel iets gezien van liefde voor de Heere Jezus Christus en voor hen. Als er iets prioriteit moet hebben, is dat het wel.

A. Versluis
Ds. A. Versluis is predikant te Ede en hoofdredacteur van De Wekker

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen