En toch: Pasen

Niet echt. Want wie zo naar de wereld kijkt moet zich heel bewust afsluiten voor alle verdriet dat er is. Een onverwachte terreuraanslag in Utrecht ontregelde de samenleving daar wekenlang. Ogenschijnlijk gaat het leven weer verder, maar menig tram- en busreiziger houdt meer dan voorheen de medepassagiers in het oog. Kun je daarover rouwend wel toeleven naar het Paasfeest?

Politiek sentiment
Onder de Nederlandse bevolking is sprake van een toenemend negatief sentiment of gevoel van onbehagen. Hoewel niemand lijkt te weten waar ‘de boreale wereld’ van Baudet gelegen heeft, stemde 15% van alle kiezers als uit het niets op zijn politieke beweging. Het kan niet anders dan dat dit een protest is tegen de gevestigde politieke partijen en haar leiders. Veel Nederlanders zijn van mening dat het anders moet in ons land. Vanuit België waaiden onlangs de klimaatprotestmarsen naar ons land over en werd er sinds lange tijd weer gestaakt, deze keer om de pensioenleeftijd te verlagen. Deze signalen van onvrede zijn overigens wel opmerkelijk, omdat het World Happiness Report dat jaarlijks door de Verenigde Naties uitgebracht wordt, zeer recent Nederland in de top vijf van gelukkigste landen plaatste. Vanwaar dan al die onrust, denk ik dan?

Kerkelijke spanningen
Op 30 maart hield het comité van ambtsdragers binnen de CGK haar jaarlijkse conferentie. Prof.dr. H.J. Selderhuis was gevraagd om deze in te leiden en hij deed dat met een indringende toespraak, waarin hij aan het einde opriep om een pauze in te lassen als het gaat om besluitvorming binnen onze kerken over controversiële onderwerpen. Het RD nam delen van zijn referaat over onder de verontrustende kop “Het is crisis in de CGK”. Het ND deed daar niet voor onder met ”Crisis in CGK: Eenmaal uit elkaar, dan komt het nooit meer goed”. Aangevuld met een groeiend aantal stellige reacties op de sociale media en filerende interpretaties van soms maar een paar woorden uit zijn lezing voelde ik mij bovenmatig onrustig worden. Zelfs de NOS nam een aantal dagen later deze berichtgeving over. Gelukkig is inmiddels het hele referaat van prof. Selderhuis op de website van onze kerken terug te lezen. Wie dat nog niet gedaan heeft raad ik aan dat alsnog te doen. https://cgk.nl/prof-selderhuis-over-cgk-crisis/, met daarbij de tip het referaat niet woord voor woord te analyseren, maar er de oprechte zorg voor het geestelijk welzijn van onze kerken in te proeven.

Onrustig hart
Als u dat doet sluit ik niet uit dat u net als ik onrustig wordt en dat u, evenals prof. Selderhuis, wat slechter slaapt de komende tijd. Niet omdat het ‘crisis is’, maar vanwege het in mijn ogen belangrijkere volgende citaat: “De CGK wordt straks in kritieke toestand naar de GS gebracht … Het zou beter zijn dat we deze kerk in kritieke toestand bij de Here Jezus zouden brengen. De Heiland, Hij die de dingen heel maakt. Die voor eenheid zorgt. Eenheid die niet ten koste van de waarheid gaat. En als we dat zouden doen dan zien we bij Hem dat wij niet de enigen en ook niet de eersten zijn. In de wachtkamer van de Heiland is het vol van kerken in kritieke toestand. De één mankeert dit en de ander weer wat anders maar zonder Hem zijn we allemaal […] en gaan we allemaal verloren. Zou dat besef ons niet dichter bij Hem en bij elkaar kunnen brengen? Ik geloof van wel en daarom zou ik zeggen: zet de besluiten op de pauzeknop, ga met elkaar in gebed en dan in gesprek, want het is als in een huwelijkscrisis waar het moment komt dat je niet meer met elkaar praat, dat point of no-return […]. We kunnen het ons niet veroorloven nog meer te breken. Tegenover de Schrift niet, tegenover de geestelijke en kerkelijke nood in ons land niet, tegen over elkaar niet, maar vooral tegenover de HEERE niet”.

Uitstel van het Paasfeest?
Al mijmerend over de ‘pauzeknop’ heb ik mij afgevraagd of het goed zou zijn om de viering van het Paasfeest uit te stellen. Als een soort nieuwtestamentische variant van wat onder koning Hizkia gebeurde (2 Kron. 30). Als hij op zeker moment vaststelt dat het Pascha niet echt en oprecht gevierd wordt en er zich niet voldoende priesters hebben geheiligd, wordt besloten het feest een maand later te vieren. Als ik deze geschiedenis lees word ik getroffen door de omkeer die zich onder de priesters en het volk voltrekt. En nog meer, door hoe de Here hier Zijn zegen aan verbindt. Sterker nog: het wordt een Pascha als nooit tevoren. Zouden wij dat ook met het Paasfeest 2019 moeten doen dacht ik? Om ons zo beter op het lijden, sterven en de opstanding van onze Here en Heiland te kunnen concentreren?

Terug naar het Kruis
Hoewel ik het even een aantrekkelijke gedachte vond heb ik er ook weer snel afstand van genomen. Het zou zelfs dom zijn en ook de eenheid schaden. Het is immers frappant dat met uitzondering van de Orthodoxe Kerk alle christelijke kerken, ondanks de vele en grote verschillen, het Paasfeest op dezelfde datum vieren. Er is gelukkig nog geen denominatie die daarvan af wil wijken. En hier komt nog bij dat de lijdenstijd de tijd bij uitstek is om ons te ‘reinigen en te heiligen’ en zo op het Paasfeest voor te bereiden. De ‘pauzeknop’ bracht mij overigens wel tot het hernieuwde inzicht dat het voor mij persoonlijk het allerbeste is de dagen die nog resten tot eind volgende week in stilte en verootmoediging door te brengen. Om mij dan met te groter verwondering tijdens Goede Vrijdag, Stille Zaterdag en de beide Paasdagen te concentreren op het offer dat de Here Jezus aan het kruis heeft gebracht: voor mijn zonden, mijn onvolkomenheden, mijn lauwheid en mijn felheid; voor de keren dat ik al schrijvend iemand kwetste of zelfs op het hart heb getrapt; voor het kwaad dat ik onwetend heb gedaan.

Helaas heb ik op de onrust die vanuit de samenleving, het klimaat, de politiek en de kerk zich aan mij opdringt geen praktisch passende antwoorden. Ergens in mij is er nog wel een stem die zegt dat ik gericht op het kruis, mij er te gemakkelijk van afmaak en met de rug naar de wereld ga staan. Maar er is een andere stem – en die is sterker – die zegt dat ik deze mondiale problemen niet dragen kan. Dat mijn schouders daar te smal voor zijn en dat er geen betere plaats is dan het kruis van Golgotha om met al mijn zorgen naar toe te gaan. Terwijl ik deze bijdrage schrijf zingt op de achtergrond Kings College Choir het oude lied “When I survey the wondrous cross”. In die woorden proef ik iets van het wonderlijke kruis onderzoeken, beschouwen, verkennen, van alle kanten bezien. En ik realiseer mij dat ik daar nog lang niet klaar mee ben!

Een vertaling van dit gezang is bij ons bekend geworden als lied 192 in het Liedboek voor de kerken:

O kostbaar kruis, o wonder Gods,
waaraan de Prins der glorie stierf;
ik wil om U zijn zonder trots,
ik acht verlies wat ik verwierf.

Bewaar mij dat ik roemen zou
dan in mijn Heren Christus dood.
Al wat ik anders noemen zou
is niets bij dit mysterie groot.

En door zijn dood en door zijn bloed
is nu de wereld dood voor mij.
Ik ben gestorven, maar voor goed
van heel de dode wereld vrij.

De aarde zelf is veel te klein
voor wie U waarlijk loven wil.
Uw liefde is een groot geheim,
zij vraagt geheel mijn hart en ziel.

Al luisterend hiernaar word ik rustiger. Zo maakt onrust plaats voor hoop en begin ik er naar uit te kijken om op Paasmorgen opnieuw, als uit de mond van de engelen zelf bij het geopende graf te horen: “U hoeft niet bevreesd te zijn, want ik weet dat u Jezus zoekt, Die gekruisigd was. Hij is hier niet, want Hij is opgewekt, zoals Hij gezegd heeft” (Mat. 28: 5-6). Midden in alle onrust wordt het dan toch Pasen!

J.A. Voorthuijzen maakt deel uit van de redactie.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen