De dood verslonden (I)

In dit vijftiende hoofdstuk van den eersten brief aan Corinthe lezen wij, welke uitnemende vrucht-gevolgen de opstanding van Christus voor de geloovigen heeft teweeggebracht.
Wijzende op de verwantschap der geloovigen èn aan Adam, èn aan Christus, getuigt de Apostel Paulus: «gelijkerwijs wij het beeld des aardschen gedragen hebben, alzoo zullen wij ook het beeld des hemelschen dragen.» In dit leven gelijkheid aan Adam, na dit leven volkomen gelijkheid aan Christus. Hier nog den dood onderworpen, maar eenmaal met Christus verheerlijkt in den Hemel, in een leven„ waarop in vollen nadruk van toepassing is: «de dood is verslonden.» De bezoldiging der zonde is de dood, en in dat ééne woord wordt al de ellende van dit tijdelijk leven samengevat. De wetenschap, dat we moeten sterven, — de zekerheid, dat we zullen sterven, — de omstandigheden Waaronder we kunnen sterven, — de ellende veroorzaakt door het sterven, — dit alles o. m. doet den Christen belijden en gelooven, dat dit leven niet anders is dan een gestadige dood. De dood is een vijand, aan wien niemand van Adams geslacht ontkomen zal. Rijken en armen, jongen en ouden, sterken en zwakken, geleerden en ongeleerden, — het is ons allen gezet éénmaal te sterven. Was er geen zonde in de wereld gekomen, dan zou er ook geen dood geweest zijn, want de dood is een gevolg der zonde.
Tegen dezen laatsten vijand, die te niet gedaan wordt, kannen ook Gods kinderen nog zoo zeer opzien. Hiervoor bestaan verschillende oorzaken. Met den dood wordt ons lot voor eeuwig, onherroepelijk beslist. Het gevaar voor zelfbedrog is zoo groot. Zelfs de gedachte daaraan kan doen sidderen. Men heeft zulke treurige voorbeelden gekend, gezien. Het hart van den mensch is zoo arglistig. Er zijn zooveel «nabij-christenen» gelijk koning Agrippa was. Het ongeloof is zoo machtig. Men is niet, die men zoo gaarne wenschte te zijn.
En daarenboven : wij worden in Gods “Woord zoo menigmaal en zoo ernstig tegen zelfbedrog gewaarschuwd. Bij dit alles komt nog ‘s menschen natuurlijke afkeer van den dood en zijne verkleefdheid aan het stof. Geen wonder dan, dat, bij de bedreiging van onzen aardschen tabernakel, de dood als vijand wordt gevreesd, indien we namelijk niet zeggen kunnen met den Apostel der heidenen: «Wij weten, dat we een gebouw van God hebben, — een huis, niet met handen gemaakt, maar eeuwig in de hemelen.» Wie echter door Gods genade mag zien en gelooven, dat door de opstanding van Christus dood en graf zijn overwonnen, en dat de Christen, ofschoon nog wel den tijdelijken dood onderworpen, deze toch voor hem geene betaling meer is voor de zonde, maar een doorgang tot het eeuwige leven, die kan hier reeds door het geloof roemen in de verdrukking en juichen bij het heerlijk en zalig uitzicht, dat de dood verslonden is. Juist daarom moest Christus sterven, opdat Hij, door zijn dood, het leven en de onverderfelijkheid aan het licht zou brengen.
Nu blijft de dood wel heerschen over alle menschen, in zooverre allen den dood onderworpen zijn, maar voor de geloovigen, al is het, dat ook zij sterven moeten, is de dood geen dood meer. In vol-strekten zin genomen, maakt de dood eene scheiding tusschen den mensch en God. Maar Gods kinderen, door het geloof met Christus vereenigd, loeren roemen door datzelfde geloof en zeggen: «niets zal ons scheiden van de liefde Gods. Ook de dood niet. Van alle overwinningen is er dan ook niet eene te vergelijken met de overwinning van den dood. Hier reeds wordt door het geloof aanvankelijk deze (door Christus verworven) weldaad genoten, en in de beschrijving van de heerlijkheden der eeuwige gelukzaligheid lezen we: «daar zal geen dood meer zijn.»
Onuitsprekelijk groot is die genade, als gij bij het naderen van de grenzen der eeuwigheid, als al het aardsche u verlaat en ontzinkt, deze genade smaken moogt, dat gij met den psalmdichter moogt juichen : «hij kan en WIL en ZAL in nood, zelfs tij het naderen van den dood, volkomen uitkomst geven.» Als ge stervende moogt blikken in het beloofde land, — als ge van verre, over het jordaandal des doods, de kust van het beloofde Vaderland der ruste moogt aanschouwen ! Hoc onuitsprekelijk goed is het bij zulk een sterfbed! Hoe zalig is het met Jacob, den aartsvader, te kunnen zeggen: «op uwe zaligheid wacht ik, Heere !» En nu is het waar, dat niet al Gods kinderen sterven in die volle bewustheid en verzekering des geloofs. Ach, zoo menigeen zelfs klaagt op zijn uiterste nog over vrees en velerlei bekommernis. Zoo velen gaan als in den nacht op reis naar de eeuwigheid. Doch vergeten we niet, dit verandert de genade en de belofte Gods niet. God is getrouw, en het vaste fondament Gods staat! De vraag is daarom niet, of gij den dood overwonnen hebt, of denkt te overwinnen, maar of gij gelooft in Hem, die den dood verslonden heeft. Niet in ons maar buiten ons, in Christus, moet de grond onzer hope gezocht worden. Daarom getuigt de H. Geest: «Zalig zijn de dooden, die in den Heere sterven, van nu aan.» Is ons leven op aarde Christus, dan is ons sterven gewin. Dan wordt de dag van uw sterven, de dag uwer krooning; want de dood is verslonden; hij heerscht dan in alle eeuwigheid niet meer.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen