Leerrijk allerlei

De overwonnen Rabbijn.

Toen de beroemde predikant Claudius Buchanan zijne reis door Oost-Indie deed, ontving hij van de Joden, die daar woonden, een zeer merkwaardig exemplaar van het Nieuwe Testament in het Hebreeuwsch, dat in de zestiende eeuw gemaakt was. De vertaler was een geleerde rabbijn geweest, en de vertaling is over het geheel getrouw. De bedoeling van den vertaler was geweest eene nauwkeurige overzetting van het Nieuwe Testament te ondernemen, en wol met het bepaalde oogmerk om het te wederleggen, en de bewijsgronden zijner naburen, de Syrische Thomas-Christenen, te niet te doen. Maar zie, de Goddelijke Voorzienigheid had over hem wat anders besloten. De overzetter werd door de macht der waarheid overwonnen, en — een belijder van het Christendom. Zijn eigen werk vernietigde zijn ongeloof, en hij leefde en stierf in het geloof aan zijn Messias, den Heere Jezus. Het handschrift bevindt zich nog in de openbare bibliotheek te Cambridge.

De cederen van Libanon.

De eenmaal zoo beroemde en talrijke ceders van den Libanon zijn in onzen tijd geslonken tot 400 stammen, die reeds verschrikkelijk gehavend zijn door de ruwe behandeling van de reizigers. Reeds voor eenigen tijd werd op last van de autoriteit rondom de eerwaardige reuzen een muur gebouwd en een boschwachter aangesteld. Deze bescherming schijnt echter niet voldoende te zijn; want om ze nog beter te beschermen, heeft Austern-pacha, de Gouverneur van den Libanon, onlangs een reeks voorschriften uitgevaardigd, welke de bezoekers te volgen hebben.
Er zijn nu nog slechts zes ceders die men, naar hunne grootte te oordeelen, als overgebleven getuigen uit de Bijbelsche tijden kan beschouwen. Zij zijn ongeveer 12 el in omvang, op vele plaatsen van hun schors ontdaan en op allerlei wijze verminkt door de messen van onbescheiden bezoekers.
Bij die oude ceders staat een kleine vierkante kapel, waarheen de bewoners van Encharreh, Ehden, Kanobin en andere plaatsen van den omtrek zich eiken zomer eenmaal begeven, wanneer de patriarch der Maroniten er eene mis viert. Onder de andere jongere ceders zijn verscheidene zeer merkwaardig, om de schoonheid der bladeren.

Lied van Dr. M. Luther.

Dit lied werd door Dr. Maarten Luther vervaardigd en gezongen toen de monniken hem in eene koude, donkere, vochtige cel hadden geworpen, waarvan de eenige smalle opening zoo weinig licht doorliet, dat hij niets zag dan de ketens, die aan den muur hingen; doch hij zeide: «welke macht kan mij kluisteren zoolang ik woorden als deze uit mijn hart kan zingen!»

«Ziet, de doodspoort is gebroken;
Want de sterkere is gekomen.
En Hij heeft, vol moed, den sterke
Al zijn helsche macht ontnomen !

«Door Zijn kruis heeft hij verwonnen,
En Zijn heillicht deed Hij gloren,
Om te redden, om te zaal’gen
Wat voor eeuwig scheen verloren!»

«Jezus stierf, opdat wij, zondaars.
Niet voor eeuwig zouden sterven, —
Om ons, door Zijn dood, het leven
Uit de dooden te verwerven!

Over het eenvoudig preeken.

Dr. Luther zeide eens: Ik maak al mijne preken zoo eenvoudig mogelijk, en zie niet op de vorsten, doctoren of studenten, die mij aanhooren, maar op de eenvoudige, onnoozele, onbeschaafde, en ongeleerde menschen, op de jongens van 12 en 13 jaren, en op de dienstmeisjes. Uwe preek moet zóó zijn, dat Hans en Grietje er iets van mêe naar huis nemen. Wij moeten moeders zijn, — evenals eene moeder haar kindje zoogt en met haar kindje babbelt en speelt. Hun ben ik zeer vijandig, die hunne preken inrichten voor de hooge, geleerde toehoorders, en niet voor het gemeene volk, dat zij niet achten. Want door met hooge en prachtige woorden rond te springen, geeft men ergernis en verwoest men meer dan men op bouwt. Men moet tegenover arme lieden wit wit heeten en zwart zwart, — op het allereenvoudigst zeggen hoe het is; — met eenvoudige, duidelijke woorden vatten zij het nog nauwelijks . . . Christus ging bij zijn prediking spoedig over tot parabelen en gelijkenissen van schapen, wolven, wijnbergen, vijgeboomen, zaad, akkers en ploegen. Niets beteekenend zijn alle predikers, die in de kerken philosopheeren en theologiseeren, alsof zij alleen voor geleerden spraken; zij zoeken roem en eer, en willen misschien een of twee eergierigen genoegen doen.

Koningin Victoria van Engeland.

Toen Engelands Koningin ongeveer 20 jaren oud was en reeds twee jaren over’dat rijk geregeerd had, huwde zij met Prins Albert van Saxen-Coburg. Daar de Prins niet als koning regeeren mocht, stond hij als onderdaan onder haar. Toch was het in alle opzichten een gelukkig huwelijk en enkel uit liefde gesloten. Echter gebeurde het eens, zooals zelfs in de gelukkigste huwelijken wel het geval kan zijn, dat het koninklijk paar het oneens werd en in drift van elkander ging. De Prins sloot zich toornig in zijne kamer op. Na eenigen tijd begon het voorgevallene de Koningin te hinderen, en, alhoewel nog eenigszins ontstemd over haar gemaal, ging zij naar zijne kamer en klopte aan de deur. «Wie is daar ?» klonk het toornig van binnen. — «Victoria, Koningin van Engeland,» was haar antwoord. — «Dank je, die hebben wij hier niet noodig» werd haar toegeroepen. En de Koningin moest onverrichter zake weggaan. Zij was er echter niet mede te vreden en besloot andermaal eene poging te doen. In een gansch andere stemming wendde zij zich nogmaals tot zijne deur, «Wie is daar ?» werd andermaal gevraagd. — «Victoria, uwe vrouw!» — Terstond ging de deur open en het hooge echtpaar viel elkander in de armen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen