De liefelijkheid der woningen van den Heere der Heirscharen (I)

Psalm vierentachtig heeft ten allen tijde onder de lievelingspsalmen der godvruchtigen behoord. Wordt de naam van den vervaardiger daarin niet genoemd, hoogstwaarschijnlijk is deze gewijde ode afkomstig van koning David. Gedurende zijne veelvuldige oorlogen moest Israels vromekoning dikwijls in eenzame en wijd afgelegene oorden, verre van Gods altaren verwijderd,met smart gedenken aan den tijd,waarin hij gewoon was met de feestvierende menigte op te gaan naar de woningen des Heeren, naar de plaats der openbare samenkomst, Gode en Zijnen dienst gewijd. Dat we lezen van woningen in het meervoud,doelt blijkbaar op de voorhoven en afdeelingen,waaruit de Tabernakel, en later ook de tempel, bestond.Liefelijk voor de herinnering, voor het gemoed, voor het hart,voor het oog, voor het oor, voor geheel de ziel zijn de bijeenkomsten der heiligen.Liefelijk, vooreerst omdat wij daarbij te denken hebben aan eene bijzondere instelling des Heeren, aan eene inzetting van Jakobs God.

Zoo was de Tabernakel gebouwd in de woestijn op bevel van Jehovah, maar ook al de voorschriften, in betrekking tot den dienst des Tabernakels, waren van goddelijken oorsprong. En gelijk God de Heere onder de Oud-Testamentische bedeeling door schaduwen en offeranden predikte aan zijn Israël, zoo worden thans wij, onder de nieuwere bedeeling, telkens herinnerd, dat in Christus alde schaduwen zijn vervuld.In verhoogden zin van het woord jubelt daarom de vergadering der geloovigen nog steeds: »Hoe liefelijk zijn uwe woningen,o Heere der Heirscharen!” En nu zouden de woningen des Heeren niet zoo bekoorlijk zijn, als wij er de heerlijkheid van den Bewoner konden af denken. Al het schoone en het liefelijke gaat niet uit van het huis, maar van den Bewoner. Zoo droeg oudtijds de Tabernakel onder meer ook den naam van „Tent der Samenkomst.”De Tabernakel alleen kan geen heil aanbrengen.Wél was geheel de bouw en deinrichting dezer “woning” een meesterstuk van kunst en maakten de kostbare stoffen,waaruit alles vervaardigd was, het geheel tot een voorwerp van groote waarde, maar toch zou dit alles, op zich zelf genomen,nooit het onderwerp hebben kunnen worden voor een onsterfelijken lofzang, als waarop deze psalm ‘ons wijst.

Toen later de Filistijnen met Israël in oorlog waren en bij zekere gelegenheid de Ark, de ziel van den Tabernakel, genomen en- als buit hadden weggevoerd, bleek, o zoo spoedig, hoe ongelukkig zij waren met die Ark. De Heere gaf zijn Israël eenen Tabernakel. Bij dien Tabernakel inzettingen en bevelen, en dit alles ging gepaard met zegenrijke beloften. Het eene behoorde bij het ander. Niemand mocht scheiden, wat God had samengevoegd.

En zoo is het nog. Bij verandering in vormen blijft het wezen van dezelfde zaak onveranderlijk. De prachtigste kerk en het meest rijk versierde gebouw, waarin God onteerd en gelasterd inplaats van gediend wordt, zijn geene woningen des Heeren, maar spelonken van moordenaars.

Neen, nog altijd van dezelfde kracht, kanen mag de naar Gods woningen opgaande gemeente jubelen: »de stammen, naar Godsnaam genoemd, gaan derwaarts op, waar elk zich buigt, naar d’ ark, die van Gods gunst getuigt; — daar elk Zijn Naam belijdt en roemt”. Want al trekken we niet op met verschillende banieren naar één en dezelfde stad, en al legeren we ons niet, gelijk Israël weleer, om hetzelfde heiligdom,toch kan van iedere plaats der openbare samenkomst, waar God naar Zijn Woord wordt gediend, getuigd worden: »hier wilde Heere wonen!”Waar twee of drie in Zijnen Naam zijn vergaderd, wil Hij in het midden komen”. Al de instellingen des Heeren zijn den geloovigen dierbaar. De psalmist prijst hen welgelukzalig, die in des Heeren huis wonen, die gedurig bezig zijn in de dingen des Heeren. Deze ééne zaak had koning David van God begeerd.Zoo verlangde hij steeds naar de onderwijzingen des Heeren. Zoo was zijn hart vervuld met datgene, waardoor God verheerlijkten zijne zaligheid bevorderd werd.En hoe velen hebben het dezen liefelijken in psalmen in den loop der eeuwen nagezegd.Met zooveel smartelijke gewaarwordingen hebben anderen, in tijden van gemis, hun zielsverlangen geuit, om het liefelijke van de woningen des Heeren te mogen smaken! Blijft het niet altijd waar,voor ieder naar Gods gemeenschap dorstende ziele, dat ééne ure in Gods huis beter is. dan duizend elders’? De tabernakel was eene afbeelding, eene schaduw van Gods eeuwige woning, van den Hemel der heerlijkheid.En al dragen de plaatsen onzer openbare samenkomsten thans geen symbolisch karakter meer, toch zijn en blijven het nog de Elim’s in de woestijn. De gemeenschappelijke aanroeping van Gods driemaal heiligen naam, de levendige verkondiging van Zijn heilig Woord, de zichtbare teekenen en zegelen van Gods genadeverbond; het bewijzen van barmhartigheid aan ellendigen en nooddruftigen, geheelde dienst van God maakt de woning des Allerhoogsten zoo liefelijk bij uitnemendheid. Rust, te midden van zooveel onrust,verkwikking onder zooveel zonnehitte der verdrukking, spijs en drank voor de behoefte uwer ziel is daar bereid.
Waar onze Heere Jezus Christus, de Heere der heerlijkheid, tot eene verzoening voor onze zonden wordt voorgesteld, in Zijne reddende en ontfermende liefde tot zondaren wordt gepredikt en Hij, als de eenige en algenoegzame Zaligmaker, wordt aangeprezen, daar leert onze ziel, met goddelijk licht omschenen, door het geloof betuigen: »Ja, waarlijk, hoe liefelijk zijn Uwe woningen, o Heere der Heirscharen!”

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen