De liefelijkheid der woningen van den Heere der Heirscharen (II)

De man Gods, die dezen psalm heeft vervaardigd, zag in de woningen des Heeren eene kostelijke gave. Heeft de mensch, tot bewaring en bescherming van zijn tijdelijk leven, behoefte aan een dak om onder te wonen, en moet het genot daarvan als een zegen des Heeren worden aangemerkt, aan welk eene uitnemende gave doen de woningen des Heeren, de instelling van den openbaren godsdienst, ons dan niet denken. Ook hiervan mag in waarheid worden gezegd, dat in de grootheid der gave de rijkdom en de liefde van den Gever zich openbaart. Welk een groot onderscheid was er tusschen den godsdienst van Israël en den dienst der afgoden, waai’onder alle andere volken leefden. En hoe gelukkig kent en gevoelt zich nog ieder godvreezende, die in gemeenschap met alle geloovigen den Heere in Zijn huis mag prijzen, in onderscheiding van hen, die geen lust hebben in de kennis van Gods wegen. Kon de mensch leven zonder spijs, dan behoefde hij zich nooit te bekommeren om brood. Kan men leven zonder vermoeid te worden, dan kan bepaalde rust worden gemist. Hadden we geen zonde, dan kon er van behoefte aan genade geene sprake zijn. Zijn nu al die behoeften van het menschelijke leven niet af te denken, naardien zij er onafscheidelijk aan verbonden zijn, de vraag blijft dan, hoe al die behoefte kan worden vervuld. Met het oog daarop zeggen we met een zeer vermaard man: „Het is slecht gesteld met die heiligen, die inden dienst in het huis des Heeren niets lieflijks kunnen vinden.” Er is geen ware oprechte liefde denkbaar zonder aantrekkingskracht. Zoo trekt de liefde des geloofs altijd tot God, die haar voorwerp is. Wij zien dit in en bij ieder oprecht kind van God, dat wandelt in de wegen des Heeren.
Is in onze bedehuizen alles eenvoudig, zonder opschik en zonder praal, het oog des geloofs is daar op andere dan uitwendige dingen gericht. Men heeft den Sabbat wel eens een geestelijke marktdag en het huis des Heeren de marktplaats genoemd, waar vorstelijke schatten worden uitgestald en koninklijke gaven worden uitgedeeld aan een nooddruftig volk. En wie ooit onder diepe indrukken van Gods heilige tegenwoordigheid, onder bewustheid van eigen ellende en onwaardigheid in Gods huis verkeerde, en daar iets te smaken kreeg van het brood en het water des levens, die heeft het antwoord geleerd op de vraag, waarom de woningen van den Heere der Heirscharen in de H. S. liefelijk worden genoemd.
Of is het niet groot, dat de God van hemel en aarde, uit eeuwige liefde en ontferming bewogen, zoo laag tot den zondaar afdaalt, dat Hij bemoeienis maakt met dood- en doemschuldigen ?
Is het niet groot, als gevangenen vrijheid wordt gepredikt en gebondenen opening der gevangenis? Hoe kan een blinde den weg vinden door een vreemd land; en wie zal u troosten, als ge over uwe zonden treurt? De wereld en het ongeloof spotten met het Woord en met den dienst van God, maar wat zoo velen, door de zo-.Je verblind, verachten, dat heeft de Heere gegeven tot zaligheid voor allen, die gelooven.
De dienst van God heeft eene aantrekkelijkheid en bekoorlijkheid, waarmede niets kan vergeleken worden.
Onderwijzing, bestraffing, bemoediging, vertroosting, aan alles heeft des zondaars hart behoefte. Door onderwijzing blijft ge voor afdwalen bewaard,— den weg des levens bewandelen. Door bestraffing leert ge hoe langs hoe meer de zonde haten en vlieden. Door gedurig opgewekt en aangemoedigd te worden, blijft ge het oog vestigen op het einde der christelijke loopbaan, waar de onvergankelijke levenskroon u in de oogen schittert. En door gedurig het woord der genade en der vertroosting te vernemen, zinkt ge niet weg onder uw kruis, komt ge niet om in uw druk en geeft ge aan moedeloosheid u niet over. Meent iemand nu: »ik heb aan onderwijzing geene behoefte; ik neem geene bestraffing aan; — ook bemoediging kan ik missen en vertroosting kan niet één leeraar mij geven,” — anders wordt dit alles, zoodra diezelfde mensch anders ziet en oordeelt. Niet de leeraar, maar God zelf wil door Zijn woord en Geest in Zijn huis u onderwijzen, bestraffen bemoedigen en vertroosten. En door de heiligende genade des Heeren draagt al dien arbeid der goddelijke liefde haar heerlijke vrucht. Dan leert ge zeggen: »de rechtvaardige sla mij, en het zal olie op mijnen schedel wezen”. Dan neemt ge in geloof de vertroostingen des Heiligen Geestes kinderlijk aan en ge psalmt met dankzegging onder al de vromen: »‘s Heeren goedheid kent geen palen; God is recht; dus zal Hij, door onderwijzing, hen die dwalen, leiden in het rechte spoor”. Zoo wordt de sabbat een rustdag bij uitnemendheid, en iedere gelegenheid, waarbij Gods tempel ons ontsloten wordt, de prediking eener onschatbare gave. En die gave ontvangt ge niet als een door u verdiend loon. Gij ontvangt die niet van eenig mensch, maar van den Heere der Heirscharen. Hij is het, Die u troost. Hij is het, Die, om Jezus wil, in Zijn huis eene rustplaats, door Zijnen dienst zooveel heil heeft bereid. Zeggen velen: »wie zal ons het goede doen zien?” Verhef gij, o Heere! over ons het licht van Uw aanschijn, en verheug, naar Uwe belofte. Uw volk in Uw bedehuis!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen