Supra en infra

Een woord van verdediging en toelichting der confessioneel Gereformeerde leer en praktijk, omtrent de Praedestinatie en het Genadeverbond,
door L. J. HULST, predikant der Holl. Christ. Geref. Gemeente van Caldbrook, in Grand-Rapids, Noord-Amerika.

Met volkomen instemming las ik in deze belangrijke, pas verschenen studie o. m. wat voorkomt op pag. 102, 103, e. v.v.
»De belijdenis heeft ons ook eene omschrijving gegeven van hen, die men behoort te doopen, en deze omschrijving geschiedt met de woorden: »al degenen, die de Zijnen zijn.” Maar wie zijn des Heeren ? Men kan uit verschillende oogpunten »des Heeren” noemen. Men kan zeggen, dat de uitverkorenen aan den Verlosser toebehooren, omdat ’zij Hem van den Vader gegeven zijn, en dus van eeuwigheid Hem toegedacht worden; men kan de wedergeborenen des Heeren noemen uit kracht van eene geestelijke vereeniging, waardoor Hij leeft in ben en zij leven uit Hem; maar de geloovigen worden hier ter plaatse des Heeren genoemd uit kracht des Verbonds, omdat, terwijl God zich bij den zondaar aandient om zijn God te zijn, wederkeerig ook de Hem gehoor gevende zondaar zich aan God overgeeft tot bondgenoot en eigendom. Dat het hier een toebehooren van den Heere bedoelt, uit kracht van verbonds-inwilliging, is daaruit duidelijk, dat de Doop in de plaats der Besnijdenis kwam en de Besnijdenis niet werd toegediend op onderstelde verkiezing of wedergeboorte, maar op onderstelde verbonds-inwilliging. Een andere reden voor deze opvatting van »des Heeren te zijn” kan iedereen vinden in de verhouding van de Sacramenten tot het genade verbond,” zooals de schrijver dit vooraf beeft uiteengezet.
En, na met aanhaling van art, 34 uit onze Belijdenis het gevoelen der Supra-lapsaristen veroordeeld te hebben, die leeren dat niet de belofte, maar de genade in den doop verzegeld wordt, besluit Ds. Hulst aldus: (pag. 105)
»Het staat dus zoo vast als een muur, dat ieder kind, hetwelk gedoopt zal mogen worden, »des Heeren” moet zijn, dat elk kind, dat »des Heeren” zal mogen heeten, een kind des Verbonds moet zijn; dat dit Verbond geen ander is dan dat, wat God met Abraham heeft opgericht, en waarvan de Besnijdenis ten zegel strekte; en dat aan onze verbondskinderen dezelfde belofte verzegeld wordt, welke aan Abraham’s zaad door de besnijdenis verzegeld werd.
Hiertegen valt niets te zeggen,tenzij men halstarrig tegen de H. Schrift en de stand-’ aards der gereformeerde kerk in zijn eigen gevoelen wil vasthouden.”—
Men vergelijke hiermede, wat Ds. van Lingen omtrent dit punt in het voorlaatste nr. van dit blad schreef, en vrage dan zich af wat Ds. Hulst, Christ. Geref. predikant in N.-Amerika, wel zeggen zal van eene opvatting van den Doop als vele doleerende predikanten, uit publieke geschriften bekend, zijn toegedaan, en waarmede de Christ. Gereformeerden in Nederland zullen gaan vereenigen.
Of heeft Ds. Hulst en allen, die met hem ’t zelfde gelooven en belijden, ongelijk?
Als ik dan een kind moet doopen omdat het wedergeboren is, dan belijd ik dus daarmede in Gods verborgen raad en besluit gelezen te hebbon. Gevolg hiervan is, dat men dan ook tot één van beide: òf tot pen afval der heiligen (als die weder-geborenen afvallig worden) òf tot eene heilige kerk, in labadistischen zin van het woord, moet komen.
Gaarne vernam ik, waarde collega! hierom wat onze broeder Ds. van Lingen hierover nog in de pen schijnt te hebben.(*)

EEN CHRIST, GEREF. PREDIKANT.

Aan de Redactie van  »Het Wekkertje.”

(*) P.S. De volgende week.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen