Heilzame Enkeling

Marginalisering en individualisering zijn belangrijke kwalen waaraan onze samenleving in de 21ste eeuw lijdt. We kunnen wel zeggen dat het kwalen zijn waar mensen buiten het paradijs altijd aan geleden hebben. De ene tijd lijdt er echter meer aan dan de andere tijd. Bij marginalisering wil de meerderheid zijn standpunt opleggen aan de minderheid anders doe je gewoon niet mee. Het stelselmatig treiteren van een enkel kind uit de klas maakt daar iets zichtbaar van. Maar je komt het ook tegen in het belachelijk verklaren van christelijke levensovertuigingen. De mens maakt uit voor andere mensen wat hij moet doen en denken. Het is iets van het als god willen heersen. Individualisering stelt mijn eigen ik centraal. Als ik het maar goed heb, wat heb ik met anderen te maken? Het is iets van jezelf als god aanbidden. Het voor jezelf gaan, kent geen grens. Op internet ga je anders voor jezelf dan op je werk en op je werk weer anders dan in je vriendenkring.
Het maakt je uiteindelijk vreselijk eenzaam.
Het eindigt in eeuwige eenzaamheid. Waar is genezing, waar is kracht om staande te blijven, waar zijn mensen die een ander leven laten zien?

Vrucht door Zijn sterven
Er is geen andere weg voor de Heere Jezus: als tarwegraan zal Hij in de aarde vallen en sterven. Alleen zo zal er vrucht komen. Alleen zo kunnen in verlorenheid wegstervende zondaren behouden worden. Heel Christus’ menswording is een gezaaid worden in de aarde.
Hij verliet de hemelse heerlijkheid, de gemeenschap met Zijn Vader om mens te worden op aarde. Vanuit de hemelse heerlijkheid daalt Hij af in de duisternis van de Gode vijandige wereld. Een wereld waarop mensen alles van de Schepper doorbrengen tot eigen eer. Waar niemand van zichzelf naar God en Zijn Zoon vraagt. Een aarde waar de godsdienst teleurstelt en waar Zijn kinderen, de discipelen Hem verlaten. De Heere Jezus gaat die weg alleen, uit liefde tot Zijn Vader en om te zoeken dat wat verloren ligt. Nog dieper valt dit aan Adam en Eva beloofde zaad in de aarde. De aarde waarin Hij sterft onder de toorn van God. De drie-urige duisternis midden op de Goede Vrijdag maakt dat zichtbaar.
Zijn roep: Mijn God, Mijn God waarom hebt Gij Mij verlaten laat zien en horen hoe Hij gevallen in de aarde wegsterft in de geestelijke en eeuwige dood. God van God verlaten. Alleen!!
Toch blijft Hij met een hart vervuld met volkomen liefde aan God verbonden. Hij roept: Mijn God.

Doordat Hij zo in de aarde valt en sterft, blijft Christus echter niet alleen. Want zo brengt Hij vrucht voort. Veel vrucht. Het eerste is dat op de Paasmorgen uit de aarde nieuw leven uitspruit. Zijn verheerlijkt lichaam herrijst uit het graf. Een lichaam dat eeuwig zal leven. Hij heeft het onverwelkelijke leven verworven door te voldoen aan de eisen van Gods wet en recht. Leven dat vrucht draagt in dode zondaars harten. Een schare die niemand kan tellen. Hij brengt Zijn weggevluchte discipelen weer bijeen. Doet ze delen in Zijn leven, ook Petrus die Hem verloochenende en Thomas die door ongeloof in twijfel wegzonk. Vruchten onder jood en heiden: getrokken uit de duisternis van de zonde tot Zijn wonderbaarlijk licht. Werk waar Hij nog mee doorgaat zo lang Zijn Woord klinkt: Ontwaakt Gij die slaapt en sta op uit de doden en laat Christus over u lichten. Is dat leven mijn deel: de dood in mijzelf vanwege de zonde en een honger en dorst naar Zijn gerechtigheid?
Waar is de blijvende roep: opdat ik Hem kenne en de kracht Zijner opstanding?

Vruchtbaar in Zijn voetspoor
Paulus gaat in het voetspoor van Zijn Meester als hij alle uur in gevaar is en tegen de beesten heeft gevochten. Hij sterft alle dag, hetwelk hij betuigt tot roem, die hij heeft in Christus Jezus onze Heere (1 Korinthe 15). Op de Areopagus legt de wijsheid van de wereld hem het zwijgen op. Gemarginaliseerd en toch vrucht. We lezen dat sommigen hem aanhangen en geloofden (Handelingen 17 vers 34).
De geur van Christus’ leven wordt verspreid door de eerste christengemeente. Vervolgd, uiteengeslagen gaat er een aantrekkingskracht van uit: ziet hoe lief zij elkaar hebben. Op deze door de zonde zo donkere aarde wordt iets zichtbaar van de volkomen levensgemeenschap van de graankorrels met dat weggestorven tarwegraan.

In het Avondmaalsformulier lezen we: Want gelijk uit vele graankorrels één meel gemalen en één brood gebakken wordt, en uit vele beziën, samengeperst zijnde, één wijn en drank vliet en zich ondereen vermengt; alzo zullen wij allen, die door het waarachtig geloof Christus ingelijfd zijn, door broederlijke liefde, om Christus onzes lieven Zaligmakers wil, Die ons tevoren zo uitnemend heeft liefgehad, altezamen één lichaam zijn, en zulks niet alleen met woorden, maar ook met de daad jegens elkander bewijzen.
In de vervolgingen was het bloed van de martelaren het zaad van de kerk. De Vroege kerk toonde onderling een hartelijke band, deed met de wereld van die dagen niet mee als het ging over seksuele moraal, brood en spelen.
Ze toonden meeleven en daadwerkelijke zorg naar de naasten, zieken en armen, christen en heiden. Een levensstijl in het voetspoor van Christus waarin het de mensen ging om Gods eer en het behoud van medemensen.

Wat kan ook vandaag in een geïndividualiseerde welvaartsmaatschappij van een handel en wandel in het voetspoor van Christus een goede geur uitgaan. Door genade leven als vreemdeling op de aarde, waarin het me niet gaat om geld en goed, maar om het Koninkrijk van God.
Een gevende liefde naar de wereld om ons heen in doe wel en zie niet om. Mensen die ‘geen mens hebben’ tot een hand en een voet zijn.
Het is een voorrecht als onze kinderen ouders, grootouders mogen ontmoeten die niet vechten voor hun eigen naam, maar die met liefde en bewogenheid omgaan met het nageslacht en laten zien hoe goed het is de Heere te dienen. In een verindividualiseerde kille wereld mag er zo toch een oase van gevende liefde zijn, een gemeenschap door genade bijeen gehouden, drijvend op de voorbede van Christus. Kom dan o Heilige Geest en doorwaai onze doodshof, opdat die vruchten van Christus zichtbaar worden. Dat zal altijd in de marges zijn van deze gevallen wereld, maar toch heilzaam in het met God gemeenzaam, ook voor een geïndividualiseerde samenleving.

Ds. L. Terlouw, predikant van de Gereformeerde Gemeente te Barendrecht

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen