Ranglijst Christenvervolging 2013

De top van de ranglijst wordt al jaren aangevoerd door Noord-Korea [1] en Saoedi-Arabië [2]2. Twee landen waar het geloof christenen ‘het meest kost’ aan lijden, onrecht, verdrukking, discriminatie en vrijheidsbeperking

Geloofsvervolging kent vele varianten

Geweld tegen en onderdrukking van christenen vindt in allerlei vormen plaats. Wat dat betreft, verschilt de situatie van land tot land. In het ene land is de overheid de belangrijkste veroorzaker van repressie door vervolging, in het andere land opereren bendes van fanatieke moslims die met extreem geweld tegen christenen tekeer gaan. Van het eerste is Noord-Korea een uitgesproken voorbeeld. De staat beheerst daar welhaast alle aspecten van het openbare en private leven. Christenen die voor hun geloof uitkomen, samenkomsten bijwonen of betrapt worden op het bezit van een Bijbel of christelijke lectuur, worden gevangen genomen en tot verblijf in een strafkamp veroordeeld – of erger. Nigeria [13] is de laatste jaren het land bij uitstek waar extreem geweld gericht tegen christenen heel vaak voorkomt. In 2012 werden in het noorden van dit land 791 christenen omgebracht.

Dat dit geen incidenteel, maar structureel geweld betreft, is af te lezen uit de cijfers van dodelijke slachtoffers in 2011, toen 300 christenen ter dood werden gebracht, terwijl in 2010 zelfs meer dan 2000 christenen in Nigeria omkwamen door geweld. Aanstichter van al dit extreme geweld is de islamitische terreur- beweging Boko Haram, die zich ten doel heeft gesteld het christendom uit Noord-Nigeria weg te vagen.

Ranglijst Christenvervolging 2013

1 Noord-Korea

2 Saoedi-Arabië

3 Afghanistan

4 Irak

5 Somalië

6 Malediven

7 Mali

8 Iran

9 Jemen

10 Eritrea

11 Syrië

12 Soedan

13 Nigeria

14 Pakistan

15 Ethiopië

16 Oezbekistan

17 Libië

18 Laos

19 Turkmenistan

20 Qatar

21 Vietnam

22 Oman

23 Mauritanië

24 Tanzania

25 Egypte

26 Verenigde Arabische Emiraten

27 Brunei

28 Bhutan

29 Algerije

30 Tunesië

31 India

32 Birma

33 Koeweit

34 Jordanië

35 Bahrein

36 Palestijnse gebieden

37 China

38 Azerbeidzjan

39 Marokko

40 Kenia

41 Comoren

42 Maleisië

43 Djibouti

44 Tadzjikistan

45 Indonesië

46 Colombia

47 Oeganda

48 Kazachstan

49 Kirgizië

50 Niger

Ranglijst Christenvervolging 2013 Bron: Open Doors, 8 januari 2013.

Hoe komt de Ranglijst tot stand?

Bij het samenstellen van de Ranglijst Christenvervolging, nemen de onderzoekers het gehele spectrum van christenvervolging in ogenschouw. In het onderzoek worden vijf ‘terreinen’ onderscheiden. Achtereenvolgens zijn dat: 1) persoonlijke levenssfeer, 2) familieverband, 3) gemeenschapsleven, 4) publieke ruimte en 5) kerkelijk leven. Ieder land krijgt aan de hand van een vragenlijst op elk terrein een aantal punten toegekend, naar de mate waarin in dat land de vrijheid van (christelijk) geloof wordt belemmerd. 6) Als overstijgend aspect wordt tenslotte in elk land de mate van geweld tegen christenen nauwkeurig ingeschat.

Vrijheid in de persoonlijke levenssfeer

Het eerste terrein, de persoonlijke levenssfeer, gaat over de vraag of en in welke mate christenen belemmeringen ondervinden wanneer zij hun geloof belijden in de private sfeer. Het gaat hier om de kern van het internationale recht op geloofsvrijheid: de vrijheid om een eigen geloofsovertuiging te hebben of zelfstandig een bepaald standpunt te verkiezen, los van wat anderen denken. In Noord-Korea [1] is de vrijheid in de persoonlijke levenssfeer uitermate beperkt. Een land dat bedenkelijk dicht hierbij in de buurt komt, is de Malediven [6]. Dit land eist van al haar inwoners dat zij moslim zijn. Bekeerlingen mogen het land niet uit en hen wacht officieel de doodstraf. Vanwege deze enorme druk durven christenen op geen enkele manier voor hun geloof uit te komen. Ook in een land als Tadzjikistan [44] is de geloofsvrijheid in de persoonlijke sfeer zeer gering.

Pressie vanuit het familieverband

Het tweede terrein is dat van het familieverband. Hoe reageert het gezin of de bredere familie, wanneer iemand zich bekeert tot het christendom? Pressie vanuit de familiesfeer vormt met name voor ex-moslims een groot probleem. Afval van de islam wordt veelal gezien als een schande voor de gehele familie, want een bekering van een familielid verlaagt hun aanzien en publieke status. Familieleden van een bekeerling komen vaak ook in de problemen, omdat zij door anderen erop worden aangesproken en niet zelden ook als (potentiële) bekeerlingen worden gezien. De angst slaat dan vervolgens vele familieleden om het hart. Want nu loopt de gehele familie het risico te worden uitgemoord. In Somalië [5] bijvoorbeeld zal iemand die zich van de islam afkeert en Christus belijdt, meestal door zijn of haar familieleden worden verraden c.q. aangegeven bij de machthebbers, de Al-Shabaabmilities. Die brengen vervolgens de ex-moslim zonder pardon ter dood. Slechts enkelen weten aan dit lot te ontkomen.

Ook in communistische landen komt het voor dat bekeerlingen te maken krijgen met hevige pressie vanuit de familie. Laos [18] vormt daarvan een voorbeeld. Communis opinio in dit land is dat een Laotiaan boeddhist behoort te zijn. Wanneer iemand zich bekeert tot het christelijk geloof, dan wordt dat in Laos – en helaas niet alleen in dit land - gezien als verbreking van de familiebanden.

De rol van het gemeenschapsleven

In veel landen vervult de lokale gemeenschap of het stamverband een belangrijke rol in de samenleving. Dat is op zichzelf geen enkel probleem, bijvoorbeeld als het gaat om burenhulp of mantelzorg. Maar het wordt anders wanneer christenen negatief worden bejegend door de dorpsgemeenschap of het stamverband, louter om hun christen-zijn. Het komt meer dan eens voor dat personen die zich tot het christelijk geloof bekeren, uit de lokale gemeenschap worden verstoten en er helemaal alleen voor komen te staan. Saoedi- Arabië [2] is hiervan een uitgesproken voorbeeld. Voor moslims is dit land een heilig land, alleen al vanwege de bedevaartssteden Mekka en Medina. De Saoedische samenleving ziet en beleeft zichzelf als islamitisch. Uitingen van het christelijk geloof in de leefomgeving zijn voor veel moslims dan ook niet te verteren. Binnen een land als China [37], dat een behoorlijke mate van openheid kent voor het Evangelie, zijn de verschillen echter groot. De Han-Chinezen hebben – voor Chinese begrippen - een relatief ruime vrijheid, maar bij minderheidsgroepen kan dit heel anders liggen. Zo bestaat er onder de islamitische Oeigoeren en bij de boeddhistische Tibetanen veel openlijke weerstand tegen het christelijk geloof.

Christelijk geloof in de publieke ruimte

Bij christenvervolging speelt niet zelden de overheid een grote rol, alsook organisaties die aan de staat gelieerd zijn. Bij het onderzoek op dit terrein worden vragen gesteld zoals: zijn christenen gelijk voor de wet? Zo ja, worden zij dan door overheidsinstanties ook gelijk behandeld? Hoe stelt de geheime dienst zich op tegenover christenen? Intimideren agenten christen? Worden de gangen van christenen regelmatig nagegaan om reden van hun geloof?

Hoewel Afghanistan [3] de internationale verdragen ook op het punt van de geloofsvrijheid formeel onderschrijft, is er sprake van grote, massief uitgeoefende druk op christenen van de kant van de overheid en door het rechtssysteem. De overheid ziet zichzelf als verdedigster van de islam en de wetgeving leunt sterk aan tegen de islamitische sharia. De Afghaanse overheid neemt dan ook een bijzonder vijandige houding aan tegenover christenen.

Oeganda [47] is een geval apart. Terwijl 85 procent van de bevolking zich rekent tot het christendom, is de pressie vanuit de staat op christenen niet gering. Vooral in regio’s waar de islam dominant aanwezig is, staan overheden vijandig tegenover het christendom. Moslimleiders doen verwoede pogingen om de rechterlijke macht op nationaal niveau naar hun hand te zetten. Zij vinden dat de meerderheid van de rechters moslim zou moeten zijn. Ook biedt de wetgeving in Oeganda reeds ruimte aan islamitische familierechtbanken.

Kerkelijk leven

De samenkomst van de christelijke gemeente, waarin gezamenlijk het christelijk geloof wordt beleden, gebeden tot God worden opgezonden, de lofzang klinkt en de boodschap van het Evangelie van Jezus Christus wordt verkondigd, is van wezenlijk belang voor christenen. Hebben christenen de ruimte om in alle vrijheid in erediensten bijeen te komen of moeten zij dit in het geheim doen? En als die ruimte er wel is, beschermt de overheid dan de kerken of doet zij niets tegen verstoring van godsdienstige bijeenkomsten door anderen?

Een paar voorbeelden. Op de eilandengroep Comoren [41] is de druk op het kerkelijk leven enorm. Gaandeweg heeft de orthodox-islamitische meerderheid steeds meer moeite gekregen met christelijke samenkomsten. Extremistische moslims keren zich fel tegen geloofsgenoten die Christus als hun Zaligmaker aanvaarden. In Pakistan [14] daarentegen, waar christenen veel tegenstand ondervinden, wordt bestaande kerken enige vrijheid gegund. Helaas is daarentegen voor nieuwe kerken of geloofsgemeenschappen geen enkele plaats. Christenen in Irak [4] hebben te maken met een soortgelijke situatie. Diverse grote, oude en lang bestaande kerkgenootschappen hebben er zelfs enig gezag en kunnen ook politieke invloed uitoefenen. Tegelijk ondervinden christenen in de samenleving zeer sterke weerstand van de kant van hun islamitische volksgenoten.

Geweld tegen christenen

Naast voorgaande vijf terreinen wordt apart onderzoek gedaan naar de mate van geweld tegen christenen in een land. Zoals gezegd, kan dit geweld allerlei vormen aannemen. Het martelen en ter dood brengen van christenen zijn de meest vergaande vormen. Maar ook arrestatie, intimidatie, ontvoering, het vernielen en in brand steken van kerken, christelijke scholen en ziekenhuizen kunnen het leven en samenleven van christenen ernstig verstoren. Ook winkels en woningen van christenen vormen vaak een doelwit van geweldsuitbarstingen. Incidenten doen zich het vaakst voor tijdens christelijke feestdagen, zoals Kerst, Pasen en Pinksteren. Deze heilsfeiten willen christenen graag samen met medegelovigen vieren. Geweldpleging tegen christenen op deze hoogtijdagen vormt een duidelijk signaal van de tegenstanders: het openlijk belijden van het christelijk geloof doe je maar ergens anders, niet hier.

Naast Nigeria [13] en Mali [7], kan Colombia [46] worden genoemd als een van de landen met een zeer hoge score als het gaat om geweld. In dit Zuid-Amerikaanse land, waar van systematische christenvervolging geen sprake is, vormen paramilitaire groepen en guerilla’s een bron van conflicten, verdeeldheid en onrust. Colombiaanse christenen die gerechtigheid en vrede nastreven, zien zij als een regelrechte bedreiging. Zij worden daarom keihard aangepakt of uit de weg geruimd als ze ‘in de weg lopen’. Traditionele stammen krijgen geld en wapens van paramilitairen om hun cultuur te verdedigen tegen invloed vanuit het christelijk geloof.

Opmerkelijk is dat Noord-Korea op alle vijf voorgaande aspecten de hoogste score behaalt van alle vijftig landen, maar niet op het punt van geweld. De Kim-dynastie beheerst met zijn staatsapparaat het maatschappelijke en persoonlijke leven in Noord-Korea in die mate, dat niet veel fysiek geweld meer nodig blijkt om christenen effectief te onderdrukken.

Steun voor vervolgde christenen

Het beoogde effect van repressie en vervolging van christenen is hun leven lam te leggen, ze te isoleren en hen ervan te overtuigen dat ze alleen zijn en worden vergeten. Juist daarom vormt het gebed voor geloofsvervolgden de basis, de grondpijler van alle steun. Het is onbijbels wanneer christenen in het Westen denken in twee categorieën: wij van de ‘vrije kerk’ hier en zij van de ‘vervolgde kerk daar. Is Christus niet het Hoofd van één Kerk? Is Christus dan gedeeld? Integendeel. Als één lid lijdt, lijden alle leden mee. Het is van groot belang om ons telkens weer bewust te zijn van deze verbondenheid en daar in woord en daad uitdrukking aan te geven. Het getuigenis van Noord-Koreaanse kerkleiders onderstreept dit. Via geheime brieven schrijven zij: “Jullie hebben geen idee hoeveel jullie gebeden en hulp voor ons betekenen. Het motiveert ons om door te gaan.” Een Indiase moeder die hulp kreeg voor haar ontredderde gezin, bedankt daarvoor met de volgende woorden: “Ik heb geen woorden om jullie hulp te beschrijven. Ik verzeker jullie dat ik hard zal werken en ik hoop en geloof dat ik nu weer voor mijn gezin kan zorgen. Ik dank God voor Zijn zorg voor ons.” Het doorbreken van het isolement kan ook door kaarten of brieven te sturen. Of door organisaties in staat te stellen dat hun medewerkers of vrijwilligers christenen in benarde situaties kunnen opzoeken. Een vrijwilligster vertelt daarover het volgende: “Toen we in het Midden-Oosten eens een man beloofden dat we zijn verhaal in Nederland zouden vertellen en mensen zouden vragen voor hem te bidden, barstte hij in tranen uit. Wel een kwartier lang heeft hij zitten huilen. Hij kon met niemand over zijn geloof praten, moest alles in het geheim doen. Wat een enorme steun was het voor hem om te weten dat hij er niet alleen voor stond!”

Drs. J.A. Schippers, eindredacteur

Noten

1 Dit artikel is gebaseerd op informatie die te vinden is op de website van Open Doors (www.opendoors.nl) en in het magazine ‘Impact 2012’ van deze organisatie.

2 Wanneer de naam van een land op de Ranglijst Christenvervolging 2013 voorkomt, staat in dit artikel het volgnummer van het land op deze lijst tussen vierkante haken erbij vermeld.

3 Deze zondag valt samen met zondag Trinitatis, de eerste zondag na Pinksteren

Open Doors richt zich op jongeren

Al geruime tijd zet de stichting Open Doors zich in voor christenen die leven in landen waar ze vervolgd worden. In veelal moeilijke en schrijnende situaties wordt geprobeerd om mensen toe te rusten in hun geloof. De organisatie gaat zich de komende tijd richten op jongeren.

Dr. K. van der Zwaag, redactievoorzitter

Open Doors helpt in het verspreiden van Bijbels en andere christelijke lectuur. Daarnaast investeert Open Doors veel in training en bemoediging van lokale christenen en van voorgangers en evangelisten, zodat het Evangelie standhoudt en wordt verspreid in landen waar weinig tot geen ruimte is voor Christenen. Sinds 1955 is Open Doors op dit gebied werkzaam. En het blijkt dat dit werk voorlopig ook noodzakelijk zal blijven, zo stelt Berto Bosch namens een jongerengroep van Open Doors uit Ede. “Al sinds 1955 biedt Open Doors steun aan vervolgde christenen. En omdat vervolging wereldwijd toeneemt, groeit ook het werk van Open Doors. Dit werk wordt niet alleen gedaan door gepassioneerde mensen die met Bijbels in rugzakken door de Himalaya lopen. Het gaat vooral om mensen die in hun hart betrokken zijn op de situatie van christenen wereldwijd. In de eerste plaats is dit door het gebed. Maar daarnaast ook door aan de slag te gaan met mensen om hen heen.” Het werk gebeurt via presentaties en voorlichtingsbijeenkomsten overal in Nederland, door gebedsavonden en een jaarlijkse zondag voor de Vervolgde Kerk.3 “Op die manier wil Open Doors christenen in Nederland bewustmaken van christenvervolging en hen oproepen om voor hen te bidden. Daarnaast geeft Open Doors de verhalen en ervaringen van de vervolgde kerk door aan christenen in Nederland, in de overtuiging dat de kerk in Nederland door die lessen gesterkt en bemoedigd wordt.”

Nieuw jongereninitiatief in Ede

Sinds enige tijd richt Open Doors zich ook speciaal op jongeren en studenten. Het gaat om een nieuw plaatselijk initiatief waarbij jongeren andere jongeren in hun netwerk bereiken. Met een plaatselijke werkgroep worden activiteiten opgezet, zoals debatavonden, ontmoeting met vervolgde christenen en gebedsavonden. Berto: “Op dit moment zijn we bezig met het opzetten van dit initiatief in Ede. Niet alleen ouderen, ook Nederlandse jongeren zijn belangrijk voor Open Doors. Bewustwording van de prijs die het kan kosten om christen te zijn, is belangrijk als kinderen en jongeren zich ontwikkelen in hun geloof. Open Doors bereikt hen met jeugdprojecten, spellen en (kinder)boeken.” De werkgroep die zich hiermee bezighoudt zoekt mensen die hierbij willen helpen. Berto: “Spreekt dit project je aan en lijkt het je mooi om met vrienden of gemeenteleden in je woonplaats hiervoor aan de slag te gaan? Stuur dan even een mailtje naar vrijwilligers@opendoors.nl.”

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen