Uit een dagboek

(7).

Het gaat op huis aan. Nog een klein poosje en dan eeuwig van mijzelf verlost; de zonde kwijt en dan altijd door die lieve Heere Jezus bij de Heere te zijn om Hem daar eeuwig te bewonderen en te aanbidden.

Maar blij vooruitzicht, dat mij streelt,
Ik zal ontwaakt Uw lot ontvouwen,
U in gerechtigheid aanschouwen,
Verzadigd met Uw Godd’lijk beeld.

Hier nog in het Mesech der ellende, maar straks eeuwig mijzelf kwijt. Alleen om dat eeuwig welbehagen!

Er ligt weer een nieuw jaar voor ons. Wat zal het brengen?

We weten het niet.

Maar als we in alle wegen maar vereend mogen zijn met de weg, die de Heere met ons houdt, is het altijd goed. Maar o, dat weerspannige hart wil nooit wat God wil, of de ziel moet er voor ingewonnen worden. Ach, dat de Heere ook dit jaar onze kinderen en allen, die ons lief zijn, sparen mocht. Maar een eeuwig wonder zou het zijn, als Hij Zijn hand der genade op hen leggen mocht. Dan pas zijn ze gelukkig.

En nu zal ik dit jaar ook weer zonde op zonde stapelen. Mijn hart kan niet anders. Maar mocht ik onder die last der zonde mijn oog nog eens gevestigd zien op dat dierbare Lam Gods, Dat de zonde der wereld wegneemt.

Mijn ziel verlangt naar U,
Mijn eigen Hope nu,
Christus, mijn Heere.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen