Eenmaal volmaakt

Roemen is voor ons mensen niet vreemd. Niet alleen de wereld bejubelt haar idolen, roemt in haar idealen. We lezen in Gods Woord van een man die naar de tempel ging. Wij zouden zeggen: een keurige nette man die naar de kerk gaat. Uitwendig alles in orde. Wellicht gekleed zoals het behoort. Ook hij heeft redenen genoeg om te gaan roemen. Hoor wat hij zegt: „Ik dank U, dat ik niet ben gelijk de andere mensen.” Hij doet niet onder voor die rijke jongeling, die zegt: „Wat ontbreekt mij nog?” Voor het oog wellicht niets en toch ontbreekt hem alles.

Paulus spreekt hier over het roemen in de Heere. En dit was zowel de farizeeër als de rijke jongeling vreemd. En u... en ik? Waarop zouden wij ons kunnen beroemen? Wij zijn geschapen naar Gods beeld, opdat de mens zijn Schepper zou loven en prijzen. En wat is nu ons leven? Het gaat om het roemen in de Heere, maar van huis uit roemen wij in niets anders dan ons zelf. Na onze afval van God in het Paradijs hebben wij het ware roemen totaal verleerd en zijn daarmee doelmissers geworden. En roemt nu de wereld in een doelmisser? Nee, juist het tegenovergestelde. Maar ik ben zo dwaas dat ik meen dat er nog enige roem is.

Hoe komt dit toch? Is het niet dat de mens door gemís (niet door gebrék, want dan zou er nog iets zijn) van Goddelijk licht in zijn leven nog meent rijk en verrijkt te zijn? Hij roemt in wat tot diepe schaamte en verootmoediging moest wezen. Moet het oordeel „vervloekt is een iegelijk die niet blijft in hetgeen geschreven is in het Boek der Wet, om dat te doen” niet alle ijdele roem in onszelf doen verstommen? Voor ons hooghartige hart is niets moeilijker dan, in plaats van te roemen over eigen vermeende deugden, te kermen over eigen zonden en ongerechtigheden. Maar zalig die mens, die er door de Heilige Geest van overtuigd wordt dat er nu niets van hem deugd, dat hij geheel melaats is, ja met de gehele wereld verdoemelijk ligt voor God. Dan blijft er verwondering over en zeggen wij met de profeet Jeremia: „Het zijn de goedertierenheden des Heeren dat wij niet vernield zijn.” Nog te zijn in het heden der genade, de dag der zaligheid. Verwondering, omdat er in de mens niets is waardoor God bewogen zou zijn om genade te schenken.

En wanneer nu de Heilige Geest ogen geeft om te zien op Hem, de Gegevene van de Vader, dan wordt Hij zo dierbaar, zo beminnelijk. Hij, Die vrijwillig troon en kroon wilde verlaten om nu te zoeken en zalig te maken dat verloren is. Wanneer Hij nu in het geloof omhelsd wordt, dan wil en kan de ziel niets anders meer dan roemen in deze Heere. Roemen in Hem, Die stof tot blijdschap en vreugde geeft. Waarom? Is het niet om wat Hij gedaan heeft en dat voor zo’n mens, zo’n doelmisser? Voor deze ontfermende Liefde zal de eeuwigheid nodig zijn om haar naar waarde te kunnen grootmaken. Psalm 89 zingt daarvan. „Ik zal eeuwig zingen van Gods goedertierenheden.”

Zult u, zal jij ook eenmaal in dat koor staan, voor de troon van dit geslachte Lam? Is dit nu ook uw begeerte? Dan weet u iets van dat roemen in de Heere. Hier nog gebrekkig, onvolkomen, maar eenmaal zal het volmaakt zijn met al de gezaligden. Die roemt, roeme in de Heere, want „uit Hem zijt gij in Christus Jezus, Die ons geworden is wijsheid van God, en rechtvaardigheid en heiligmaking en verlossing”.

Ds. W. Nobel, Kesteren

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen