Nicolaas Berghuis

(Middelstum, 1 april 1929 - Drachten, 8 augustus 2003)
Gereformeerd predikant Duurswoude/Wijnjewoude 16 juli 1972; Hollandscheveld 24 okt. 1976; Harkema 28 aug. 1983. Emeritus 24 mei 1992. Hij trad in het huwelijk met Helena Dijkstra op 10 sept. 1968. Uit dit huwelijk werden twee dochters geboren.

Nico Berghuis groeide op in Groningen als zoon van A. Berghuis en G. Bakker. Hij werkte eerst in het timmermansbedrijf van zijn vader. Na een noodlottige val, waar hij altijd de zichtbare gevolgen van behield, moest hij langdurig verpleegd worden. Toen is hij gegrepen door God, of moet ik zeggen: door Jezus? Totaal veranderd. Nico ging toen, na zijn revalidatie, via gymnasium, via studie in Groningen en uiteindelijk in Kampen, de pastorie in. Zo werd hij gereformeerd predikant.
Nico diende de kerken van Wijnjewoude, Hollandscheveld en Harkema. Een Groninger in Friesland en Drenthe. Hij hield zo van zijn mensen dat er voor hem helemaal geen aanpassingsproblemen waren. Zijn laatste preek hield hij in Wijnjewoude en zo was de cirkel rond. Per 1 jan. 2004 had hij willen stoppen met preken. Wij vonden dat een moedig besluit, hij preekte immers zo graag. Hij stierf echter plotseling in de zomer van 2003, eigenlijk binnen een dag, de ontwikkelingen die. dag volgden elkaar razendsnel op. Nog gaf hij vrouw en kinderen het woord mee ‘dat ze Jezus niet moesten vergeten’. Een voor hem typerende uitspraak.
Nico Berghuis was voluit dienaar van het goddelijke Woord. Wie zijn preken hoorde en met hem sprak weet dat hij met hart en ziel dienaar was. Een die voelde dat hij door God gegrepen was. Met al zijn enthousiasme en met veel nadruk (en dat met herhaling) wilde hij de Blijde Boodschap de mensen als het ware inprenten. ‘Als ik de Geest krijg ben ik niet te stuiten’, zei hij wel eens. Bij dit alles stond voor hem de tekst uit Joh. 3 :16 centraal: ’Want alzo lief heeft God de wereld gehad, dat Hij zijn eniggeboren Zoon gegeven heeft, opdat een ieder die in Hem gelooft, niet verloren ga, maar eeuwig leven hebbe.’
Daarbij was Nico Berghuis een fijn mens en een geliefd collega. Hij was in de volle breedte van het woord: iemand die met je ‘samen’ werkt. Als ik hem belde zei hij: ‘Zeg het maar jongen’, dat zal ik blijven missen, die vier woordjes.... De gemeente van Ureterp heeft hij uit de brand geholpen tijdens de ziekte van ds. Arend Boersma en na diens overlijden in de vacaturetijd. Als pastor was hij bij de mensen geliefd.
Een van zijn geliefde liederen was: ‘Al zal de vijgenboom niet bloeien geen opbrengst aan de wijnstok zijn, nochtans geloof ik, nochtans zal ik juichen in de Here, jubelen in de God van mijn heil.’ Het was Nico’s lijflied en dat geeft toch veel, zo niet alles, aan over zijn leven en geloof. Nu zijn leven zo abrupt is afgebroken, is geloven voor hem aanschouwen geworden.
Nico was een fijne man en lieve vader en grootvader, met elkaar vormden zij een fijn gezin. Zij mogen verder gaan in het geloof waarin hij hun en ons is voorgegaan.
Ds. Martin Voet, Drachten

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen