GISTEREN EN VANDAAG

DE REDE VAN DE PARTIJVOORZITTER

Voor de twintigste keer sprak ds. H.G.Abma, als partijvoorzitter van de Staatkundig Gereformeerde Partij, een rede uit voor de Algemene Vergadering. Genoemde vergadering werd gehouden op 28 februari jongstleden. De rede is inmiddels ook in druk verschenen en op verzoek van de redaktie gaan we graag op de inhoud daarvan in.

Er zou, zo zei ds. Abma, sprake kunnen zijn van een jubileumrede. Het is nu twintig jaar geleden dat ds. Zandt overleed. Dit alles gaf voor hem aan deze partijdag (even verder spreekt hij van "ons congres") een bijzonder tintje. In de afgelopen tijd leerden we tellen van één tot tien, zo zei hij doelend op het aantal burgemeesters, die lid zijn van de S.G.P., dat inmiddels tot tien is uitgegroeid. Het stemt hem dan ook tot een gedurige voldoening, dat de S.G.P. zich niet uitsluitend als een stuurman op de wal wenst od te K stellen.

Nu is het aangenaam om op te kunnen tellen als dit ook vooruitgang betekent. Op het eerste gezicht lijkt deze toename van S.G.P - burgemeesters uitsluitend winst. Maar is dat geen schijn? Zijn er ook geen aftrekposten? Getuigt het niet van oppervlakkigheid daaraan geheel voorbij te gaan? In de afgelopen jaren is het zeker niet gemakkelijker geworden om de verantwoordelijkheden van een burgemeester te dragen. Zeiden niet onze vroegere voorgangers dat het haast onmogelijk was om burgemeester of zelfs wethouder te zijn? Of zou de toename van burgemeesters op dezelfde voet voortgaan als ze zich duidelijk uitspraken tegen bijvoorbeeld de opening van danszalen, voor de sluiting van bioscopen, tegen het beschikbaarstellen of laten bouwen van moskeeën voorde mohammedaanse afgodendienst, voor de sluiting van sportvelden en zwembaden en gelegenheden tot velerlei ijdel vermaak op des Heeren dag? Het zetten van een handtekening onder besluiten van verkeerde aard, verontrust blijkbaar het geweten niet meer zo. We vrezen daarom wel eens, dat de ongestoorde uitoefening van het burgemeestersambt door S.G.P.-ers wordt verkregen ten koste van een duidelijk stellingnemen, onder andere op de genoemde punten. En dat betekent, dat we dubbel moeten aftrekken. De indruk wordt gewekt, dat het zó volgens het beginsel is. En de waarschuwing tegen het verval gaat ontbreken De titel van de rede is "Aardse machten". Deze machten zijn velerlei, zo werd gezegd In dit verband sprak ds. Abma van demonen en automaten, van versmelting van het biologische en het mechanische, waardoor de mens een machine en de machine een mens en een beest wordt. Hij vreest, en wij met hem, dat de mens hier bezig is processen te ontketenen, die ons zullen verslinden. Ook is daar de macht der ijdelheden zeker ook een macht, die in onze dagen duizenden ten verderve sleept. Het eigenlijkt thema, zij het wat ingepakt in een veelheid van woorden en beelden, is de vraag naar de toelaatbaarheid van de moderne verdelgende wapens. Terecht stelt hij, dat we ons betrouwen daarop niet mogen stellen. Maar we dienen, zo zei hij, ons ook te wachten voor geestdrijverij, om op godsdienstige gronden deze bewapening af te wijzen. Op zijn eigen wijze drukt hij zijn standpunt als volgt uit: "Laat ons toezien dat wij onze Bewaarder niet verzoeken en dat we toch tot de geloofwaardigheid de afschrik handhaven. Ook al zouden we ons anders uitdrukken, het geeft toch het ook door ons ingenomen standpunt weer. We mochten wel dagelijks tot God roepen om ons toch te bewaren voor de verschrikkingen van een moderne kernoorlog.

Verder kunnen we nog wat zeggen over de vreemde dingen, die we in de rede vinden En tenslotte nog iets over hetgeen we erin missen Wij voor ons zijn nooit zo weg geweest van al die gemaakte woordspelingen. Vooral niet als het Christus betreft. Wat te denken van uitdrukkingen ais de belangrijkste Bewoner dezer aarde" en deze hoogste Aanwezigheid" of ook "de Juiste'"? Ook het spreken over de zeggenschap van het Woord en over het streven van de Partij met betrekking tot de autoriteit van Gods Woord roept bij ons vragen op. Met het eerste wordt bedoeld, als we het wél hebben, het ongeschapen Woord, met het tweede het Woord, dat God voor ons in de Heilige Schrift heeft laten optekenen. Het lijkt mij toe, dat dat onderscheid wel eens te veel vervaagt en dat achten we gevaarlijk Een veelgebruikte tekst van de Partijvoorzitter is ook Rom. 2:1, zij het dan, dat hij die invlecht in zijn eigen woorden en mogelijk ook zijn eigen betekenis daaraan hecht. Zo lezen we het volgende: "Wie zijn wij die anderen oordelenveroordelen wij daarmee onszelf niet dat wij dezelfde dingen doen? " En: "Steeds bezig rechtvaardig te oordelen. Opdat wij niet anderen oordelend, onszelf veroordelen. Want wij kunnen slechts rechtvaardig oordelen, wanneer onze dierbaarste gedachten en meest eigen overleggingen van het hart geoordeeld worden " Hoewel het allemaal wat duister is, nemen we aan dat hij ermee bedoelt: Laten we ons wachten voor zelfverheffing, want we zijn niet beter dan de wereld, die in het boze ligt, ook al worden we voor uitbrekende zonden bewaard. En we nemen aan dat het niet de bedoeling is de tekst te gebruiken om het getuigenis tegen de zonden tegen te gaan Hij betreurt ook de verdeeldheden onder de Christenen en wij met hem. We lezen daarover het volgende: "Geven christenen in deze wereld en in hun gemeenschappen tot jaloersheid verwekkende voorbeelden van vrede en eensgezindheid? " Enkele bladzijden verder zegt hij: Helaas zien wij al te vaak dat christelijke partijen op hun beurt zelf het platform zijn van elkaar bestrijdende en elkaar verdringende groeperingen en deelbelangen." En zo is het ook Zo kan het zeer betreurenswaardig worden genoemd, dat de Partijvoorzitter zelf ernstige verdeeldheid oproept, door te eng de belangen van de Gereformeerde Bond te behartigen Ook separeren brengt hij ter sprake. Waarom kunnen we slechts gissen. Is dat omdat juist de separerende prediking in bepaalde kringen steeds meer door een allen insluitende prediking wordt vervangen, waarop aanmerking wordt

gemaakt? Hij geeft zijn visie als volgt: "Separeren is niet allerlei buitenwijken afsnijden en onze kern overhouden. Dat is oneigenlijk gebruik. Het ware zeer gevreesde en weinig geliefde separeren is hanteren van het levende en krachtige instrument, scherpsnijdender dan enig tweesnijdend zwaard, dat dwars door de inneriijkste organen van ziel en geest en zelfs van de samenvoegselen en het merg heengaat." We gevoelen geen behoefte aan dergelijke beschrijvingen. Onder separeren verstaan we hetgeen de Heere zegt bij monde van de profeet Jeremia (15:19) "en zo gij het kostelijke van het snode uittrekt, zult gij als Mijn mond zijn; " Calvijn zegt ervan: "In deze woorden dus wordt in het kort de plicht van de ware profeet samengevat, namelijk dat hij de ogen van de mensen afwendt, zich niet bekommert om gunst of afkeer, - maar alleen vastgeworteld is in de waarheid zelf; dat hij wat recht is niet alleen maar goedkeurt, maar ook verdedigt met gevaar van zijn leven; voorts de gebreken niet over het hoofd ziet, maar die vrijmoedig bestraft."

Tenslotte: we missen veel in deze rede. De tijden zijn benauwend. De oordelen hangen laag. Nog leven we in vrijheid, maar hoelang zal dat nog duren? De ongerechtigheid vermenigvuldigt en overheid en onderdaan, land en volk zinken steeds verder weg van de zuivere leer van Gods Woord en van een van de wereld en van de ijdelheden afgescheiden levenswandel. Hoe worden de gezinnen weggerukt door radio en televisie en hoe verslaafde sporten alles wat er bij hoort zijn tienduizenden. Het komt ook steeds nader aan oris. Wie zal staande blijven? Hoezeer zou een ernstige vermaning op zijn plaats geweest zijn. Reken er maar op, dat art. 36 heeft afgedaan, al spreken we nog zo over onze beginselen, als we niet blijven bij de aloude waarheid en de ingetogenheid van wandel. En wat met betrekking tot onze zielen, voor de eeuwigheid geschapen? Het lijkt wel of de Heere Jezus gezegd heeft: Velen zijn geroepen en ze worden allen zaiig. Een ernstig vermanend persoonlijk woord kan er blijkbaar niet meer af. Het zijn allemaal tekenen, dat we veel verder weg zijn, dan we denken. Als er meerderen waren, die bij de oude beginselen wilden blijven, dan kon dit zo geen stand houden. De Heere schenke nog waarachtige bekering, want het leven iseen damp en de dood wenkt ieder uur. We hopen, dat de bazuin op een volgende Algemene Vergadering, als de Heere die nog schenkt, een klaarder geluid zal mogen geven.

-oOo-B. te E.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen