„Steeds beter"

Het is verbazingwekkend dat de mens ook zn eigen verklaringen heeft: „Hij had een gezegende leeftijd, alsof een mens sterft omdat hij oud is. Of: „Zo kon het toch ook niet langer, dokter, wanneer iemand overlijdt na veel pijn, door bijvoorbeeld kanker, alsof die verklaring de angst en het verdriet van het overlijden zou verminderen. Anderen prijzen de dood als deze onverwachts komt door een hartinfarct... „Een prachtige dood, dokter. O ja? Dat de dood er is door schuld, door zonde, hoor je minder vaak. En een goede dood is er, als we weten van betaling van die schuld. Maar hoe weet je dat nou? Nou, dat is eenvoudig, door het geloof. Ja, dat weten we goed, maar welk geloof? „Het is Gods gave, zegt Efeze 2.

Sterven
„Hoor jij weleens wat? vroeg iemand eens. „Weleens wat, wat bedoel je? „Nou, merk jij weleens dat de Heere werkt... in je praktijk? „Ja, gelukkig wel, ik hoor veel verhalen en soms... dan ja, dit is het! „Vertel eens.
t Is alweer een paar jaar geleden. 81 jaar was ze. Ik zie ze nog aan tafel zitten, grijs geworden, oud, iets gebogen. Soms keek ze je dan aan met wat toegeknepen ogen en vroeg ze: „Hoe is t nou met jou...? Gunnend. Ze kreeg last van bloedverlies. t Bleek kanker te zijn. Gezien de ernst van de aandoening en haar leeftijd zou het op den duur wel sterven worden. Het was een vrouw die meermalen in haar leven had getuigd van de hoop die in haar was. „Maar als je sterven moet, komt het erop aan, dokter. Ze moest bestraald worden en na tien bestralingen zou het resultaat worden bekeken. „Dokter, vaak als ik van hier wegging naar het ziekenhuis, was het: Die, hoe het ook moog tegenlopen, gestadig op Zijn goedheid hopen. Wat dat betekende, was aanvankelijk voor haar niet duidelijk. Maar toen ze de uitslag, dat de bestraling niet geholpen had, van de dokter hoorde, zei ze dat ze dat al wist. „k Heb wel een kwartier die dokter verteld dat God toch goed is, voor zo één als ik ben. Ze zal me wel een raar mens hebben gevonden.

Gegraveerd
Op een dag word ik gevraagd weer eens langs te komen. Ze vraagt of ik iets voor haar zenuwen heb? k Denk: daar moet ik toch even op ingaan, maar ik zeg: „Ja natuurlijk, ik zal wel wat voorschrijven en dan neemt u er twee per dag en dan zal t wel wat beter gaan. Als reactie begint ze te huilen... „Vertel eens, probeer ik. „Och, zegt ze, ik ben zon ongelukkig mens. Vannacht zat heel mn bed onder t bloed. Ik ben op de rand van t bed gaan zitten, ik voelde me zo alleen en ik zei het ook: Heere, ik ben zo alleen. En toen heeft Hij het gezegd: Zie, Ik heb u in de beide handpalmen gegraveerd. Wat een kracht ging daarvan uit. Toen was ik niet meer alleen. En dat gegraveerd: het kan er nooit meer uit, nooit meer.
Maar dokter, vannacht kon en mocht ik dat geloven, en als u nu zegt dat die tabletten helpen, dan geloof ik het en morgen geloof ik dat nog. Maar de Heere moet het morgen weer zeggen en weer de kracht ervan geven. Wat ben ik toch een ongelukkig mens, altijd weer dat ongeloof.
Het is even een moment stil. „Was u vannacht ook ongelukkig? „Nee, vannacht niet... God wist van haar af en Hij had haar voor Zijn rekening genomen.
Twee dagen voor haar dood heb ik nog even contact met haar. Ze is erg benauwd, door uitzaaiingen in haar longen. „Hoe is het? vraag ik. Ik kan het nauwelijks horen, maar toch zegt ze duidelijk: „Steeds beter, steeds beter."

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen