KOLONNETJE

Belofte maakt schuld, is een uitdrukking met vleugels. Het vliegt je dan ook wel eens aan. In het eerste stukje met de nieuwe naam stelde ik in uitzicht, dat ik op de betiteling en inhoud terug zou komen. Wat mij betreft gaat het om een rijtje, een kleine stoet. Een paar kanttekeningen op wat wekelijks passeert in de kerkelijke en wereldlijke wereld, waaraan ons eigen leven deelneemt. De reakties zijn soms persoonlijk. In de brief aan de Corinthiërs verschaft Paulus ons inzicht op wat gebeurde binnen de samenkomsten van de gemeente. Het ging destijds levendiger toe en meerderen droegen bij. , , Ieder heeft wat", aldus de apostel. Het kan een psalm wezen. Alle honderdvijftig psalmen kregen onze aandacht de voorbije jaren. Doch er kan meer zijn. Een leer, een taal, een openbaring, een uitlegging. Misschien zijn deze begrippen voor ons hier net enigszins te zwaar geladen. Trouwens dit weekblad belegt niet direct een samenkomst van de gemeente, al wil het daar wel veel mee te maken hebben. Commentaartjes dus wat lerend, uitleggend en stichtend van aard. Immers Paulus schrijft in de tekst, waaraan ik ontleen: Laat alle dingen tot stichting geschieden. Woordelijk en inhoudelijk niet erg verschillend van het KOL-ommetje van eerder. Want daarin was het de opzet de dingen te zien rondom het Woord van God, binnen bereik van Zijn Stem. Kol toch is Hebreeuws voor stem.

Schuld dagelijks meerder, leert de catechismus. Wie kent dit stukje van het antwoord niet op de vraag of wij zelf bij machte zijn de zondeschuld te betalen? Denk dat maar niet, want alle inspanning ten spijt maken wij het alleen maar erger. Van dag tot dag. Op de beroemde synode van Dordrecht werd de prediking van de catechismus in de namiddagdienst sterk opgelegd. Opkomst of niet. Desnoods moest de predikant het maar doen alleen voor eigen familie. Alleen het domineesgezin in de kerk. De Overheid moest er ook alles toe bijdragen, vonden de Dordtse vaders. Geen onnodige activiteiten op de zondag. Dat zou mensen afhouden. Vooral geen spelen, zuiperijen, zwelgerijen en andere ontheiligingen van de sabbat. Het ging er - moeten we aannemen - in die goede oude tijd wild naar toe. Vooral in de dorpen, zeggen de stukken. De steden waren destijds voorbeeldiger. Zo luidde de opdracht aan de Magistraten ter bevordering van de prediking van de Heidelberger. Ik zie het Lubbers en Kok en andere bestuurders al doen.

In één opzicht gaat de regering heel catechismus-getrouw te werk. Waar het de staatsschuld betreft. Ook wel nationale schuld geheten. Dit gaat ons allemaal ook heel nauw aan. Het duurste departement van alle is dat van de staatsschuld. Momenteel bedraagt die al 315 miljard gulden. Een sommetje dat een minister van Financiën niet eventjes per duim en wijsvingertop uit zijn vestjeszak opdiept. Met de schuld van de nabije toekomst erbij opgesteld komen wij 1991 en 337, 5 miljard. Voor een particulier zijn dat desastreuze schulden. Een staatskas kan zoiets best hebben zolang rente en aflossing niet zoveel, en steeds toenemend, beslag op de uitgaven leggen, dat leuke dingetjes, zoals de socialisten vooral het noemen, er helemaal niet afkunnen, terwijl noodzakelijke posten in de knel komen. Volgend jaar gaat al 23% aan rente en aflossing heen, en, wanneer op dezelfde voet wordt voortgewandeld, in het vaak in beschouwingen betrokken befaamde jaar tweeduizend, 31%. Makkelijk zeggen: „Die dan leeft...". Schulden dagelijks meer. Daar lijkt het alles op. Het zijn juist begeerten en lusten en de gevolgen van het kwaad, bijvoorbeeld in sectoren van gezondheid en justitie die uitgaven ongekend opdrijven. Staatsschuld en schuld in de zin - niet naar de zin - van de Heidelberger hebben beangstigend met elkaar van doen. Welke psalm zingt van , , in schulden wandelen", berijmd: „schuld met schuld vermeren"?

Noem het d(r)ammerij, denk je onderhand. De allerwegen schulden vermeerderende Golf-crisis krijgt trekken van een grimmig luguber beginnend damspel. Partijen schuiven steeds dichter naar elkaar toe. De poging de zet van de bezetting van de Franse ambassade terug te halen mislukte. Mitterand en de zijnen namen geen genoegen. Kan handgemeen nog lang uitblijven? O God! God der geesten van alle vlees! Och, wie zal leven, als God dit doen zal!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen