Voor de jeugd

Beste jongelui!

Toen „Bewaar het pand” in huis kwam, heb ik eerst gekeken of mijn „stukje” er in stond, want ik wist niet of er al dadelijk plaats voor zou zijn. De eindredakteur, weet u, heeft altijd nogal wat kopy in voorraad. Dat is natuurlijk wel wenselijk, zoals jullie wel zullen kunnen begrijpen. Om een blad altijd weer gevuld te hebben, daar komt heel wat voor kijken. Maar het stond er in. En….. het is gelezen. Twee dagen daarna kreeg ik er al een brief over. Geen boze brief gelukkig, neen. Het was een brief van een oudere, die getuigde van hartelijke instemming en blijdschap. Dit heeft ons bemoedigd en het mag jullie, jongens en meisjes, ook bemoedigen. Misschien zegje: Waarom? Wel hierom, omdat er uit blijkt dat er meerderen, ja ik mag wel zeggen „velen” zijn, die jullie een warm hart toedragen. Ze leven met jullie mee in deze tijd, die zo vol brandende vragen is.

Uit deze brief heb ik ook menen op te mogen maken, dat de afstand tussen jong en oud heus niet zo groot is als men wel eens denkt en zegt. Want dat weten jullie ook wel, zo wordt er wel eens gedacht en gesproken. De ouderen klagen over de jeugd en zeggen: Ze ontglipt ons, je kunt ze niet meer vasthouden, je bent ze kwijt, ze is heel anders, ze denkt heel anders, ze spreekt heel anders, ze doet heel anders enz. Het is allemaal anders.

De jonge mensen klagen dan op hun beurt weer over de ouderen. Ze zeggen: De ouderen begrijpen ons niet, ze willen ook niet eens naar je luisteren, ze schijnen hun tijd niet te verstaan, van de problemen die er vandaag zijn weten ze niets af en daarom moeten we zelf onze weg maar zoeken, aan de ouderen hebben we niets, enz.

Wanneer men wederzijds zo denkt en redeneert, ja dan dreigt er inderdaad een kloof te ontstaan tussen oud en jong, die er m.i.z. helemaal niet behoeft te zijn. En die is er ook niet, wanneer men waarlijk open wil staan voor elkander.

De ouderen moeten naar de jongeren luisteren en bedenken dat ze zelf ook jong geweest zijn en toen ook met heel veel problemen rondliepen, die ze nu misschien vergeten zijn of er overheen gekomen zijn en er daarom maar niet meer aan denken. Men kan dan nu, vanuit de hoogte, een soort farizeistische houding aannemen en vandaar uit de jeugd zoeken te benaderen. Dat voelen onze jonge mensen wel heel goed aan en dat stoot, met recht, af. Zo moet het niet.

De jeugd daarentegen, moet ook niet denken dat met deze generatie het licht pas is opgegaan en dat men het nu eigenlijk pas begint te weten. Men loopt dan ook gevaar, dat men als jongen of meisje bij zichzelf een soort hoogmoed gaat kweken, in deze geest dat men denkt: de ouderen zijn „ouderwets”, die hebben nog nooit iets geleerd, wij studeren, wij weten het. Een zodanige levenshouding bedroeft de ouders en kan ook tot „afstoting” leiden.

Jullie gevoelen zelf wel, zo moet het ook niet, want dan raak je inderdaad elkander kwijt. Het moge waar zijn, dat onze jonge mensen tegenwoordig meer letters eten, in menig opzicht, dan de ouderen, het is evenzeer waar dat de ouderen de zon meer op hebben zien komen dan de jongeren, waarmede ik dit maar zeggen wil, dat bij de ouderen een zekere levensrijpheid is uit ervaring, die de jongeren nog missen.

Oud en jong moeten voor elkander open staan. Ik heb expres het woord „oud” voorop gezet, omdat ik van de ouderen mag verwachten, dat zij de eersten zijn, krachtens hun levenswijsheid, die dit beseffen.

„Voor elkander open staan”, dat is ook alweer geen eenvoudige zaak. Want de praktijk leert dat men, zelfs al slaapt men op één bed, toch zo heel ver bij elkander vandaan kan leven. O zeker, men spreekt dan wel met elkaar over de dingen van alle dag, over het weer enz., maar verder komt men niet. Men blijft voor elkaar vreemdeling. Ik heb de mensen in massa wel eens vergeleken bij een grote boekenkast. Wanneer je voor een boekenkast staat, dan kijk je alle boeken op de rug. Dan kunnen ze heel mooi zijn. Maar je kijkt er niet „in”. Zodoende weet je van de inhoud van het boek niets. Wil je dat te weten komen, dan moet men het boek ter „inzage” nemen. Men moet het open doen en lezen. Zo kun je achter de inhoud komen.

Zo is het nu ook met ons leven. Wanneer oud en jong zó voor elkander willen openstaan, dan ontdekt men dat de grondvragen van het leven niet zoveel van elkander verschillen. Dan komen oud en jong menigmaal als heel gewone schepselen uit de bus. Dan gevoelen de ouderen, als ze eerlijk zijn, zich helemaal niet gelukkig. Dan moeten de jongeren zeggen: En als wij eerlijk zijn, dan gevoelen we ons ook niet gelukkig. Dan ontdekken beiden, hoe men het ook doet of waar men het ook zoekt, dat de ronde wereld het driekante hart van de mens toch niet vullen kan. Dit komt omdat men samen, van huis uit, God kwijt is. Als men dit eerlijk voor elkander weten wil, dan heeft men om te beginnen elkander gevonden. Dan komen jong en oud op de knieën terecht om de Heere te zoeken. Dan is er tussen jong en oud, dacht ik, geen afstand meer.

Mijn jeugdige vriend of vriendin, is er dat ondefinieerbare, dat zo moeilijk te zeggen leegtegevoel bij jou? Ouderen, als jullie eerlijk zijn, tobben jullie daar ook mee? Ach, schaamt dan jezelf niet voor elkander, maar zoekt de Heere nog terwijl Hij te vinden is en roept Hem aan terwijl Hij nabij is. Doet het samen en bedenkt dat voor zodanige zoekers een rijke belofte in Gods Woord staat: Die zoekt die vindt, die bidt die ontvangt en die klopt die zal worden opengedaan. Kan de Heere het nog royaler zeggen?

Zo gij Zijn stem dan heden hoort;
Gelooft Zijn heil- en troostrijk woord.
Verhardt u niet, maar laat u leiden.

Jullie vriend

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen