Oorlogsherinneringen (3)

Gods bewarende hand

(zomer 1944)

Een vrolijk joelende kinderschaar verspreidde zich op het schoolplein, grenzend aan de oude Lavendeldijk, die tegelijkertijd het kleine dorpje met de buitenwereld verbond.

Hup! wie het eerst boven op de dijk is! De kleintjes zitten al in de zandbak, hun domein. Wij: juffrouw Snoep, collega Weststrate en ikzelf halen ook even wat frisse lucht.

"Daar heb je ze weer!" zegt één van mijn collega's. En jawel hoor: een zwaar geronk vertelt ons dat er een geallieerd eskader bommenwerpers uit Duitsland op de terugweg is naar Engeland. Een dagelijks maar ook nachtelijk gebeuren. Aan de oostelijke hemel zien we ze keurig in formatie aan komen vliegen. "Maar kijk eens! Zie je dat: één vliegtuig heeft een rokende staart achter zich". Als een kronkelende slang hangt hij aan de achterkant van de bommenwerper.

Zou die het halen en Engeland ooit bereiken?

Wat is dat nou...? Plotseling verandert hij van koers en raakt buiten de formatie. Met een oorverdovend gebrul beginnen de motoren te loeien als een monsterachtig dier in doodsnood. Het vliegtuig wentelt om zijn as; pikzwarte rookwolken omhullen het; vurige vlammen steken eruit en zo stort het, wentelend in de vlammen, recht naar beneden, linea recta op Oostdijk at, zo schèèn het!

Als aan de grond genageld zien we het schouwspel aan. De kinderen staken hun spel, angstig dringen ze zich tegen ons aan, bescherming zoekend bij de juffrouw of de meester. Nooit zal ik die angstige gezichtjes vergeten! Wat hadden ze een groot vertrouwen in de juf en de meester. "Vlug, vlug, achter de dijk, jongens", roep ik. Nooit werd een bevel stipter en sneller gehoorzaamd. Natuurlijk besefte ik wel dat achter de dijk het even gevaarlijk bleef als ervoor! Maar eer we met bonzende harten goed en wel achter de dijk zaten, werd het plotseling doodstil! Waar was-t-ie nou? Enkele honderden meters achter Oostdijk was hij in de Oosterschelde neergestort. Niets meer te zien, niets meer te horen, 't Was onnatuurlijk stil! 't Leek wel een droom. God had ons en ons dorpje bewaard.

Nu kwamen de tongen los. De één had dit gezien, de ander dat. Tot er één riep: "Kijk eens meester, daar, daar! Ziet u ze? " En jawel hoor! Daar, hoog boven de Schelde, en heel stil, hingen een paar parachutisten: de bemanning van het neergestorte vliegtuig. Gelukkig! Ze hadden dus nog net op 't nippertje uit het vliegtuig kunnen springen. Statig hingen ze daar; de zon scheen op de gele parachutes. Enthousiast werden ze door het drukke schoolvolkje bewonderd. Waar zouden ze landen? Misschien wel op Oostdijk! Nee maar, dat zou geweldig zijn! 's Jonge, jonge, wat zou dat prachtig zijn! Maar hoor nou... "Nee zeg, dat is geméén", roepen enkele jongens. Het Duitse afweergeschut laat zich horen. Ze schieten op de weerloze parachutisten. Duidelijk zie je de witte wolkjes van de ontploffende granaten, zo lijkt het, angstig dicht bij de parachutes.

De verontwaardiging en de machteloze woede van de jongens en meisjes kenden geen grenzen. De woorden die ze aan het adres van de Duitsers richtten, waren allesbehalve netjes. Ik trachtte ze te bedaren, maar moest ze in mijn hart gelijk geven. Gelukkig bleven de parachutisten ongedeerd, en langzaam verdwenen ze uit het gezicht. Later hoorden we dat ze op de Schelde waren gedaald en dat lersekse vissers ze hadden opgepikt. Of dat waar was, heb ik nooit kunnen achterhalen.

Maar één ding mogen we nooit vergeten, en dat heb ik na deze schokkende gebeurtenis in de klas ook de kinderen nog even duidelijk op het hart gedrukt: Het is Gods bewarende hand geweest die de dreigende ramp van Oostdijk heeft afgeweerd. Hem alleen de eer!

J. Koppejan

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen