In memoriam Hendrik Pieter Wilstra

in zijn Heere en Heiland ontslapen op de leeftijd van 56 jaar-11 mei 1981 - te: Sint-Anthoniepolder.

over br. Wilstra zou heel veel te zeggen zijn - op allerlei terrein. Maar in dit 'in memoriam' is daar niet de plaats voor.

Als we echter iets kenmerkends willen zeggen, is het, wat op de rouwkaart staat: 'Zijn liefste begeerte was 't prediken van Christus.'

De weg tot dit prediken was niet gemakkelijk. Destijds moest hij de theologische studie afbreken tengevolge van zijn lichamelijke gesteldheid. Hij kwam toen in het zakenleven, waar hij een groot doorzettingsvermogen aan de dag legde, en succes had. Toch bleef het vuur om het Evangelie te prediken, branden. Op latere leeftijd begon hij opnieuw te studeren, en nu in België. Het kostte hem grote financiële offers, maar hij had het ervoor over. Hoewel de studie voorspoedig verliep, maakte hij ze niet af, omdat de 'sfeer' in dat land hem toch niet lag. Zijn verzoek om langs andere wegen dan studie aan de universiteit 'toch predikant' te mogen worden in de Hervormde kerk, werd afgewezen.

Desondanks kwam hij toch tot het prediken van Christus. Hij mocht het Woord bedienen, en werd verbonden aan de evangelisaties van Amstelveen en Barendrecht, waar hij bij jong en oud zeer gezien was. Op 2e Pinksterdag 1979 werd hij voorganger in de gemeente St. Anthoniepolder. Wat voelde hij zich hier thuis. Tijdens zijn maandenlange ziekte, die eindigde met zijn sterven, werd heel duidelijk zichtbaar, hoe geliefd hij hier was.

In die enkele jaren, dat hij in die verschillende gemeentes mocht werken, heeft hij al zijn krachten daaraan gegeven, vol liefde voor de Heere en Zijn dienst. Veel zondagen preekte hij vaak meer dan tweemaal, waarbij het hem een lust was Christus te verkondigen als de enigste Zaligmaker. Heel trouw was hij in het pastorale werk: hij nam de tijd om met de mensen te praten over de dingen van Gods koninkrijk, en mocht daarin veel zegenrijk werk doen. In zijn catechetisch onderwijs wist hij de jongeren veel mee te geven. Het mindergoed-kunnen-horen, dat de laatste jaren hem hinderde, deed hem niet het werk neerleggen, maar hij zette door, tot het laatste toe, door één hartstocht bevangen: Christus verkondigen.

Een volmaakt mens? Zeker niet. Hij wist heel goed, een zondaar voor God te zijn, maar hij wist ook van zijn geborgen-zijn in de Heere Jezus. Toen hij ziek werd, en, voor ons onverwachts, de dood zich meldde, getuigde hij, in het geloof, met vaste overtuiging, een schaap van Christus' kudde te zijn. 'Dit weet ik vast: God zal mij niet begeven.'

Een trouwe dienstknecht ging heen. Slechts korte tijd was het hem gegeven te werken in Gods wijngaard, maar het was niet tevergeefs: het was zegenrijk.

Het is een gemis voor zijn vrouw, die hem met zoveel liefde gesteund heeft, en trouw verzorgd; ook voor zijn kinderen, die hem zo na aan het hart lagen. Een gemis ook voor de gemeente St. Anthoniepolder, aan wie hij, vanaf de eerste dag, zo hecht verbonden was. Evenzeer voor de Hervormde kerk, als ook voor Gods kerk op aarde. Gods wegen zijn anders dan de onze, maar het is wijsheid, wat Hij doet.

De Heere vertrooste mevrouw en het gezin Wilstra, met Zijn genade en nabijheid. In de hoede des Heeren mocht br. Wilstra hen overgeven. Daar zijn ze wel bewaard. In de handen van de goede Herder zijn al Gods schapen veilig. Openbaring 2 : 17b.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen