De val van de ANTICHRIST

De vorige maal hebben we geschreven, dat de profetie van Openbaring 20 aangaande de duizendjarige binding van de satan onzes inziens reeds in vervulling is gegaan. Naar de aard van het laatste bijbelboek moeten we het getal 1000 zinnebeeldig nemen, als het getal van de volle ontwikkeling, 10 x 10 x 10, het grondgetal van ons rekenkundig stelsel in de derde macht, de aanduiding in de Bijbel van een zeer lang tijdperk (naar menselijk begrip), en als zodanig staande tegenover de „kleine tijd", dat de satan daarna nog ontbonden zal worden.

Doch zou iemand hierover een ander ge­ ANTICHRIST voelen hebben en met Brakel menen, dat de vervulling van deze profetie nog komen moet, dat dus de „chiUoi" nog moeten aanbreken, wij hebben er geen behoefte aan, om daarover te twisten. Zulkeen heeft een andere indruk van de gang der geschiedenis en hij beoordeelt de tekenen der tijden anders. Maar dit gevoelen is op zichzelf niet met de Schrift in strijd. Wij kunnen op grond van de Schrift de mogelijkheid niet bij voorbaat uitsluiten, dat er wellicht in de toekomst nog een heerlijke kerkstaat op aarde komen zal. die dan blijkbaar alles moet overtreffen, wat er tot nu toe geweest is. Daarin ligt de vrijheid voor de-

genen, die dit gevoelen aanhangen, om in deze van de meer algemeen heersende opvatting in de kerk af te vnjken. Persoonlijk verwachten we helemaal niet, dat zulk een tijd nog komen zal, maar we respecteren de gevoelens van die er anders over denken.

Maar in ieder geval hebben wij er wél aan vast te houden, dat de val van de antichrist eerst zijn zal op de jongste dag, en geen dag eerder. Het is helaas niet overbodig, nog eens neer te schrijven, dat we onder de antichrist Rome te verstaan hebben. Men beroept zich in onze dagen zelfs ook al op ds. G. H. Kersten, om de stelling los te laten, dat Rome de antichrist is, doch wij verwijzen slechts naar diens dogmatiek (deel II, blz. 316 e.v.). Ds. Kersten schrijft: „De persoon nu, die satanas geheel in zijn macht stellen en door wie hij zijn hels werk doen zal, is haar de verklaring van de Hervormers en hun echte nazaten: de paus van Rome. In later tijd heeft men een andere verklaring gezocht. Meer en meer neigde men er toe over Rome als Christelijk te verklaren, in stee van vast te houden aan de uitspraken der aangehaalde belijdenisgeschriften, die getuigen van de Roomse antichrist. (...) Het loslaten van de verklaring der Hervormers, dat de paus van Rome de antichrist is, heeft echter meer en meer de weg gebaand tot een verbroedering met Rome, die over de landen der Hervorming de Roomse kerk de macht in handen heeft gespeeld, die zij in deze tijden oefent."

Rome, het pausdom, is de antichrist. Dat mag ons er natuurlijk de ogen niet voor sluiten, dat b.v. ook in het marxisme, in het darwinisme de anti-christelijke geest naar voren treedt, en dat ook in de religieuze verering die een Hitler, een StaJin of een Mao Tse Toeng voor zich opeisen de trekken van de antichrist uitkomen. Daarom schreef ook Johannes: Gelijk gij gehoord hebt, dat de antichrist komt, zo zijn ook nu vele antichristen geworden (1 Joh. 2 : 18). Maar het pausdom blijft de antichrist hij uitstek. Wij weten ook niet, of de antichrist in dezelfde gestalte zal blijven. Het zou bij voorbeeld best kunnen gebeuren, dat Rome een alliantie zal aangaan met een afvallig protestantisme of zelfs met het communisme; de tekenen gaan wel in die richting. Maar dit weten we zeker op grond van Gods Woord: de antichrist zal blijven tot de jongste dag.

Met alle achting, die we Brakel overigens toedragen, hierin dwaalde hij onzes inziens toch, dat hij de vernietiging van de antichrist verwachtte bij het begin vari de duizendjarige binding des satans. De Statenvertalers zeggen in hun eerste kanttekening op Openbaring 20, dat de antichrist en zijn rijk niet geheel te niet gedaan zal worden, dan eerst in de laatste toekomst van Christus ten oordeel. Zij verwijzen daarbij naar Openb. 19 : 20 en naar 2 Thess. 2 : 8. Vooral dat laatste is belangrijk. Duidelijk staat daar, dat de antichrist eerst verdaan zal worden door de Heere en te niet gemaakt zal worden „door de verschijning Zijner toekomst." De (pre-)chiliasten, die beweren, dat Christus bij het begin van het „duizendjarig rijk" naar Zijn mensheid op de aarde wederkomt, hebben met deze tekst geen moeite. Maar wie, gelijk wij eerder bespraken, de gedachte aan twee wederkomsten van Christus verwerpt (ook Brakel doet dat gelukkig zeer beslist), kan toch moeilijk anders, dan besjuiten, dat 2 Thess. 2: 8 ziet op de jongste dag, de dag van Christus' parousie (welk woord hier ook in het Grieks staat). Met de kanttekenaars menen we dan ook, dat we beslist vast moeten houden, dat de antichrist niet eerder ten onder gebracht zal worden, dan ten laatste dage.

Hoe kwamen Brakel en anderen dan tot de gedachte, dat de antichrist reeds bij het begin van de duizendjarige binding des satans vernietigd zal worden ? De reden ligt daarin, dat zij een tijdrekenkundige volgorde zien in het boek Openbaring. Aan hoofdstuk 20 gaat hoofdstuk 19 vooraf en aan het slot daarvan wordt ons de val des antichrist verhaald. Maar dit boek geeft ons niet een verhaal van de toekomstige gebeurtenissen in geregelde volgorde van tijd. Wel beschrijft Johannes de gezichten, die hij zag, in de volgorde, waarin zij hem getoond werden. Maar het boek Openbaring is' geen kroniek, maar profetie, welke ons de gedachten Gods openbaart, die de ontwikkeling der wereldgeschiedenis beheersen. Wie dit boek verstaat als een beschrijving van op elkaar volgende gebeurtenissen, komt keer op keer met de verklaring in moeilijkheden. Zo ook hier. In het negentiende hoofdstuk worden het beest en de valse profeet en de koningen der aarde en al de goddelozen verslagen en gedood. Maar waar komen dan de volkeren vandaan, die tijdens de duizendjarige binding des satans nog bestaan (20 : 3), en aan het einde daarvan weder in opstand komen ?

De Statenvertalers geven in hun kanttekeningen dan ook aan, dat men het beschrevene in hoofdstuk 20 niet in de tijd na dat van hoofdstuk 19 zien moet. Zie met name kantt. 24 op hoofdstuk 19 kantt. 1 en 5 op hoofdstuk 20. Op de laatste plaats vergelijken zij hoofdstuk 20 met hoofdstuk 12. „Want alzo aldaar de strijd van de draak tegen Christus en Zijn kerk is beschreven, en tussenbeide, in enige hoofdstukken, de gehele geschiedenis van de antichrist en zijn ondergang is verhaald, zo komt de Heilige Geest'nu wederom in dit twintigste hoofdstuk, en verhaalt in het kort de gehele uitkomst van de strijd van de draak zelve tegen Christus en Zijn kerk, ook gedurende de tijd van de antichrist, totdat hij in dezelfde poel des vuurs voor altijd met de antichrist is geworpen."

De hoofdstukken 13 tot 19 laten de strijd van de antichrist tegen Christus zien en zijn uiteindelijke ondergang. Hoofdstuk 20, zo zeggen de Statenvertalers dus, vat de draad van hoofdstuk 12 weer op en tekent nu de strijd tussen satan en Christus, in diezelfde tijd.

Wij willen niet.te breed worden en verwijzen daarom gaarne naar de kanttekeningen, die we niet hoog genoeg kunnen waarderen. Daarin vinden we ook, dat de Statenvertalers de duizendjarige binding van de satan lieten beginnen bij de tijd des Nieuwen Testaments, „hoewel enigen om de vervolgingen, die de satan nog meer dan 250 jaren na de verwoesting van Jeruzalem tegen de Christenen heeft verwekt, deze duizend jaren wat later beginnen, namelijk van de tijden van Constantijn." Bij deze tweede mogelijkheid, door de Statenvertalers gegeven, sluiten wij ons aan. Omdat zij blijkbaar het getal duizend letterlijk namen, lieten zij de duizend jaar in de Middeleeuwen eindigen, bij paus Gregorius VII of Bonifacius VIII. Daaruit blijkt in ieder geval, dat ook de Statenvertalers meenden, dat de „chilioi" reeds in het verleden lagen en dat zij reeds in de tijd van de Gog en de Magog verkeerden. Voor ons, die omdat wij meer dan driehonderd jaar later leven, weer meer licht over de loop der geschiedenis hebben, ligt het minder duidelijk, dat de scheiding tussen de „duizend jaar" en de „kleine tijd" daarna bij de een of andere middeleeuwse paus zou moeten vallen. Moeten we dus de opvatting van de vernietiging van de antichrist vóór de duizendjarige binding van de satan verwerpen, wij hebben er voorts ook aan vast te houden, dat er nergens in Gods Woord een staat der Kerk wordt beloofd, die zonder kruis, strijd en vervolging door de gehele wereld zou zijn, integendeel. Zou dit dus de bedoeling van Openbaring 20 zijn, dan zou dit hoofdstuk in tegenspraak komen met de rest van Gods Woord, en dat is onmogelijk.

Ook daarop vnjzen de kanttekenaars, die onder meer opmerken: „Want het blijft altijd waar, hetgeen Paulus zegt, 2 Tim. 3 : 12: Allen die godzalig willen leven in Christus Jezus, zullen vervolgd worden, en inzonderheid omtrent het einde van de wereld, van welke Christus zegt, Luc. 18 : 8: Doch de Zoon des mensen, als Hij komt, zal Hij ook geloof vinden op de aarde ? en hetgeen Paulus zegt, 2 Tim. 3:1: In de laatste dagen zullen zware tijden ontstaan."

Overigens, al is het zeker niet ongepast, deze vragen te onderzoeken, wat zouden we oneindig beter af zijn, als we de toepassing van dit hoofdstuk eens maken mochten, zoals de Schrift deze waarheid zelf komt toe te passen in vers 6: Zalig en heilig is hij die deel heeft in de eerste opstanding (namelijk de geestelijke, uit de dood der zonde); over deze heeft de tweede (dat is de eeuwige) dood geen macht. Beter dan alle vragen over de vervulling van de profetie, is de vraag: heb ik deel aan die eerste opstanding ?

Nu ten laatste nog de vraag: heeft de stichting van de staat Israël ons in dit verband iets te zeggen ?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen