Terugblik op werken in Nepal

Pauline: “Al van jongs af aan droomde ik ervan in een ontwikkelingsland te gaan werken. Steeds is dit mijn grote motivatie geweest. Vandaar dat ik na de middelbare school in 2002 met de opleiding geneeskunde aan de Radboud Universiteit in Nijmegen startte. Met name de specialisatie tropengeneeskunde vond ik interessant. In de opleiding tot tropenarts staan de vakken gynaecologie, obstetrie en spoedeisende zorg centraal. Met deze aandachtsgebieden als algemeen arts werken, leek mij een mooi avontuur.”
“Mijn eerste praktijkervaring in het buitenland deed ik op in Tanzania. Hier volgde ik mijn coschappen. Ontzettend mooie maanden, maar ook maanden van confrontatie met het verdriet van deze wereld. Vrouwen die minder zorg kregen dan mannen, mensen die stierven aan behandelbare ziekten. Al met al maakt dit mij nog overtuigder om de opleiding tot arts internationale gezondheidszorg en tropengeneeskunde in het MC Zuiderzee in Lelystad te gaan doen. Na deze studie volgde ik een Tropencursus bij het KIT in Amsterdam en heb ik nog een half jaar kindergeneeskunde in Arnhem gestudeerd. Dit om een brede basis te hebben. In 2013 ben ik uitgezonden naar Nepal.”

Aandacht
“Als arts ben ik werkzaam in het Mid Western Regional Hospital in Surkhet voor INF (International Nepal Fellowship). Hier werk ik met name op de algemene en gynaecologische polikliniek en de verloskamers. Daarnaast neem ik jaarlijks deel aan een medisch kamp voor vrouwen met incontinentie vanwege (obstetrische) vesicovaginale fistula. Zo’n fistula ontstaat meestal door een langdurige bevalling, waardoor weefsel tussen de blaas en de vagina afsterft en er een holte ontstaat. Dit maakt dat deze vrouwen dag en nacht incontinent zijn voor urine.”

“Natuurlijk ben ik in eerste instantie arts, maar daarnaast probeer je ook iets van je christenzijn te laten zien. Hoe? Voor mij betekent het vooral aandacht hebben voor mensen. Hun verhaal aanhoren, uitleg geven over hun ziekte. Veel heb ik geleerd van Nepalese christenen. Zij steken hun geloof niet onder stoelen of banken, maar praten er met andere mensen over. Veel meer dan wij zijn zij gewend het Evangelie te vertellen. Ik wil Jezus’ liefde meer laten zien door mijn daden, door te handelen zoals Hij deed. Of je nu Zijn liefde laat zien door woorden of door daden; het ene is niet beter als het andere. Wel denk ik dat we als christenen elkaar hier mooi in kunnen aanvullen. Om zo samen te laten zien wat het christelijk geloof inhoudt.”

Leren
Uiteraard moest de jonge tropenarts aan bepaalde zaken wennen. “Mijn opleiding sloot goed aan bij mijn werk in Nepal. Waar je echter niet voor wordt opgeleid is de omgang met de vele culturele verschillen. Dat is iets dat je moet ervaren. In Nepal is er veel hiërarchie. Dat is moeilijk en zijn we in Nederland niet meer zo gewend. Daarnaast is er argwaan tegen buitenlanders. Dit maakt het soms lastig om zomaar aan de slag te gaan en je steentje bij te dragen. Het vraagt heel veel geduld, kopjes thee drinken en eindeloze gesprekken. Pas daarna is het mogelijk om zo nu en dan advies te geven aan de jongere artsen. En na nog langere tijd om samen te werken met de al gevestigde artsen.”

“Natuurlijk is dit een proces van vallen en opstaan. Sowieso heb ik veel geleerd door naar andere Nepalese mensen te kijken; hoe zij dingen doen, met elkaar omgaan, etcetera. Vervolgens doe ik dit na. Dat schijnt redelijk goed te lukken, want ik krijg vaak te horen dat ik hier wel thuis hoor.
Een van de dingen waar ik erg aan heb moet wennen is dat Nepalese mensen veel ontspanner in het leven staan dan wij in Nederland.”

“We denken onze toekomst tot in de detail te moeten plannen en streven voortdurend naar groei in carrière. In Nepal wachten mensen geduldig af. Dit komt, denk ik, mede door hun religie. Iedereen gelooft wel in een god en een hiernamaals. Men beschouwt het leven afhankelijk van het lot. Iets waar je zelf minder in te willen en te bepalen hebt. Natuurlijk heeft dit zijn voor- en nadelen. Toch hoop ik dat ik iets van deze ontspannenheid in Nederland vast kan houden.”

Dankbaarheid
“Het mooie van het werk hier in Nepal is hetzelfde als in Nederland: het contact met patiënten. In Nepal is het echter niet gebruikelijk om als arts naar het verhaal van je patiënten te luisteren. Al snel sturen ze hen met een recept weg. Ik heb gemerkt dat mensen het waarderen als je naar ze luistert, doorvraagt en, naast medicijnen, advies geeft. Regelmatig leidt dit tot dankbare blikken.”

“Het medische kamp voor incontinente vrouwen is één van de meest dankbare dingen die ik ooit heb gedaan. Vrouwen zijn zo blij met een mogelijkheid om genezen te worden van hun incontinentie. En als de operatie dan ook daadwerkelijk slaagt, is er zoveel reden tot dankbaarheid. Dan is het echt feest op de afdeling.”

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen