De gastvrouw van De HeyZon

Haar twee-onder-eenkapwoning in het Zeeuwse vissersdorp Yerseke is uitgebouwd waar dat maar mogelijk was. Aan de achterkant voor een grotere kamer en een ruimere keuken. Aan de zijkant voor een studio voor haar man, Pieter Heykoop, en voor haar eigen werkplek. Hij is musicus. Zij is gastvrouw van de HeyZon, restaurant en zalencentrum in Kapelle-Biezelinge.
Janine Heykoop (51) is een open boek. „Ik ben een gelijkmatig mens, redelijk voorspelbaar en evenwichtig. Dat heb ik van mijn voorgeslacht, want mijn grootouders waren Friezen, broodnuchtere mensen.”
Haar echtgenoot Pieter: „Jij valt niet zomaar van schrik uit je stoel.”
Zij: „Ik ben niet zo gauw emotioneel. Mijn emoties betrefen mijn man, mijn kinderen, mijn kleinkinderen en mijn werk in De HeyZon.”
Ze wonen al sinds 1984 in Yerseke, kunnen daar niet meer weg, vinden ze, want ze horen daar gewoon.
„We hebben hier nu eenmaal wat opgebouwd, in Yerseke ligt ons leven. Het is ondenkbaar dat we hier ooit weg zouden gaan. Ik zou veel te veel moeten achterlaten.”

Gevulde zaterdagen
Janine Weling woonde vroeger in dezelfde straat als Pieter Heykoop, in Dubbeldam bij Dordrecht. Tussen hun beide huizen bevond zich alleen maar een brandpoortje. „Pieters zusje was mijn vriendinnetje, dus kwam ik al heel vroeg bij de familie Heykoop over de vloer. We waren allebei nog maar vijftien, zestien jaar, toen Pieter tegen zijn zus zei: ‘Ga jij maar een ander vriendinnetje zoeken, want ik wil Janine hebben’.”
Zo is het gekomen. „En sindsdien weet ik niet beter of Pieter werkt en leeft naast mij. Nee, dat is geen opgave. Het is ook geen zwaar werk om met een musicus getrouwd te zijn. We hebben geen van beiden een erg geregeld bestaan, maar ik moet er ook niet aan denken om van acht tot vijf ergens achter een bureau te moeten zitten. Dat zou niet goed gaan. Als Pieter eens een dag niet thuis is, bellen we elkaar zeker drie keer. Voor van alles en nog wat.”
De zaterdagen zijn ook meestal ingevuld, zowel met dingen in de muziek als met werk in De HeyZon.
„Als we eens een zaterdag niets te doen hebben, zitten we raar om ons heen te kijken.”

Gastvrouw
In 1997 zei Pieter opeens: „Nien, we gaan een kerk kopen.” „Ik dacht: Wat gaan we nou krijgen, een kerk kopen? Maar al gauw lagen de plannen op tafel. Pieter wilde er een horecabedrijf van maken. Het ging om de kerk van de Gereformeerde Gemeente te Kapelle-Biezelinge.
De kerk was te klein geworden en stond te koop.” Alleen, er moest opeens wel iemand zijn die een middenstandsdiploma op zak had. „Dat heb ik toen maar gehaald, in acht weken tijd. In februari 1997 kochten we de kerk, in april ging De HeyZon open. Opeens was ik niet alleen moeder van vier kinderen, maar ook gastvrouw van De HeyZon. Geen minuut heb ik er spijt van gehad dat we die stap hebben gezet. Er is een trein gaan rijden die niet meer is gestopt.”
Bij de eerste geruchten dat er in Kapelle een zalencentrum zou komen, konden er al afspraken worden genoteerd. Er werd een bruiloft geboekt. Er werd zelfs een concert georganiseerd voor Klaas Jan Mulder en de gebroeders Brouwer.
Is dat een dienend beroep, gastvrouw zijn? „Dat is een zwaar woord, maar ik maak het nu eenmaal graag andere mensen naar de zin. Iedere keer opnieuw vind ik het een uitdaging om mensen een goede maaltijd of een mooie dag te bezorgen. Ik houd van een goede sfeer, van gezelligheid. Ze noemen mij wel de kloek van De HeyZon.
Ze is, vindt Janine zelf, meer gastvrouw dan zakenvrouw. Natuurlijk stel je jezelf ook zakelijk op, maar gastvrouw zijn past mij beter. Ik wil dat mensen het bij ons naar de zin hebben. Voor koie en gebak moeten mensen overal betalen, maar vriendelijkheid en aandacht kunnen net dat stukje extra geven waardoor mensen graag weer bij je terugkomen. Als mensen hun 25 jarig-huwelijksjubileum bij ons hebben gevierd, en ze komen voor hun 35-jarig jubileum terug, dan heb ik een goede dag.”
Ieder mens is trouwens blij met wat aandacht, zegt Janine. „Vriendelijkheid wordt in deze maatschappij een schaars product. We eten een enkele keer buiten de deur, en wat je aan kwaliteit van bediening ziet, is vaak ronduit slecht. Mensen vinden het kennelijk gewoon niet leuk om te bedienen, om aardig te doen en een ander te verwennen, maar ga dan niet in een restaurant werken.”

Ikazia
Als jong verpleegkundige werkte Janine Heykoop in het Ikaziaziekenhuis in Rotterdam, later als tandartsassistente in Dordrecht. „Ik ben eigenlijk altijd zorgend bezig geweest. De aandacht en de zorg voor je medemens hebben mij altijd aangesproken. Als ik nog eens in het Ikazia kom, dan trekt me dat nog altijd aan.”
Van oorsprong waren Pieter en Janine beiden gereformeerd. In Yerseke sloten ze zich echter aan bij de Gereformeerde Gemeente. Janine: „Dat was best even een schok voor onze families. Overgaan naar een andere kerk is natuurlijk niet zomaar iets. Wij hebben er zelf nooit spijt van gehad, maar onze ouders vinden het nog altijd moeilijk.”

Weemoedig
Janine Heykoop maakt een tevreden indruk. „Hoewel het leven niet altijd eenvoudig is. Er zijn wel dingen waar je verdriet over hebt. In 1986 zijn mijn ouders gescheiden. Dat heeft een enorme impact op mij gehad.”
De grootste zorg op dit moment is de gezondheid van haar oudste zoon, Arjen. Arjen heeft twee slecht werkende nieren. „Dat doet me erg veel. Het is de bedoeling dat ik binnen een half jaar een nier aan hem ga afstaan. Op zo’n moment verbleekt alles. Toen de boodschap kwam, dacht ik: Ik ga nooit meer werken. Aan de andere kant was ik toch ook wel blij dat ik werk had. Dat was voor mij in die tijd de enige manier om aan wat anders te kunnen denken.”
Even is er toch iets van emotie. „Arjen is tenminste nog te helpen. We proberen er positief in te staan.”
In ons gezin kunnen we elkaar gewoon niet missen, zegt ze. „Op het dorp noemen ze ons de familie Pritt. We hangen als een klittenbos aan elkaar. Inmiddels zijn drie van de vier kinderen de deur uit. Je moet natuurlijk je kinderen loslaten, maar daar kan ik wel erg weemoedig van worden. Ik zie de meesten elke dag wel even, en toch is het niet meer zoals vroeger. Aan de andere kant geniet ik nu ook veel van drie lieve kleinkinderen.”

Oproepkrachten
Aan het Jufferswegje in Kapelle staat De HeyZon. Het voormalige kerkje is aan alle kanten fors gemoderniseerd. Aan de achterzijde zit de hoofdingang. Binnen branden kaarsen. Waar ooit de achterkant was, staan nu een zwart Domus-orgel en een zwarte vleugel. Waar de preekstoel stond, staat de bar. „Soms hoor je nog wel mensen die zeggen: Hoe kun je van een kerk nu toch een restaurant maken? Ik kan me dat wel voorstellen, zeker als je hier gedoopt bent, of als je ouders van hier uit begraven zijn, maar dit is toch ook maar gewoon allemaal hout en steen. De kanselbijbel is gesloten, werd meegenomen naar de nieuwe kerk, en is daar weer geopend. Daar werd het kerkelijk leven voortgezet, niet hier.”
Janine Heykoop heeft twee vaste krachten in dienst, haar dochter Esther en de kok. Verder kan ze beschikken over vijftig oproepkrachten. „Die heb je voor bruiloften en partijen echt nodig. Als je tweehonderd mensen hebt om te eten, dan komt daar heel wat bij kijken.”
Alle personeelsleden zijn kerkelijk. „Niet omdat wij dat eisen, maar het gaat vanzelf. Dit is geen refo-bedrijf, de mensen die erin werken zijn dat wel. Het is het sfeertje dat eigen mensen aanspreekt. Om maar wat te noemen: Op zaterdagavond tien uur gaan de deuren op slot. We willen niet rennen om voor de zondag thuis te zijn.”

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen