Groenland

Eigenlijk was IJsland een betere naam voor Groenland geweest, omdat het voor meer dan 80 procent uit ijs bestaat. IJsland daarentegen is overwegend groen. Vanwege het vele ijs is het in de zomer niet echt warm in Groenland. Gemiddeld 10 graden.

Sinds Erik de Rode Groenland ontdekte, is het vrijwel altijd bevolkt geweest. Vooral door de zogenoemde Inuits ofwel Eskimo’s. In de hoofdstad en in Kangerlusuag wonen ook wel wat Denen, die vaak in het toerisme actief zijn. Het aantal toeristen is natuurlijk niet groot maar steeds meer liefhebbers van ongerepte natuur weten het land te waarderen. Opvallend tijdens mijn bezoek vroeg in het voorjaar was dat redelijk veel Denen een aantal dagen door Groenland trokken. Dat gaat niet over de weg maar per vliegtuig. Het wegennet is zeer beperkt. De weinige plaatsen die er zijn, hebben wel wegen, waarlangs je de directe omgeving kunt verkennen. Echter, heel diep gaan deze wegen het landschap niet in. Wil je in korte tijd meer zien van het land, dan ben je aangewezen op het vliegtuig. Een andere, relaxte manier om het land te zien, is per schip. Tijdens de korte zomer varen verschillende schepen rond en zijn veel kanten van Groenland te bereiken. Avontuurlijker is een hondensleetocht: meerdaagse tochten brengen je over besneeuwde landschappen van plaats naar plaats.

Schuw

Groenland is ruim vijftig keer groter dan Nederland, heeft 58.000 inwoners en is dus zeer dun bevolkt. Er wordt wel gezegd dat er meer honden dan mensen zijn. Het plaatsje Ilulissat bijvoorbeeld telt 4500 mensen, ongeveer honderd auto’s, maar meer dan 6000 honden. Deze honden worden gebruikt om de sleeën voor te trekken, wat ze bijzonder efficiënt doen. Ze zijn licht en behendig, lopen gemakkelijk over ijs en sneeuw en hebben een groot uithoudingsvermogen. Ze eten vlees, dat door de Inuit overal wordt buitgemaakt. Van oudsher jagen ze op alles wat ze maar kunnen vinden, met als resultaat dat de dieren in Groenland behoorlijk schuw zijn. Het is lastig om de lokale bevolking ervan te doordringen dat tradities ook kunnen veranderen. Jagen is niet altijd meer nodig om te overleven, maar zit diepgeworteld in de Groenlandse samenleving.

Eenzaam

In maart vorig jaar reisde ik naar Kangerlusuaq. Hier ligt ook het internationale vliegveld. Wekelijks wordt een aantal vluchten van en naar Kopenhagen uitgevoerd. Deze plaats is het vertrekpunt voor alle tochten naar andere delen van het land. Vandaar ook dat hier een hotel, een lodge, een postkantoor, een supermarktje, een fi tnesshal en zelfs een zwembad zijn. Omdat hier voor langere tijd een Amerikaanse basis was gevestigd, is de infrastructuur redelijk goed ontwikkeld. Vanuit Kangerlusuaq maakte ik dagelijks tochten naar de omliggende toendra’s. Mijn belangrijkste wens was muskusossen voor de lens te krijgen. Deze dieren leven hier in zeer grote aantallen en zijn daardoor redelijk goed te vinden, althans volgens de informatie die ik had ingewonnen. Aangekomen in het wel heel erg koude Groenland, kwam ik er echter al snel achter dat muskusossen vinden niet zo eenvoudig was. Dagelijks liet ik mij met een auto afzetten boven op een hoogvlakte, vanwaar ik het gebied in trok. Lopen door de sneeuw is niet eenvoudig, zeker niet met 18 kilo aan apparatuur op je rug. Echt getraind voor dit soort omstandigheden ben ik niet en steeds weer wegzakken in de sneeuw is erg vermoeiend. Toch is het een geweldige ervaring om in een totaal verlaten, uitgestrekt landschap alleen te zijn met de natuur. Er dringen geen geluiden door in deze wildernis en volstrekte eenzaamheid heb ik zelden zo intens beleefd als hier. Er was wel een groot nadeel: de temperatuur daalde regelmatig naar min 35. Ondanks mijn extreem warme pooluitrusting, die onder andere bestaat uit een donsgevoerde jas die 7 kilo weegt, viel het niet mee om warm te blijven. Vooral handen en voeten moeten het ontgelden en daar is op een gegeven moment weinig tegen te doen.

Zeehondenbont

Na dagen zwoegen en zoeken ontdekte ik niet veel meer dan af en toe een groep muskusossen in de verte. Uiteindelijk klopte ik aan bij een Groenlandse jager, die mij bedenkelijk ontving. Zelf had ik het gevoel een soort Michelin- mannetje te zijn, met al die lagen kleding, maar dat bleek volstrekt onvoldoende. Een halfuur later zat ik op de slee, compleet met extra zeehondenbontkleding. Natuurlijk sputterde ik tegen het dragen van bont maar de Groenlander wist mij te overtuigen van het nut van deze extra kleding. „Het is koud en je zit stil, zonder bevries je.” Na enkele uren gehobbel, in een overigens prachtige wereld van sneeuw en ijs, ontdekten we de eerste groep dieren. Uiteindelijk telden we ruim zeventig exemplaren, in verschillende groepen. Ik kon dicht bij de muskusossen komen en ze fotograferen in hun prachtige witte wereld. En eerlijk is eerlijk, van kou had ik geen last.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen