Lady Huntingdon

Er is onder theologen al heel wat te doen geweest over de identiteit van de uitverkoren vrouwe aan wie Johannes zijn tweede brief schrijft. Sommigen menen dat hij daarbij niet een bepaald persoon op het oog heeft gehad, maar zinnebeeldig sprak over een bepaalde gemeente. Hoe het ook zij, er is geen gepastere beschrijving van Selina, Gravin van Huntingdon, denkbaar dan uitverkoren vrouwe.
Selina Shirley zag het levenslicht op 24 augustus 1707 te Staunton Harold, de thuisbasis van de adellijke Shirley-familie. Dit oude en gedistingeerde geslacht stond in hoog aanzien bij de Britse adel. Selina groeide voorspoedig op en genoot van de prachtige parken en bossen op het landgoed van haar vader. Naast het imposante landhuis bevond zich de familiekapel waar het voorgeslacht van de Shirleys begraven lag.
Toen Selina 9 jaar oud was, vond er een gebeurtenis plaats die diepe indruk op haar maakte. Fijngevoelig als zij reeds jong was, werd zij diep getroffen door het zien van een rouwstoet die een meisje van haar leeftijd grafwaarts droeg. Ze volgde de stoet en luisterde aandachtig naar de begrafenisdienst. Later bezocht zij nog vele keren het graf van dit jonggestorven meisje. Zo werd haar hart reeds jong geraakt door indrukken van dood en eeuwigheid. Selina was vaak te vinden in stil gebed op haar eigen plekje. Zo jong als ze was, zag zij dat haar hoge afkomst bijzondere verzoekingen met zich meebracht.
Al vroeg bleek zij goed te kunnen leren. Haar sterke geheugen en het vermogen om scherp te analyseren, kenmerkten haar tot het laatst van haar leven. Het hofleven bracht allerlei verplichtingen met zich mee, maar het liefst trok ze zich terug om ongestoord in haar Bijbel te kunnen lezen. Voor een jonge vrouw uit de kringen van de high society viel zij op door haar ernst en afkeer van opzichtigheid.

Huwelijk
Op de leeftijd van 21 jaar trad zij in het huwelijk met Theophilus, de negende graaf van Huntingdon. Door haar huwelijk met deze sympathieke graaf kwam Selina nog meer in aanraking met de hoge kringen van het koninklijke hof. Ze verbleef graag op het landgoed van haar man, Donnington Park, ver van de drukte en de verplichtingen van het hof in Londen.
Selina trachtte zo goed mogelijk te leven. Ze verblijdde zich in het doen van goede werken, waarin zij een hoge mate van bevrediging vond. Al spoedig kreeg zij vanwege haar weldoen de bijnaam Lady Bountiful. Ze was eerlijk, oprecht, beleefd en edelmoedig. Ze bad en vastte en gaf mild aan armen, zieken en gebrekkigen. Zo was ze bezig om een eigen gerechtigheid op te richten. Haar ogen moesten nog geopend worden voor de waarheid van het Woord dat wij niet gerechtvaardigd worden door onze werken, maar alleen uit genade, door het geloof. Zij moest nog leren wat de Heere Jezus tot de zeer godsdienstige en vrome Nicodemus sprak: „Voorwaar, voorwaar, zeg Ik u: Tenzij dat iemand wederom geboren worde, hij kan het Koninkrijk Gods niet zien.

Bekering
Er is een zekere overeenkomst tussen Selina gravin van Huntingdon en Lydia de purperverkoopster, welker hart de Heere heeft geopend. Beide vrouwen waren rijk gezegend en ook zeer godsdienstig en toch wisten beiden niet uit ondervinding van Gods ontfermende genade, totdat het licht opging in hun hart.
Zoals de Heere in de bekering van Lydia de apostel Paulus gebruikte, zo gebruikte Hij in het leven van Selina haar schoonzus, Lady Margaret Hastings. Selina zag dat zij, ondanks al haar liefdadigheid en ernst, de vrede en de blijdschap miste die er was in het hart en leven van haar schoonzus. Nog meer spande zij zich in om een eigen gerechtigheid op te richten. Het was echter onmogelijk om de grote kloof tussen God en haar hart te overbruggen.
Een ernstige kwaal bracht haar op het ziekbed. Daar heeft de Heere haar vernederd op meer dan één manier. Nu kon ze haar werk van liefdadigheid niet meer voortzetten. Wat gevoelde ze zich verloren, zelfs wanhopig. Wat moest er van haar terechtkomen?
Ondertussen voltrok zich, in de duisternis van de Godsvervreemding die over Engeland lag, een geestelijke opwekking. Predikers die spottend Methodisten werden genoemd, gingen door het land. Zelfs leden van de Britse adel werden geraakt door de directe evangelieprediking van deze Methodisten. De prediking van Benjamin Ingham had Lady Margaret tot de ontdekking gebracht dat haar eigenwillige godsdienst te kort was. Hartelijk beleed zij de Naam van de Heere Jezus Christus als overvloedig genoegzaam tot haar zaligheid.

Vuurbrand
Het levendige getuigenis van deze bekeerde Lady is voor Selina tot rijke zegen geweest. Op haar ziekbed kwam ze tot ruimte. Christus, de Zon der gerechtigheid, ging op in haar hart. Ze zag zichzelf als een vuurbrand uit het vuur gerukt. De overtuiging van zonde had een diepe smart en bitterheid in haar hart gebracht, maar nu werd zij vervuld met een onuitsprekelijke vreugde. Sinds die dag ging haar gezondheid vooruit. Het was geen krankheid geweest tot de dood, maar tot verheerlijking van God. Nu begeerde zij zichzelf aan de Heere te geven als een levend dankoffer, gereinigd en geheiligd door het bloed van Christus, tot alle volmaakt werk toegerust.
De bekering van Lady Huntingdon bleef niet onopgemerkt. Vrijmoedig sprak zij met haar man, de edelen en het huispersoneel. Regelmatig bezocht ze de samenkomst van de Methodisten, waar door predikers als Whitefield, de Wesleys en Howell Harris het Evangelie werd verkondigd. In deze samenkomsten was Gods tegenwoordigheid merkbaar en lag er beslag op de harten van de vele hoorders. De gravin gebruikte haar invloed om ook velen van de adelstand in aanraking te brengen met de boodschap van het Evangelie. Vele keren ging Whitefield voor in haar salon, maar ook de gebroeders Wesley, Toplady, Romaine en Fletcher preekten er. Terwijl de salon gevuld was met aanzienlijken, was haar keuken tot in de hoeken bezet met eenvoudige en arme lieden, die zij hielp in hun nood en die zij op Jezus Christus wees als het enige medicijn voor de schuld. De eeuwigheid zal openbaren wat de vrucht van dit liefdewerk is geweest.

Gezelschappen
Het is moeilijk te peilen hoe de graaf tegenover de bekering van zijn vrouw stond. In ieder geval aanvaardde hij de nieuwe situatie, wellicht meer uit tact en discretie dan uit overtuiging. Van de zeven kinderen die uit het huwelijk zijn geboren, overleefde slechts één dochter haar oude moeder.
Reeds op 39-jarige leeftijd verloor Selina haar man en bleef zij als weduwe achter. Nog meer dan voorheen opende ze haar huis voor de verkondiging van het Evangelie. In het bijzonder richtte zij zich tot de armen. De dichter Philip Doddridge, een goede vriend van de gravin, schreef: „Lady Huntingdon is echt een moeder voor de armen; ze bezoekt hen en bidt met hen in hun ziek zijn; en zij geven hun kinderen haar als een erfenis wanneer zij sterven en zij neemt de zorg voor hen op zich. Niet allen bezongen haar lof. Ze was ook onderwerp van spot en tegenstand. Toch bleef zij volharden in haar roeping, zoals zij die zag in de woorden die Jezus sprak tot de bezetene van Gadara: „Ga heen naar uw huis tot de uwen, en boodschap hun, wat grote dingen u de Heere gedaan heeft, en hoe Hij Zich uwer ontfermd heeft.
Naast de samenkomsten in haar huis waren er verschillende gezelschappen. Hooggeboren dames kwamen in de salon van de gravin bijeen voor gebed en bijbelstudie. Daarnaast verscheen Lady Huntingdon veel in de kringen van de Methodisten. Als hun bijeenkomsten verstoord werden, diende zij haar beklag in bij de magistraten. In november 1745 bracht zij de belangen van de Methodisten zelfs voor de koning en verzocht hem om al de magistraten te bevelen bescherming te bieden aan hen die in hun godsdienstige verrichtingen werden gehinderd.

Kerken en kapellen
Lady Huntingdon heeft nimmer de gedachte gehad zich af te scheiden van de staatskerk. Zij verlangde naar een reformatie van de vervallen en slapende Church of England. De Methodisten, die uit de staatskerk waren gezet, moesten echter in de open lucht preken. In deze omstandigheden voelde de gravin zich geroepen tot het stichten van kerken en kapellen. De eerste kapel die zij bouwde, werd bekostigd uit de opbrengst van de verkoop van haar persoonlijke juwelen. De kapel in Brighton groeide uit tot een van de grootste en kon 1500 mensen bevatten. Zo ontstonden er vele tientallen kapellen, door het gehele land. Als lid van de hoge adel bezat de Lady het voorrecht net zo veel huispredikers aan te kunnen stellen als ze maar wilde.
Al spoedig traden spanningen op in de relatie met de staatskerk. De Lady beschouwde de door haar gestichte kapellen en kerken als societies binnen de Kerk van Engeland. De staatskerk had daar moeite mee. Die stelde dat dan ook aan de wetten van de staatskerk gehoorzaamd moest worden. Zo niet, dan moest men als afgescheidenen worden bestempeld.
In 1781 kwam het zover. Tegen haar uitdrukkelijke wens ontstond er een breuk met de Kerk van Engeland en kwam Lady Huntingdon met een kring van gemeenten en predikanten op zichzelf te staan. Op deze manier ontstond een zelfstandig kerkverband, onder de naam The Countess of Huntingdons Connexion. Door de onvermoeibare inspanningen van de Lady zijn niet minder dan tweehonderd kapellen en evangelisatieposten geopend. In 1828, ongeveer veertig jaar na haar dood, werden ze door 35.000 mensen regelmatig bezocht en waren er 72 officieel bevestigde predikanten.

College
De gedrevenheid van Lady Huntingdon scheen onbeperkt. Na een verzoek tot financiële ondersteuning van een predikantenopleiding in Amerika, rijpte het plan om ook zelf een instituut op de richten waar mannen opgeleid werden tot predikant. Toen zes studenten van de universiteit te Oxford werden verwijderd vanwege hun sympathie met de Methodisten, ging de gravin tot daden over. Zo ontstond er in Trevecca een opleidingscentrum voor predikanten. Op de 71e verjaardag van de Lady werd de school in gebruik genomen tijdens een dienst waarin Whitefield voorging. De opleiding was vooral praktisch ingesteld, met een sterk accent op de geestelijke toerusting van de studenten.
De opleiding stond open voor oprechte en godvrezende jongemannen die een verlangen kenden om zichzelf te geven voor de bediening van het Evangelie, in eigen land of overzee. De opleiding was niet verbonden aan een bepaald kerkverband. In de statuten was verwoord dat studenten bevestigd konden worden in de staatskerk of in andere kerken van Christus. Wel moesten bestuurders, directie, docenten en studenten zich verbinden aan de vijftien Articles of Faith of the Countess Connexion (de geloofsbelijdenis van het verband van de gravin). In 1967 is de opleiding overgenomen door het Westminster College. Nog steeds bestaat een stichting waarin het vermogen van het Lady Huntingdon college wordt beheerd. Dit fonds sponsort de theologische opleiding van met name buitenlandse studenten.

Breuk
We zagen al dat Lady Huntingdon zeer gesteld was op de prediking van Whitefield. Hij werd meer en meer haar geestelijke raadsman en vertrouweling. Dat bleek ook uit zijn benoeming tot huisprediker. Aanvankelijk was ook de relatie met John en Charles Wesley goed. Toen het echter tot een breuk tussen Whitefield en de Wesleys kwam, koos Selina de zijde van Whitefield. Het arminiaanse gevoelen van de Wesleys keurde zij af. Hartelijk was ze verbonden aan het calvinisme zoals ook Whitefield dat voorstond.
In de reeds eerder genoemde vijftien artikelen komt het calvinistisch denken van de gravin en haar volgelingen duidelijk naar voren. De bijbelse leer van de predestinatie wordt duidelijk beleden in het zesde artikel. Een ander artikel zegt dat de staat van de mens na de val in Adam zo is, dat hij zich in eigen kracht en door goede werken niet kan bekeren noch voorbereiden tot het geloof en de roeping van God. Verder noemen deze artikelen de paus de antichrist. Ook wordt de kinderdoop, in navolging van de Reformatie, gezien als gekomen in de plaats van de besnijdenis. Samenvattend kan worden gezegd dat de vijftien artikelen geheel in de lijn van de Westminster Confessie zijn opgesteld.
De verwijdering tussen de Wesleys en de calvinistische Methodisten werd alleen maar groter. De gebroeders Wesley beschuldigden de gravin van heerszucht en dominantie. Ongetwijfeld is zij een vrouw van aristocratie en gezag geweest, die haar mannetje stond. We zullen echter ook moeten bedenken dat een dergelijke reactie van de gebroeders Wesley voortkwam uit de verbittering en de verwijdering die was ontstaan. Haar smart over de breuk en haar blijvende contacten met de volgelingen van de Wesleys typeren Lady Huntingdon als een vrouw die over de kerkmuren heen kon zien. De bekende uitdrukking van Richard Baxter is op haar van toepassing: „In wezenlijke zaken eenheid; in middelmatige zaken vrijheid; in alle dingen liefde.

Zendingsactiviteiten
Door middel van de bezoeken die Whitefield aan Amerika bracht, raakte Lady Huntingdon ook betrokken bij allerlei activiteiten overzee. We noemden al een weeshuis voor negerkinderen in Georgia. Ook gingen verschillende studenten van Trevecca als zendeling uit om het Evangelie te brengen onder de indianen en de kolonisten.
Met name onder de negerslaven droeg de prediking van deze rondtrekkende zendelingen rijke vrucht. Na de Amerikaanse vrijheidsoorlog maakten veel ex-slaven van de gelegenheid gebruik om naar West-Afrika te zeilen om in Freetown, Sierra Leone, een nieuw bestaan op te bouwen. Verschillende van deze mannen en vrouwen waren voor hun vertrek onderwezen door de evangelisten van de gravin. Zodra zij in Afrika aankwamen, begonnen zij kapellen te bouwen en samen te komen zoals hen dat in Amerika was geleerd. Zo kon het gebeuren dat op een zondagmorgen in 1839 twee Afrikaanse vreemdelingen in de Gravin-van-Huntingdonkerk in Whitechapel zaten met precies hetzelfde gezangenboek als de rest van de gemeente. Al meer dan vijftig jaar bleek er in Sierra Leone een christengemeente te zijn, waarvan men het bestaan niet kende. Tot op de dag van vandaag zijn er in Sierra Leone kerken waarvan de leden zich Huntingdonians noemen. Bij de bediening van de doop in deze gemeenten zijn er nog vele ouders die hun dochter vol trots de naam Selina meegeven.

Levenseinde
De dood van de gravin kwam niet geheel onverwacht. Op een morgen zei ze: „De Heere heeft vanmorgen op een bijzondere manier Zijn tegenwoordigheid laten gevoelen. Ik weet niet wat Hij met mij voorheeft, maar mijn ziel is vervuld met heerlijkheid.
In november 1790 sprong een bloedvat. Dit markeerde het begin van haar levenseinde. Ze wist dat ze de reismantel spoedig af zou gaan leggen. Onbevreesd kon ze de dood tegemoet zien. „Mijn werk is gedaan; ik heb niets meer te doen dan heen te gaan tot mijn hemelse Vader. Op 17 Juni 1791 overleed de gravin van Huntingdon. In de herinnering leeft zij voort als een voorbeeld van geloof dat door de liefde werkt. Van zichzelf zei ze echter: „Ik ben een geredde zondaar. Haar leven kenmerkte zich door verborgen omgang met God. Het gebed was de taal van haar ziel.
Tijdens een herdenkingsbijeenkomst, 150 jaar na haar overlijden, sprak dr. J.S. Wales, de directeur van het Cheshunt College: „Wij zijn hier niet in de naam van religieuze archeologie... Uw vaderen, waar zijn die? En de profeten, zullen zij in eeuwigheid leven (Zach. 1:5)? Ze leven alleen in hun nakomelingen die levend gemaakt zijn door dezelfde Geest... Dan alleen mogen wij het aandurven ons voorgeslacht te gedenken, in het geloof dat verstaat en belijdt, dat deze waarheden niet alleen behoorden tot de achttiende eeuw of tot welke eeuw dan ook, maar voor alle tijden en geslachten sinds de grondlegging van de wereld. Slechts zo zijn wij kinderen van de uitverkoren vrouwe.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen