GLOBAAL BEKEKEN

In een kerkblad troffen we nog eens het prachtige gedicht van Martinus Nijhoff over de kinderkruistochten:

Zij hadden een stem in het licht vernomen:
’Laat de kinderen tot mij komen’.

Daar gingen ze, zingende, hand in hand,
Ernstig op weg naar het Heilige Land,

Dwalende zonder gids, zonder held,
Als een zwerm witte bijen over het veld.

In de armen van een der kinderen lag
Een wolke-wit lam en een kruis met een vlag.

De mensen gaven hun warme pap,
En brood en vruchten en melk in een nap

En kusten hen, wenend om het woord,
Dat de kinderen lachend hadden gehoord.

Want iedereen blijven Gods woorden vreemd,
Behalve hem die ze van God zelf verneemt.

Zij zijn bij de haven op schepen gegaan,
En sliepen op ’t dek tegen elkander aan.

De grootste der sterren schoof met hen mee
En wees de stuurman de weg over zee.

Soms schreide er één in zijn droom en riep
Over het water totdat hij weer sliep.

Met een dunne hand voor haar gezicht
Dempte de maan de helft van haar licht.

Zij voeren voorbij de horizon
Waar de dag in een hoek van de hemel begon.

Toen stonden ze zingend voor op het schip
En zagen in zee een wit huis op een klip.

Wie alles verlaat vindt in vaders huis
Dat vele woningen heeft, zijn thuis.

Het anker rinkelde en viel in zee.
– Domine infantium libera me –

Het hart van een kind is zo warm en los
– Pater infantium liberet vos –

Zo buiten de wereld en roekeloos,
– Domine infantium libera nos –

Dat ze gingen en zelfs geen afscheid namen
Libera nos a malo, Amen.

Op 11 april sprak de vrijgemaakt gereformeerde prof.dr. B. Kamphuis, lid van de Raad van Advies voor het Gereformeerd Belijden (RAGB), de synode van de Protestantse Kerk toe. Een fragment:

Allereerst dus over mijn ervaringen binnen de RAGB. Ik moet eerlijk zeggen dat ik mij in eerste instantie wel een beetje een kat in een vreemd pakhuis heb gevoeld. (…) Gelukkig is het daar niet bij gebleven. Wij hebben in het RAGB over verschillende onderwerpen grondig kunnen doorspreken. Veel heb ik daarbij kunnen leren van de inbreng van de andere leden van de Raad. Ik heb respect gekregen voor hun deskundigheid en betrokkenheid en de diepe overtuiging waarmee zij, ieder op hun eigen manier, opkomen voor het gereformeerd belijden in de Protestantse Kerk. Ik heb ook respect gekregen voor de wijze waarop de Protestantse Kerk in haar geheel probeert kerk van Christus te zijn in deze tijd. Bij de bespreking van ‘Leren leven van de verwondering’ heb ik in de RAGB zoiets gezegd als dat ik een gevoel van jaloezie moeilijk kon onderdrukken. Het is u als Protestantse Kerk gelukt daarin een actuele visie te verwoorden op wat u ziet als uw plaats en taak als kerk. Zoiets missen wij als kleinere gereformeerde kerken.
Tegelijk blijft er bij mij ook zo nu en dan een gevoel van vervreemding. U bent met elkaar erg ervaren in het omgaan met grote verschillen. Soms heb ik bij het lezen van stukken uit uw midden, ook bijvoorbeeld bij ‘Leren leven van de verwondering’, het gevoel dat prachtige zinnen en passages vooral de functie hebben om die verschillen te bedekken. Natuurlijk is het een christelijke deugd om naar consensus te zoeken. Naar mijn gevoel zal dat dan echter consensus moeten zijn in de záák waarvoor je staat, niet in woorden, die je vervolgens weer ieder op je eigen manier kunt uitleggen. Ik hoop dat u mij die opmerking niet kwalijk neemt.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen