TEVREDEN... MAAR TOCH..

Op een stille Winteravond' zitten de oude boer en zijn knecht rond de gloeiende haard. De leeftijd der sterken is al gepasseerd, de gebreken waarmee de ouderdom gepaard gaat, worden steeds duidelijker.

Plotseling verbreekt de boer het stilzwijgen en zegt; „Bram, ik wou dat ik eens iemand wist die tevreden is; werkelijk tevreden! Ik word te oud voor de boerderij en aan zo^ iemand zou ik dan mijn hele bedrijf weggeven..." Met grote ogen en open mond heeft Bram geluisterd. En nauwelijks is de boer uitgesproken of Bram antwoordt opgewonden: „Maar baas, dat probleem is vlug opgelost. Geef Uw boerderij maar aan mij, want ik ben een tevreden mens..."

Even is het stil. Dan zegt de boer: „ Bram, aan jou kan ik de boerderij niet geven, want je bent zo „tevreden" dat je mijn hele bedrijf er nog wel bij wilt hebben".

„Het bezit van de zaak . . .

is het einde van het vermaak", zo luidt een spreekwoord. En wat kan er inderdaad een verlangen en een streven zijn om een bepaalde zaak in je bezit te krijgen. Maanden spaar je ervoor; op allerlei manieren probeer je wat te verdienen om straks een brommer te kunnen kopen. En als je die brommer dan eenmaal hebt, dan blijkt er plotseling weer iets anders te zijn waar je begeerte naar uitgaat. En als na enige tijd ook dat verlangen in vervulling is gegaan, dan blijk je nog niet tevreden. Weer iets nieuws is er dat je toch ook wel graag zou willen hebben. Het lijkt wel of het streven naar bepaalde dingen je nog meer bevrediging geeft, dan het bezit ervan.

„Je staat er mee op . . .

en je gaat er mee naar bed". Zo sterk kan een bepaalde zaak of een ideaal ons bezighouden. Het is het eerste waar je aan denkt als je wakker wordt en 's avonds op bed word je er nog door wakker gehouden. Dat kan die baan zijn die nou eindelijk binnen je bereik schijnt te komen, of dat meisje waarop je verliefd bent. En bij een derde is het weer iets anders; maar allemaal denken wij, dat de rust en de vrede in ons hart komt als wij dat maar eenmaal bereikt hebben. En als wij het bereikt hebben dan heeft de duivel weer al lang iets anders gevonden om ons dag en nacht mee bezig te houden.

Nog nooit zo veel rijkdom gehad . . .

en nog nooit zo weinig tevredenheid meegemaakt. De periode na de tweede wereldoorlog is in toenemende mate een weeldetijd geworden. En vooral de laatste tien jaar, de tijd dus waarin jullie opgroeien, is een tijd van ongekende rijkdom in materiële zin.

Zelfs hoewel het lijkt alsof wij het toppunt voorbij zijn, ook nu nog hebben wij naast onze direkte levensbehoeften ontzaglijk veel. Naast ons gewone eten en drinken gebruiken wij nog heel wat snoep-en genotmiddelen. Behalve de nodige kleren beschikken de meesten over een garderobe die meer voor de mode gevuld is, dan dat het tot „kleding en deksel" moet dienen. Maar opvallend is, dat met de toenemende welvaart ook de óntevredenheid toegenomen is. Alles blijkt immers voor iedereen bereikbaar. Nou, dan wil ik ook wat een ander heeft. Waarom zou ik achter moeten blijven?

Ik wil toch niet onderdoen voior een ander? Verder worden ons allerlei behoeften aangepraat. Het wordt ons voorgehouden dat je pas gelukkig zult zijn als je dit of dat bezit. De reklame; zegt bijvoorbeeld dat je plezier krijgt als je Coca-Cola gebruikt. Dat is natuurlijk overdreven. Als je het niet ziet zitten, word je met nog geen tien flesjes vrolijk. Wel misselijk. Het gekke is echter, dat als de reklame zo'n kreet maar lang genoeg laat horen, je er toch wel een beetje in gaat geloven. Als je al maar „Coca-Cola geeft plezier" hoort of leest, is de behoefte al gewekt en heb je natuurlijk pas plezier als die behoefte bevredigd wordt. Dagelijks worden wij met dit soort „trucs" gekonfronteerd.

Die goeie ouwe tijd . . .

waarin er niet zo veel over\doed was. Waarin velen nauwelijks hun dagelijks eten bij elkaar wisten te scharrelen. Toen was dan zeker iedereen wel tevreden? Vast niet. De ontevredenheid zit namelijk niet in de eerste plaats in de tijd. tiet zit in ons hart. Met het eten van de verboden vrucht is de ware vrede uit Adams hart verdwenen en is er onvrede, verlangen, behoefte voor in de plaats gekomen. In ons aller hart is een zoeken om bevrediging, een zoeken naar een doel. Door de zonde zijn wij immers doelmissers geworden. Maar zonder doel kan een mens niet leven. Als dan het dienen van de Heere door de zondeval ons doel niet meer is, dan moet er een ander doel voor in de plaats komen.

Een ronde wereld . . .

kan een driehoekig hart nooit vervullen.

Ons hart kan alleen weer werkelijk „bevredigd" worden als het weer dat eerste doel voor ogen krijgt. Daar probeert satan ons telkens weer vandaan te houden. En daarbij gebruikt hij de ene tijd dit en de andere periode dat middel. In onze tijd probeert hij ons het aardse goed voor te schilderen. Als je het voorgaande nog eens op je laat inwerken, zul je toe moeten geven dat het oude gezegde dat een ronde wereld een driehoekig hart niet kan vervullen nog steeds op gaat.

Oorlog eia vrede

In een tijd van vrede en welvaart herdénken wij de tijd van armoe en oorlog. Dan past het ons dankbaar te zijn voor wat wij hebben. Met dit simpele zinnetje is eigenlijk alles gezegd. Dankbaar zijn. Als je dankbaar bent, ben je tevreden. Pas als de VREDE in je hart is gekomen, kun je echt dankbaar zijn.

Leef jij in vredestijd nog in „oorlog" met en in opstand tegen de Heere? Begrijp je dat er tijdens de oorlog mensen waren die de Vrede kenden? Een vrede die alle verstand te boven gaat. Die vrede heb jij ook nodig!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen