Open huis bij onze nieuwe buren

Mijn naam is Riet, 31 jaar en sinds 5 maanden gehuwd met Jacco. Ik werk parttime in een ziekenhuis. Jacco staat voor de klas. Sinds ons huwelijk wonen wij in een rustig dorpje. Voor zover ik nu weet, zijn wij de enigen in het dorp die "de oude waarheid" zijn toegedaan. Het is de bedoeling dat ik u het komende jaar wat vertel over wat mij zoal bezighoudt. Vroeger, in de pennen- en potlodeneeuw, schreef ik columns gezeten in de warme keuken. Het was een betere sfeer dan waar ik nu zit; op een kille zolderkamer achter mijn computer. Want elke column wordt netjes gemaild naar Terdege. Die mensen daar hoeven dus ook geen typediploma meer te hebben. Alles komt kant-en-klaar aan.

Maar goed: elke dag beleeft een mens wel wat. Neem nu gisteravond. Sinds drie weken hebben wij nieuwe buren van onze leeftijd. Ze houden open huis. Klokslag half 9 zijn we van de partij. Het duurt echter nog ruim een halfuur en dan stroomt ook de rest van de buurt binnen. Op tafel staat een grote schaal met brokken speculaas en een paar thermoskannen kof- ' fie. De televisie blijft aan vanwege een voetbalwedstrijd. Het communiceert echter vrij lastig als je met iemand praat die tegelijk een andere kant opkijkt. Ik vraag mijn nieuwe buurman wat over zijn familie. En of zijn ouders nog leven. „Nee", zegt hij „mijn vader viel vorig jaar zo dood tussen de bloemkool." Verbaasd kijk ik hem aan. Hij vervolgt met te zeggen dat het toch een mooie dood is, al werkend in zijn groentetuin. Hij heeft geen lijdensweg gehad. Ik weet niet zo snel wat terug te zeggen.

anuit mijn ooghoeken zie ik Jacco verwoede pogingen doen om met een buurman een praatje te maken. Hij kiest een slecht moment, want er wordt een doelpunt gemaakt. Na drie minuten is de wedstrijd afgelopen en de tv gaat uit. Dan pas zie ik de huistap staan. Het is zo'n 25 liter-tankje met een heus kraantje. Verscheidene buurmannen lopen erheen en tanken een bierglas vol. De meeste vrouwen drinken netjes een sapje. De gesprekken gaan overal over, maar inhoud heeft het niet. Het zal nog wel even duren voordat ik mij in deze straat op mijn gemak voel.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen