Zes zusters op een flat

Veel reformatorisch personeel had het ziekenhuis niet.
Ellen, Rineke en Yvette waren dan ook verrast toen ze bij het begin van de opleiding in februari 1988 op dezelfde etage bleken te wonen. Op 3 september kwamen Jacolien, Ariënne en Jacqueline erbij.
„We zien er Gods leiding in dat we bij elkaar terechtkwamen”, zeggen Jacqueline en Rineke. „We waren nog heel jong toen we het ouderlijk huis uitgingen. In het ziekenhuis kwamen we al snel met ingrijpende dingen in aanraking. Als pasbeginnend verpleegkundige stond je bij sterfbedden en moest je de familie van een overledene opvangen. Er waren vragen rond pijnbestrijding en levensbeëindiging. Met al die ervaringen konden we bij elkaar terecht. We hadden op onregelmatige tijden dienst, maar er was altijd wel iemand thuis als je in de flat kwam. We kookten voor elkaar, aten vaak samen, en konden altijd bij elkaar binnenlopen. Als we allezes tegelijk vrij waren, was het feest. We fietsten regelmatig een rondje om de Reeuwijkse Plassen, gingen op zaterdagavond samen weg en ’s zondags samen naar de kerk. We zijn ook een keer naar Limburg geweest.”

Vriendinnenavonden
Toen de eerste drie in 1991 afstudeerden, spraken de zes verpleegkundigen af om de twee maanden bij elkaar te komen en ook elkaars verjaardagen te bezoeken.
Dat doen ze nog steeds. „De twee maanden van toen zijn er nu drie, maar dan is het weer hoog tijd om bij te praten. Dat doen we beurtelings bij elkaar. Zo’n avond duurt altijd te kort. Op Hemelvaartsdag doen we samen iets en dan zijn ook de gezinnen erbij. Gelukkig vinden de mannen het ook leuk. Het is altijd heel ongedwongen. Enkele van onze kinderen komen elkaar ook tegen in het voortgezet onderwijs.”
Alleen Rineke werkt nog in een ziekenhuis.
„Ons leven is heel verschillend gelopen. Sommigen gingen in een andere studie verder of ze helpen in het bedrijf van hun man. Doordat we contact hielden, groeiden we niet bij elkaar vandaan. Sommigen hebben ingrijpende dingen meegemaakt. Wat is het dan fijn als je vrienden hebt die meeleven. In onze woonplaats bouwden we ook weer een vriendenkring op, maar het contact met de ‘oude’ vriendinnen bleef.”

Investering
Het zestal heeft „heel verschillende karakters, maar dat is juist mooi. Het spreken vanuit dezelfde gezindheid is de rode draad in onze vriendschap. God hield ons vast. Ook daarin zien we dat het zo geleid werd dat we vriendinnen geworden zijn: we weten van anderen dat ze tijdens hun opleiding in het ziekenhuis afscheid namen van de kerk.”
Toen de vriendschap 20 jaar bestond, gingen de dames terug naar het ziekenhuis. „Even een broodje eten in de kantine. Heel apart om er weer rond te lopen. De personeelsflats waren afgebroken.”
Het 25-jarig jubileum van hun vriendschap in september vieren de dames met een tweedaags uitje. „Vrienden worden op je levensweg geplaatst en stukken van die weg mag je met elkaar delen. Het vraagt wel dat je er tijd en aandacht in investeert. Maar eigenlijk kost ons dat helemaal geen moeite.”

Ellen Bouman-Kaai
Nijkerk

Jacolien Cazant
Kamerik

Rineke Mulder-Ploeg
Apeldoorn

Ariënne Nagel-Verhoeff
Tuil

Jacqueline Reijersen van Buuren-de Vries
Vianen

Yvette Verkuil-Wolters
Zijderveld

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen