MEDEZEGGENSCHAP

1

weet gij niet.....? 1 Kor. 6 : 2

Elke periode in de geschiedenis heeft zijn eigen keuzen en leuzen. Stellig ook eigen kreten. Vandaag struikelen we in woord en geschrift over de term Medezeggenschap. Demokratisering van onderwijs en bedrijf betekent alvast medezeggenschap. Nog vers liggen in ons geheugen de Tilburgse onlusten onder de studenten. In andere universitaire centra speelt de spes patriae (de hoop van het vaderland) nog Tilburgje. Geen rust en duur aleer het medebeshssingsrecht op elk niveau in alle geledingen in de wacht is gesleept. Ge ziet, dat er een zekere eskalatie valt te konstateren in dezen. Van inspraak zijn we via medezeggenschap beland bij het medebeslissingsrecht.

Hoe moeten we tegenover de aktiviteiten ter verkrijging van medezeggenschap staan? Over tijd en tempo, over rechthebbenden en mate en over de wijze waarop men nastreeft kunnen we uitvoerig van gedachten wisselen, waarbij gefundeerde kritiek vanuit Gods Woord zeer op zijn plaats zal zijn. Echter het begrip als zodanig kan ik moeilijk onbijbels noemen. De Schrift gewaagt van medebevoegdheden, waarbij de medezeggenschap waar wij mensen ons druk over maken verschrompelt.

Vanuit de dogmatiek zijn we vertrouwd met het begrip medewerking, dat thuishoort in de Voorzienigheid en dat een plaats kreeg tussen onderhouding en regering. Het is binnen het bestek van een artikeltje niet mogelijk op het begrip medewerking uitvoerig in te gaan. Ik begrijp zeer wel de bedoeling van deze onderscheiding, niettemin blijf ik het moeilijk vinden van Gods medewerking te spreken, al weet ik overigens dat het Evangelie dit ook wel doet. Het lijkt ons korrekter te spreken van 's mensen medewerking met de werken Gods.

Dank zij de verlossingsarbeid van Christus krijgt het medewerken van de mens zeer gunstige perspektieven. Voor de gelovigen zijn er prachtige beloften. De catechismus doelt hierop, wanneer deze voorzegt, dat christenen niet hiemumaals, doch hiernamaals met Christus als koningen zullen heersen. Paulus schrijft aan zijn jonge medewerker Timotheus, dat de gelovigen, indien ze verdragen, ook met Hem heersen zullen. Als dat geen medebeslissingsrecht is, wat moet het dan wel wezen? Elders schrijft dezelfde apostel dat de heiligen de wereld zullen oordelen. Met Christus zullen ze in de troon rechtspreken.

Op grond van deze gegevens, die we slechts hebben aangehaald zonder verdergaande uitleg, is het geenszins onverantwoordelijk om te stellen dat het recht van medezeggenschap een schriftuurlijk begrip is. Hiermee is allerminst gezegd, dat elke aktie om dit medebeslissingsrecht te verwerven en met name gewelddadigheden in die richting geheiligd en gerechtvaardigd zijn.

Het valt wel op, dat momenteel mensen zich inzetten om te bereiken wat de Heere hierna aan Zijn gunstgenoten heeft toegezegd. In Christus zijn die privileges trouwens reeds gegarandeerd. Denk er aan hoe vele jongeren met alle geweld een paradijselijke heilstaat willen realiseren. Ze gaan er van uit dat de zorgeloosheid van vogels en leliën binnen handbereik is. De wereld pakt voorbarig wat aan de kinderen Gods is beloofd. Een eerste voorbeeld lees ik in Genesis 36, waar staat dat de zonen van Ezau lang vorsten waren, aleer de Heere de in het vorige hoofdstuk aan Jakob gedane toezegging, dat uit zijn lendenen koningen zouden voortkomen, vervulde.

Met een vreemd woord zeggen we, dat de wereld anticipeert (vooruit grijpt) op de beloften. Zodoende maakt de wereld zich schuldig aan tweeërlei kwaad. Men kan de beurt niet afwachten, terwijl bovendien het recht op het heilsgoed niet aanwezig is.

Toch betekent het bovenstaande niet, dat het te allen tijde ongeoorloofd is om in algemene zin een zekere medezeggenschap uit te oefenen. Kuyper heeft in zijn bekende trilogie over de Gemene Gratie de gedachte ontwikkelt, dat de wereld in weerwil van de zondeval toch het beraamde ontwikkelingsproces doormaakt. Indien de mens de verleiding zou hebben weerstaan, zou die evolutie volmaakt en heilig zijn verlopen. Nu echter tast de zonde de hele tendenz tot in het wezen aan. Met de belijdenis mogen we vaststellen, dat God wijs en zeer rechtvaardig Zijn werk doet, ook al handelen duivelen en mensen uitermate goddeloos. Dit laatste verplicht ons om alle ontwikkelingen hier op aarde uiterst kritisch te toetsen aan de normen van de Heilige Schrift.

Ik wil wat we tot dusver hebben besproken samenvatten. Het is niet rechtvaardig om zonder meer medezeggenschap af te keuren als puur revolutionair. De methode om de fel begeerde medezeggenschap te naasten kan echter wel in hart en nieren revolutionair zijn. In een volgend artikel zullen we op de praktijk terugkomen.

Hoewel een rechtvaardige samenleving met al wat daarbij hoort pas na de wederkomst in de werkelijkheid zal treden, is het niet verboden, integendeel geboden, om volgens legale middelen en wegen te streven naar een maatschappij, die aan de gerechtigheid beantwoordt.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen