Bij een afscheid

Wat kan onze God alle ding schoon maken op Zijn tijd. En als Hij er ons licht over geeft, kunnen we ons in alle omstandigheden verheugen in wat Hij is en geeft.
Op deze wijze gezien heb ik, met mijn vrouw en familie, een schone middag beleefd, bij het afscheid van mijn werk aan onze Theologische Hogeschool.
Zeker, er is altijd iets weemoedigs in wanneer wij moeten ophouden met een of andere taak in ons leven omdat onze levenstijd en onze krachten maar betrekkelijk zijn. Wij worden dan herinnerd aan de gebrokenheid van ons leven.
Toch heeft deze gedachte niet de overhand gehad in de afscheidmiddag op 15 januari. Overheersend was daar de gedachte, voor mij en voor velen, dat het zo rijk is om iets van het wonder van het werk en de gemeenschap in de kerk, als een openbaring van het koninkrijk Gods op aarde te verstaan en te beleven. En dat was er die middag in de mooie aula van onze Hogeschool.
Het was er vol, zo zelfs dat onze studenten bij dit college merendeels hebben gestaan omdat zij hun plaatsen aan anderen hadden afgestaan. Dank, mijne heren, voor deze dienst aan de kerk!
Bijzonder heb ik gewaardeerd dat tal van kerkeraden in een deputatie aanwezig waren terwijl de stapel brieven, hier op mijn bureau, bewijst dat anderen, hoewel niet aanwezig, toch hebben meegeleefd.
En wat waren tal van oud-leerlingen present en wat hebben zij, die er niet waren mij hartelijke brieven geschreven!
Wat door curatoren bij monde van ds. P. op den Velde; door dr. W.H. Velema namens de collega's; door ds. P. den Butter namens de oud leerlingen en door de praetor, de heer R. van Beek gezegd werd, was ongetwijfeld van harte gemeend maar wordt uiteraard door de betrokkene zelf in vele opzichten nog wel wat anders gezien. Zelf beseft men in 42 jaar arbeid in de kerken nog maar weinig te kunnen doen en hoe betrekkelijk was dit alles in vergelijking met de eeuwige betekenis van Gods kerk en koninkrijk en de rijkdom van Gods openbaring. Toch verkwikt de wetenschap, niet tevergeefs gearbeid te hebben het hart en doet ons in verwondering staan, dat God de Heere ons gebruikt in zijn dienst. Wie ben ik, dat ik dit heb mogen doen, moet ik zeggen.
Op bijzondere wijze gingen de woorden, gepaard met tastbare blijken van waardering. Tot verbazing van velen ontdekten we die middag dat in ds. C. den Hertog onder onze predikanten een portretschilder schuilt, wiens werk bijzondere allure heeft.
Allen hartelijk, zeer hartelijk dank, ook namens mijn vrouw en de kinderen, voor de onvergetelijke middag ons bereid.
Houdt u allen er van overtuigd dat deze uiting van waardering en liefde ons zal bijblijven als een gunst, die God bewees en die deed zien — en dit acht ik zeer belangrijk — dat de band tussen de kerken en onze Hogeschool een zeer levende is.

Kremer

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen