Verstand en gevoel

In verwachting van ons vierde kindje kunnen we wel toegeven dat we hoopten dat het ditmaal een meisje zou zijn. Hoopten (vt) – want bij de uitleg van de laatste echografie meldde de gynecoloog naar ecuadoraans gebruik zonder dralen dat het over enkele maanden, Deo Volente!, tóch weer een jongetje wordt. We blijven dus een echt mannengezin. Daar is natuurlijk niks mis mee. Het heeft z´n pro´s en contra´s. Bovendien is het krijgen van een kind sowieso een grote zegen. Daarom reageren vrijwel al onze Nederlandse contacten met bemoedigende en opbeurende woorden. “Nou, fijn hoor, weer een echte kerel”. “Een grote rijkdom, toch? Heb je straks vier jongens!” “Had je graag een meisje gewild dan? Joh, maakt niet uit – die komen later vanzelf achter de jongens aan!” Maar... zo niet onze contacten hier in Zuid-Amerika. Unaniem kwamen die met uitroepen als: “Nee toch!” “Ach, alwéér een jongetje?” “Hè, wat vervelend – nou ja, misschien de volgende...”

Zegen
Om kort te gaan: de Nederlanders reageerden correct, de Ecuadoranen primair. Waar ze allemaal wel wisten dat het best leuk zou zijn nu een meisje te krijgen, gaven de laatsten gewoon hun primaire gevoel weer, maar bedachten de eersten dat het niet netjes zou zijn, naar het kind noch naar zijn Schepper, enige vorm van teleurstelling te uiten. Nederlanders en Europeanen zijn rationeler dan Ecuadoranen en Zuid-Amerikanen. In Nederland moet je consequent zijn. Wie A zegt, zegt daarmee ook B. Wie teleurstelling uit over het geslacht van een baby, diskwalificeert het kind en maakt het minder welkom. Dat doe je niet. Dat deugt niet. Voor een Ecuadoraan onbegrijpelijk. Natúúrlijk kun je het jammer vinden dat het meisje geen jongetje is, of andersom. Dat staat toch los van het feit dat een kind van harte welkom is en als zegen van God kan worden ervaren? Daar zal het toch niet minder geliefd van worden? Zo laat de Ecuadoraan zijn gevoel minder regeren door logisch denkvermogen.

Illusie
Op tal van terreinen, ook in de kerk, moeten we wennen aan dit subtiele, maar betekenisvolle verschil. Soms zou je willen dat de mensen wat westerser zouden zijn. Als je hoort hoe mensen in de morgendienst met verve van je overnemen dat de zondag de dag des Heeren moet zijn en dat twee diensten toch niet teveel gevraagd is, schept dat verwachtingen. Maar als die nog diezelfde zondagavond in de bodem worden geslagen, sta je toch op je neus te kijken. Anderzijds zouden wij soms ook iets meer van hen moeten hebben. Het thema schepping en evolutie is eerder al eens genoemd. Als onbedaarlijk rationele westerlingen hebben we de sterke neiging om ons scheppingsgeloof te laten harmoniëren met natuurwetenschappelijke bevindingen. De Latijns-Amerikaan heeft niet zo snel de illusie dat hij het allemaal wel kan overzien, en belijdt met minder schroom de zesdaagse Genesis.

Troostrijk
Een ander onderwerp waarover we ons hebben verbaasd, is het gevoelige leerstuk van de uitverkiezing. Levendig herinneren we ons de vele discussies op de jeugdvereniging rond dit thema, dat we zo moeilijk te rijmen vonden met de eigen verantwoordelijkheid van de mens. Sommigen verscholen zich achter de predestinatie om de bekering maar uit te stellen. Anderen leken het het liefst helemaal zónder uitverkiezing te willen doen. Maar allemaal kwamen we er wel een beetje mee in de knel. Zo niet hier. Je stimuleert het natuurlijk niet, maar het begint zeker niet vanzelf te borrelen. De predestinatie wordt niet rationeel afgezet tegen de bijbelse eis van geloof en bekering of daarop in mindering gebracht. Het leerstuk wordt ook niet snel ervaren als een hinderpaal. Wel wordt het begrepen als een troostrijke boodschap: door Gods vrije verkiezing is nog behoud mogelijk.

Ex-boef
Zo sprak ook een eenvoudig lid van onze gemeente erover, toen een advocaat en een dokter hem vroegen hoe het toch mogelijk was dat hij, ex-boef met niet eens een vast inkomen, hén dingen uitlegde over God en de bijbel. “God heeft het dwaze en het onedele der wereld uitgekozen”, zei hij, “opdat hij de jullie beschamen zou. En mocht die schaamte je maar bewegen tot het geloof...” Tja, dat zijn leermomenten voor de westerse zendeling. Net als toen ik onlangs een zuster van de gemeente vertelde dat we weer een jongetje verwachten. “Nee toch! Tsjongejonge, dat valt tegen! Maar... stel nou eens voor dat God er een bedoeling mee heeft. Ja, dat zal het zijn... het worden vast vier evangeliepredikers!” De HEERE vervulle het genadiglijk!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen