Het groene hout [i]

Daar gaat de Heiland het paleis van Pilatus uit, op weg naar Golgotha. De soldaten leggen Hem het kruis op de rug. Een en al wreedheid en geweld. Er zijn gelukkig ook mensen die meegeven met Hem. Lucas zegt: En een grote menigte van volk en van vrouwen volgde Hem, welke ook weenden en Hem beklaagden. Wat doet het weldadig aan als er iemand is die met je meeleeft. Zou de Heiland dat ook zo beleven, want opeens blijft Hij staan; zal Hij de vrouwen bedanken voor hun tranen over Hem? Maar de Heere Jezus is niet met zichzelf bezig. Nee, Hij verkondigt nog één keer het Evangelie. Gij dochters van Jeruzalem! weent niet over Mij, maar weent over uzelven, en over uw kinderen. Want ziet, er komen dagen, in welke men zeggen zal: Zalig [zijn] de onvruchtbaren, en de buiken, die niet gebaard hebben, en de borsten, die niet gezoogd hebben. Alsdan zullen zij beginnen te zeggen tot de bergen: Valt op ons; en tot de heuvelen: Bedekt ons. Want indien zij dit doen aan het groene hout, wat zal aan het dorre geschieden? Hij draait het om, Hij heeft medelijden met de dochters van Jeruzalem. Vrouwen en speciaal moeders, hebben een bijzondere plaats in het leven. Moeder zijn is het mooiste wat er is op aarde. Moeder zijn is ook het meest kwetsbare. Hier krijgen de moeders speciale aandacht van onze Heiland. Daarom spreekt Hij hier onderweg naar het kruis speciaal tot hen, die over Hem weeklagen en in medelijden over Hem, die zich op de borst slaan. De Heere Jezus weet dat moeder zijn, volgens Genesis 3, met smart gepaard gaat. Voor en tijdens de geboorte, maar nog meer tijdens het leven van de kinderen. Juist in tijden van oorlog en bij grote rampen, is de pijn en de zorg van moeders ondraaglijk groot. Maar soms ook tijdens het gewone leven. Dat is geen theorie, ook hier in Asperen is dit Woord letterlijk in vervulling gegaan. Het staat op de toren, in 1517 zijn hier 264 mensen gedood. En dan die ene moeder, de vrouw van Pieter de mandenmaker, bij wie het kind levend uit haar buik gesneden is. Wat een leed. Zal ze niet geroepen hebben tot de bergen: Valt op ons; en tot de heuvelen: Bedekt ons. Als mannen losgelaten worden, wordt de wreedheid uitgeleefd op de meest kwetsbare, op de zwangere vrouw. Dat was toen zo in de tijd van de Heiland. Dat was zo in 1517, dat is nog zo. Heel de wereldgeschiedenis getuigt daarvan. De Heere Jezus zegt hier tegen de moeders in Jeruzalem dat de verwoesting van de stad aanstaande is. Dan zullen de onvruchtbaren gelukkig genoemd worden. Dan zullen de kinderlozen die in de joodse wereld achtergesteld werden, juist geprezen worden. Vrouwen van Jeruzalem, onvoorstelbare gruwelijkheden zullen over de stad komen. En jullie, de moeders zullen het meeste lijden van de wreedheid van de overwinnaars.
De Heere Jezus is zelf ook een slachtoffer. Nu Hij weerloos lijkt, kunnen de priesters, de soldaten, de knechten van Herodus en van de Hogepriester, Hem bespuwen, geselen, en op de doornenkroon slaan. Straffeloos kunnen ze Hem straks aan het kruis spijkeren en bespotten. Hij is het slachtoffer van de menselijke lust tot martelen en vernietigen. Hij zegt van zichzelf: Want indien zij dit doen aan het groene hout, wat zal aan het dorre geschieden? De mens ontziet Hem de vruchtbare groene boom, de Zoon van God niet. Groen hout is niet geschikt om te verbranden. Maar de haat is zo groot dat Hij hier toch brandhout wordt voor het vuur van de wreedheid van ons mensen. Wij mensen zijn, zegt de Heiland, na de zondeval dor hout geworden, Hij alleen is nog een levende boom. Wat zal ons, het dorre hout, dan niet overkomen als wij in handen van de losgelaten mens vallen. Wij zijn dor hout, zeer vatbaar voor dit vuur van haat, vijandschap en wreedheid. De geschiedenis is vol verhalen van vernietiging en onderdrukking, van de verhalen uit de concentratiekampen, tot het verhaal op de muur van de kerktoren van Asperen. En hoevelen hebben hun verhaal niet kunnen vertellen, omdat ze gestorven zijn voordat dit kon, of nog erger omdat er niemand naar luisteren wilde, niemand geïnteresseerd was in hun ondergang. Hier is er één die luistert. Hij is het groene hout.
Als we door het geloof in Hem geënt zijn, zijn ook wij een groene tak die de dorre wereld niet kan verdragen. Het is een teken van leven, als u het moeilijk hebt in uw omgeving op het werk of in de familie omdat u Hem volgt. Er wordt veel geleden om Christus' wil door het groene hout, dat uit Hem is voortgekomen. Ook christenvrouwen ondergaan onrecht, worden misbruikt. Ook christenmoeders lijden onnoemelijk zwaar vanwege hun kinderen. Ja, gelovigen lijden soms meer dan anderen, omdat ze van Christus zijn. Maar er is een groot verschil met het dorre hout. Ook al is de schade groot en breken er delen van onze levensboom af, al worden delen verbrand in het vuur van de vijandschap, de wortel blijft vloeien. Het leven uit deze groene boom geeft ons het eeuwige leven. Deze wortel blijft leven en geeft nieuw leven. Christus is er door gekomen, Hij is de Boom des levens. Hij is het groene hout. Toeschouwer zijn kan niet. Alleen medelijden hebben met Hem, is niet genoeg. Hij vraagt de overgave aan Hem. Hij voorziet welke rampen er komen, waar we zonder Hem, het groene hout in zullen verbranden. Leeft u van Hem, van deze Boom des levens? Dan zult u de brand van vijandschap en haat in dit leven doorstaan en straks zijn zoals Psalm 1 zegt: als een boom, geplant aan waterbeken, die zijn vrucht geeft op zijn tijd, en welks blad niet afvalt; en al wat hij doet, zal wel gelukken.

G. VAN DEN BERG, ASPEREN

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen