Keukenmachine

Een paar maanden geleden sprak mijn vrouw langs haar neus weg: „Volgende week ben ik jarig." Na ruim twintig jaar huwelijk weet ik dan feilloos te reageren en ik vroeg dan ook als de volmaakte winkelbediende: „ En wat zou u gehad willen hebben?" Die vraag had mijn eega kennelijk verwacht (ook zij is inmiddels ruim twintig jaar getrouwd) en zij antwoordde per omgaande: „Een keukenmachine." Nu lijkt onze keuken als sinds jaar en dag meer op een machinekamer dan op de keuken van mijn moeder, die met behulp van wat oliestellen toch ook kans zag om haar huisgezin op gezette tijden van voedsel te voorzien. Op welk uur van de dag ik de keuken ook betreed, altijd staat er wel wat te schudden, te zoemen of te trillen. U zult er dus begrip voor hebben dat ik enigszins verwonderd uitriep: , ,Nog een machine, en je hebt er al zo veel!"

Zelf halen
Maar zoals dat in een goed huwelijk gaat werd de wens van de echtgenote wel degelijk gehonoreerd. In het prille beginstadium van ons huwelijk probeerde ik de wensen van mijn lieve vrouw nog hoogst persoonlijk te vervullen, maar allengs is daar verandering in gekomen. Als ik met een van haar wensen thuis kwam varieerde de reactie van: ,, Het is wel aardig hoor. maar..." tot,, Wat heb je je nou weer in je handen laten stoppen." Met het klimmen der jaren wijzer geworden zei ik dus: ,, Goed, ga dat machien zelf dan maar halen." Zo toog mama dus een paar dagen later, vergezeld van haar dochter voor advies, winkelwaarts teneinde het object harer begeerte te verkrijgen. Toen ze thuis kwam werd ik gesommeerd een grote doos uit de auto te gaan halen. Ik zette hem op de tafel in de kamer en retireerde weer achter mijn krant. Met een schuin oog gluurde ik af en toe naar het gebeuren dat zich rond de tafel afspeelde en mijn nieuwsgierigheid veranderde weldra in ontzetting.

Messen
Eerst werden allerlei kleinere doosjes uit de grote doos te voorschijn gehalad. Toen werden de kleinere doosjes geopend, waar veel plastic toestanden uit te voorschijn kwamen. Niets verontrustend dus. De laatste doosjes bevatten echter alleriei raspen en cirkelvormige messen. Aangezien mijn teder beminde ook zonder al dat rondwentelende ijzerwerk al veelvuldig met pleisters en verbandjes door het leven gaat, vreesde ik het ergste. Toen er ten slotte nog een mes te voorschijn kwam dat veel overeenkomst vertoonde met de messen waar de Assyriërs destijds de wielen van hun strijdwagens mee uitrustten, stond ik langzaam op en liep naar de tafel. ,,Kijk", sprak mijn vrouw, ,,hier kun je gehakt mee maken.'' Ik geloofde haar op haar woord en vroeg: ,,Zoujeditmesvooriopig niet in het doosje laten zitten?" ,, Waarom?" vroeg mijn dochter, ,,alles is beveiligd, er kan niets gebeuren. Hier, lees zelf maar", en zij overhandigde mij een boekwerk dat de leverancier van de machine bereidwillig had bijgesloten. Nou ben ik gek op lezen, maar aan het lezen van handleidingen en instructieboekjes begin ik pas als een machine in de gort gelopen is. Dat was nog niet het geval dus liet ik alles, gemakzuchtig, op zijn beloop.

Smurrie
Sinds de aanschaf van het machine is mijn eerste werk na thuiskomst de handen van mijn vrouw te inspecteren. Bij de welkomstkus kijk ik steels naar beneden en tel haar vingers. Dat zijn er tien, weet ik nu en, zowaar, het zijn er nog steeds tien, dus zal de handleiding die beweert dat alles beveiligd is, waarschijnlijk toch gelijk hebben. Ik heb de laatste tijd veel ondefinieerbare smurrie moeten verorberen. Allerlei soorten voedsel worden aan de keukenmachine gevoerd, die kans ziet omvandatalles"één pot nat" te maken. Gelukkig is het nieuwtje er nu enigszins af en keren wij langzaam terug naar normaal voedsel.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen