Losband over KARAKTERONTWIKKELING

Ik, om daar maar eens mee te beginnen, heb het eigenlijk best met mezelf getroffen. En veel mensen die mij beter kennen, zijn het daarmee eens. Niet dat ik zo zelfingenomen ben, maar dat ik met kop en schouders boven een groot aantal medemensen uitsteek. Ik bedoel dat niet letterlijk, want sinds mijn pensioengerechtigde leeftijd krimp ik ieder jaar een centimeter. Maar hoewel ik over een aantal jaren de tuinkabouter van Gouda zal zijn, draag ik ook dit lot blijmoedig. Ik zal nooit de schuld geven aan de crisis waardoor jarenlang de pensioenen bevroren werden of aan de verhoogde btw op voedingsmiddelen, waardoor er steeds minder geld was voor groeibevorderende of lengte consoliderende voeding. Het is gewoon zo.

Het zadel van mijn fiets heb ik een stukje laten zakken en er zijn zoompjes in te lange kleding gemaakt. Als langere mensen een gesprek met me aanknopen, terwijl ze te dicht bij me staan, doe ik een stapje terug, zodat ik mijn hoofd niet in mijn nek hoef te leggen. En voor het eerst in mijn leven heb ik mijn vrouw om een gunst gevraagd: draag alsjeblieft geen hoge hakken als je van plan bent naast me te lopen.

Ik sta ook open voor ideeën die niet de mijne zijn. Hoewel ik graag mezelf hoor praten, kan ik ook goed luisteren zonder te interrumperen. Dat heeft wel een nadeel, omdat er mensen zijn die denken dat ze mij aan het twijfelen hebben gebracht. Het gevolg daarvan is dat ze steeds harder hun inzichten gaan herhalen. Maar ik onderga alles gelaten.

Ik kan ook moeilijk “nee” zeggen. Het gevolg daarvan is dat ik weinig tijd voor mezelf overhoud. Ik rijd voor de Voedselbank, ik leg laminaat voor Stichting Present, ik kook voor het inloophuis, ik geef les aan vluchtelingen en ik doe boodschappen voor mijn vrouw. Ik ben tevreden over mijn naastenliefde.

Er is nog maar één aspect van mijn karakter waaraan ik moet werken. Ik word namelijk héél agressief van alle misdaadberichten: over oude mensen die met stalen pijpen in elkaar geslagen worden en beroofd; over jonge vrouwen die verkracht worden en daarna vermoord; over oplichters, dieven en inbrekers en over draaideurcriminelen. Op bed bedenk ik middeleeuwse straffen als brandmerken en amputaties, maar die zijn niet erg genoeg. Dan volgen taferelen van radbraken, kielhalen en vierendelen. En ontevreden val ik in slaap.

Aan deze karaktereigenschap moet ik hoognodig iets gaan doen. Ik moet proberen begrip te krijgen voor de daders bij wie kennelijk het geweten niet is ontwikkeld. Ik moet me ook verdiepen in het Nederlands rechtssysteem waar soms meer begrip voor de dader dan voor het slachtoffer lijkt te zijn. Natuurlijk is dat niet zo, maar ik wil het ook echt voelen!

Ik ga eraan werken. Als ik eenmaal begrip voor en medelijden met de daders heb en voel dat er eerlijk gestraft wordt in Nederland, heb ik mijn doel bereikt. Dan valt er weinig meer op mij aan te merken. Maar dan ben ik misschien wel te goed geworden voor de stukjes in DRS.

De toekomst zal het leren.

W. LOSBAND becommentarieert elk nummer het thema vanuit een persoonlijk perspectief

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen