Digibron cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van Digibron te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van Digibron.

Bekijk het origineel

Niet verhuisbaar

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

Niet verhuisbaar

7 minuten leestijd Arcering uitzetten

Rechts van het Regentesseplantsoen in Gouda golft zacht het water van de Kattensingel. Links verrijzen patriciërswoningen, de meeste meer dan een eeuw oud. Op nummer 13 woont Anneke Mastenbroek: „Ik ben veel aan het schilderen. Alle acht kamers hebben inmiddels weer een beurt gehad.

In de voorkamer staat het vol met boeken. Oude, vergeelde banden, allemaal erfgoed der vaderen. Overjarig koren uit de schat des Woords, rug aan rug, strak tot aan het plafond.
In de achterkamer draait een cedeetje met orgelmuziek van Buxtehude. „Sommigen vinden dit zware muziek, maar ik vind het mooi”, zegt Anneke (64). „Ik houd ook van Bach en van goede koormuziek.”
Wel jammer is het, zegt haar man John, dat ze niet van Hazeuliederen houdt. „En minder dan ik van gemeentezang met een bovenstem.”

Sinds 1985 woont de familie Mastenbroek aan het Regentesseplantsoen. „Toen we verhuisden, van een nieuwbouwwoning in Alblasserdam naar dit huis in Gouda, hadden we twee verhuiswagens nodig: één vol met boeken en één met de rest.”
Het grote huis aan het Regentesseplantsoen telt acht kamers, verdeeld over vier verdiepingen: een kelder, de begane grond, de eerste etage en een volwaardige zolder. En overal staan boeken, in totaal 325 strekkende meter. Geen centimeter in de boekenkasten bleef onbenut. Híj kan het niet laten om boeken naar binnen te slepen. Zíj doet al vele jaren haar best ermee te leren leven.
„Het is niet erg, zoveel boeken in huis”, zegt ze bescheiden. „Het is ook wel mooi, want boeken geven sfeer aan een huis. Als er maar wel leefruimte overblijft voor mijn eigen dingen. En ik moet wel eens erg mijn best doen om de boel glad te houden. Dat heb ik echt moeten leren, om van tijd tot tijd op de rem te trappen: John, nu gaan we er weer even mee stoppen.”
Samen zijn ze pas aan het opruimen geweest. „We hebben om te beginnen alle brochures uitgezocht en geordend. Alle brochures die we dubbel hadden, hebben we weggedaan. Met wat dubbele boeken erbij waren dat al twaalf dozen vol. Het was een goed begin. Nu moeten we nog zien dat we verder komen.”

Bloemstukken
In de achterkamer staan, naast boeken, een oude kerkbank, een salontafel gemaakt van boekenruggen, en uilenfiguurtjes in soorten en maten. Het achterraam biedt uitzicht op een binnentuin. In het raamkozijn liggen gedecoreerde bloemstukken, door Anneke gemaakt van stukjes boomstam en zijdebloemen.
Een herenhuis van meer dan honderd jaar oud geeft veel werk. De woning rust inmiddels op een nieuwe fundering. Het dak is nieuw. De achterpui ook. De plafonds zijn gerestaureerd en alle wanden gestuct. Op de vloer ligt een nieuw parket in visgraatmotief.
Dat is allemaal gedaan door vakmensen. Verder doet Anneke Mastenbroek veel zelf. „Ik ben veel aan het schilderen. Alle acht kamers hebben inmiddels weer een beurt gehad. Het laatste project waren de trappen. Die heb ik helemaal kaal geschuurd, vervolgens geschilderd en voorzien van traplopers met oude roeden.”

Maleisië
Het echtpaar Mastenbroek heeft vijf kinderen. Drie meisjes, Marjolein, Annemarie en Evelien, en twee jongens, Wilco en Folkert. Anderhalf jaar geleden ging de laatste het huis uit. „Drie van de vijf kinderen wonen in Gouda, op loopafstand. We mogen inmiddels tien kleinkinderen hebben, waar we veel genoegen aan beleven. Toen de jongste, Evelien, het huis uit ging, vond ik dat toch wel moeilijk. Nu ben ik eraan gewend. De wasmand zit niet meer zo vol. We kunnen eten wat en wanneer we willen. En we kunnen er ook eens uit samen. Hoewel, dat is ingewikkeld, want de agenda van John zit altijd vol.”
In 2004 vertrok de oudste dochter, Marjolein, met haar man en twee kleine kinderen voor drie jaar naar Maleisië. „Met tranen in de ogen hebben we hen op Schiphol staan uitzwaaien. Wanneer zouden we hen weer terugzien? En hoe zou het kerkelijk gaan in Maleisië? Achteraf gezien had het veel mooie kanten. We hebben hen elk jaar een maand lang bezocht. Vanuit Maleisië hebben we mooie reizen gemaakt naar de omliggende landen. En we hebben gezien dat de Heere over de hele wereld Zijn kinderen heeft.”
De kinderen van Mastenbroek vonden in Kuala Lumpur een kerk van de Reformed Baptists, waar men zich baseerde op Gods Woord en de belijdenisgeschriften. „De predikant van die gemeente, een voormalige boeddhist, had vanwege zijn geloof meer dan een jaar gevangengezeten. Hij hield elke zondag twee diensten van bijna twee uur. In zijn studeerkamer stonden de werken van de puriteinen.”

Vanaf de schoolbanken
John en Anneke Mastenbroek-van Lit raken gaandeweg op jaren. „Veruit het grootste deel van het leven ligt achter ons. Ik zit er wel eens aan te denken hoe het moet, als we niet meer zo goed uit de voeten kunnen, als we misschien ooit moeten verhuizen naar een ouderenvoorziening, omdat we hulpbehoevend zouden zijn geworden. Maar zoals het er nu naar uitziet, zijn we echt niet verhuisbaar. Het is zó veel wat in dit huis zit. Hoe krijgen we dit straks allemaal de deur uit? Soms word ik er echt wat onrustig van.”
Anneke Mastenbroek is een geduldige vrouw, bescheiden en rustig. „En ook een beetje terughoudend”, vindt ze zelf. „Ik moet de mensen eerst wel een beetje kennen, voordat ik me geef.”
Ze werd in 1949 geboren in de Rotterdamse wijk Kralingen, als de tweede van zes kinderen. „We hoorden bij de gereformeerde gemeente aan de Boezemsingel. Daar ben ik ook gedoopt, door ds. M. Blok. Moeder was een sociale vrouw, die altijd klaar stond voor iedereen. Vader was een hardwerkende en bedachtzame man. De zondagen waren nog echt zondagen, we waren allemaal aan het lezen, want doordeweeks had je geen tijd om te lezen.”
John en Anneke kennen elkaar vanaf de schoolbanken. „We zaten in Kralingen op dezelfde basisschool, op dezelfde middelbare school. John zat een paar klassen hoger. Een van de eerste uitjes die mijn vader ons toestond, was een avond naar een concert in de Koninginnekerk. Daar werd de Hohe Messe van J.S. Bach uitgevoerd. Ik was 16. Toen we trouwden, was ik nog maar 19, John 23 jaar. We hopen binnenkort 45 jaar getrouwd te zijn.”

Thuis
Toen hun eerste kind zich aandiende, stopte Anneke met werken. „Ik ben altijd fulltime moeder geweest. Daar krijg je nooit spijt van. Ik weet wel dat de omstandigheden nu anders zijn dan toen, en ik begrijp dat een moeder tegenwoordig wel eens moet werken om alles draaiende te kunnen houden. Maar in een gezin met kinderen is een moeder onmisbaar. En de tijd is maar zo voorbij, ze zijn zo groot.”
Mastenbroek was vaak weg. Overdag naar zijn werk, en ’s avonds was hij aan het vergaderen of zat hij thuis achter de typemachine. Op zo’n veertig zaterdagen per jaar was hij te vinden in de bibliotheek van de Theologische School te Rotterdam. „Dan moet je als moeder wel thuis zijn, om te helpen met huiswerk, om een fiets te repareren, om schoolboeken te kaften, om ’s avonds nog wat voor te lezen en met je kinderen te praten. Soms bekruipt me wel eens de vraag of ik met de kinderen wel voldoende tijd heb gehad voor de wezenlijke dingen.”
Zelf heeft Anneke een eigen laptop. Die gebruikte ze zeven jaar lang als notuliste bij het deputaatschap Bijzondere Noden. „En een emailtje versturen naar de kinderen kan wel eens handig zijn. Facebook wil ik niet. Het stelt allemaal zo weinig voor en je kunt er uren mee bezig zijn. De tijd snelt voorbij en het laat allemaal zo leeg.”
Een vrouw moet ervoor zorgen, zegt ze, dat haar man niet ondergaat in allerlei functies en nevenfuncties. „Het kerkelijk leven vraagt veel van een ambtsdrager, maar het hoeven echt niet altijd dezelfde mensen te zijn die het werk doen. Ook ambtsdragers moeten aan hun eigen gezin denken, zeker als ze nog jonge kinderen hebben. Als vrouw moet je soms een waakhondfunctie innemen, hoewel, dat is mij niet altijd meegevallen. Een stil en gerust leven hebben wij allebei in elk geval niet gehad.”

Dit artikel werd u aangeboden door: Terdege

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van woensdag 23 april 2014

Terdege | 124 Pagina's

Niet verhuisbaar

Bekijk de hele uitgave van woensdag 23 april 2014

Terdege | 124 Pagina's