Digibron cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van Digibron te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van Digibron.

Bekijk het origineel

Terzijde

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

Terzijde

6 minuten leestijd Arcering uitzetten

De Protestantse Kerk en haar grondslag (9)

In 1975 ontving de generale synode van de Gereformeerde Kerken een rapport van haar deputaten voor het contact met de theologische faculteit van de Vrije Universiteit. Het was in de hitte van de strijd over de opvattingen van de VU-hoogleraar dr. H.M. Kuitert en andere docenten die aan deze faculteit werkten.

Deputaten schreven: 'Openlijk dient te worden erkend, dat er een kloof is ontstaan tussen de nieuwere theologische ontwikkelingen onder ons en de traditionele geloofsbeleving van vele leden van onze kerken, die nog altijd hun geloof op passende wijze vertolkt zien in onze oude kerkelijke belijdenisgeschriften. De bedoelde kloof is wijd en diep geworden.' De opvattingen van 'onze nieuwere theologen' zijn 'vanwege de nieuwe ervarings-, cultuur-en denkmodellen waarvan zij zich bedienen, niet meer in te passen in de kaders van de belijdenisgeschriften'. Het is niet alleen meer een kwestie van dezelfde dingen anders zeggen, maar ook wezenlijk andere dingen zeggen.

Deputaten vragen erkenning van deze verandering. 'Vroeger berustte de structuur van onze kerkelijke samenleving op gezamenlijke aanvaarding van dezelfde kaders voor het belijden en beleven van onze enigheid des geloofs.' Maar die tijd is voorbij. Wij worden nu genoopt tot de erkenning dat het geloof 'in verschillende kaders wordt uitgedrukt en beleefd'.

Veelheid van geloven

Hier klinkt voor het eerst in een officieel synodestuk de erkenning dat de Gereformeerde Kerken niet langer een confessionele eenheid vormden, gebaseerd op de bekende drie formulieren van enigheid.

De gereformeerden kozen voor een 'plurale vorm van kerkzijn'. Pluralisme betekent veelheid. Een plurale kerk is een kerk waarbinnen een veelheid van geloven gevonden wordt, zowel wat de inhoud van het geloof als de geloofsbeleving betreft, gebaseerd op wederzijdse verdraagzaamheid en respectering van elkaars geloofsovertuiging. Daarbij gaat het om wezenlijke verschillen.

Aan deze manier van kerkzijn ligt de overtuiging ten grondslag, dat de Heilige Schrift vrucht is van een lange traditie van menselijke geloofsbezinning op de openbaring Gods. Dat kan tot een grote verscheidenheid van inzichten leiden die, zo is de gedachte, elkaar kunnen verrijken in een voortdurend open gesprek.

Het zondekwaad

Deze zienswijze miskent de natuurlijke verdorvenheid van de mens en de macht van het zondekwaad en wordt dan ook door het onderwijs van Christus en de apostelen op het duidelijkst weersproken. Christus heeft Zijn kerk gewaarschuwd dat er valse Christussen en valse profeten zouden opstaan, die zo bedrieglijk veel op Gods ware knechten zouden lijken dat zij, indien het mogelijk ware, ook de uitverkorenen zouden verleiden. Hij riep op tot waakzaamheid jegens de valse profeten die in schaapskleding zouden komen, maar van binnen grijpende wolven zouden zijn.

Hoe waarschuwde de apostel Paulus tegen de valse apostelen die de gemeente door ijdele filosofie wilden doen afvallen van de eenvoud van het ware geloof. Hij en de andere apostelen hebben in hun brieven de kerk van alle eeuwen geïnstrueerd om, zonder enig pardon of respect te tonen, alle dwalingen die van Gods Woord zouden afleiden uit de kerk te bannen. Verwerp een ketters mens na de eerste en tweede vermaning (Tit. 3:10). Indien iemand tot ulieden komt en deze leer niet brengt, ontvangt hem niet in huis (kanttek.: at is, houdt met hem geen broederlijke gemeenschap of nauwe omgang), en zegt tot hem niet: ijt gegroet (2 Joh. vs. 10). We gaan niet herhalen wat we in De Wachter van 24 juni hebben geschreven.

Paulus heeft vooral gestreden tegen de judaïsten. Dat waren Joodse christenen die de besnijdenis en de naleving van de ceremoniële wetten als noodzakelijke kenmerken zagen van de waarachtige bekering en de bekeerde heidenen dus wilden verplichten 'Joods' te leven. Wij zouden zeggen, nog altijd een minder ingrijpende zaak dan heel wat valse leringen die er thans in de Protestantse Kerk zijn. Maar Paulus schreef ervan: r zijn sommigen die u ontroeren en het Evangelie van Christus willen verkeren. Doch al ware het ook dat wij, of een engel uit den hemel, u een evangelie verkondigde buiten hetgeen wij u verkondigd hebben, die zij vervloekt (Gal. 1:7 en 8).

Goddelijke waarheid

Belijdenisgeschriften zijn schriftelijke uitspraken, waarin de kerk de heilige Goddelijke waarheid, gelijk haar die uit de Heilige Schrift bekend is, belijdt, tot Gods eer en tot de zaligheid van Zijn volk. Dit doet zij om - voor de wereld van haar geloof te getuigen;

- hen die buiten zijn, te overtuigen van de waarheid Gods;

- de enigheid des geloofs te bewaren; - de zuivere leer te handhaven;

- dwalingen en ketterijen aan de kaak te stellen;

- het geloof over te leveren aan volgende geslachten.

Deze taak is haar door Christus opgedragen, Matth. 16:16 – 18. Wanneer de apostel Paulus in 1 Tim. 3:15 de kerk een pilaar en vastigheid der waarheid noemt, zegt de kanttekening daarbij, dat de gemeente Gods zo genoemd wordt omdat God in Zijn gemeente de waarheid bevestigt, en door haar aan anderen openlijk bekendmaakt. 'Hier wordt dienvolgens verklaard het ambt en de schuldige plicht der gemeente te zijn, dezelve waarheid te verbreiden en tegen alle dwalingen te bevestigen. Wanneer zij dit niet doet, zo valt zij lichtelijk in scheuringen en dolingen.'

Dat doet zij naast de prediking des Woords met haar belijdenisgeschriften. Die hebben geen gezag in zichzelf. Zij ontlenen hun gezag aan hun overeenstemming met de Heilige Schrift. We zouden ze een kort begrip kunnen noemen van wat de Heere ons in Zijn Woord leert.

Wie hun ontstaansgeschiedenissen nagaat, ontdekt dat ze telkens door en in de nood geboren zijn. Onfeilbaar zijn ze niet, dat is alleen de Schrift zelf. Soms zou men willen dat de opstellers zich wat duidelijker uitgedrukt hadden, om misverstand te voorkomen. Maar wat straalt uit deze geschriften een diepe godsvrucht, een sterke bewogenheid om het Evangelie van vrije genade zuiver voor te stellen, alsmede een oprechte pastorale zorg voor de zielen!

Niet verouderd

En hun verouderde ervarings-, cultuur-en denkmodellen dan, waarmee hedendaagse theologen beweren niet meer uit de voeten te kunnen?

De Schrift veroudert niet. De ontzaglijke werkelijkheden van dood en leven, van zonde en genade, van doemvonnis en vrijspraak, van verkiezing en verwerping, van verlorenheid en verlossing, van wet en Evangelie verouderen ook niet.

Ook de dwaalleraars die bestreden moeten worden, blijven steeds dezelfde. Daarom blijven de oude belijdenisgeschriften nog steeds een veilig en zuiver richtsnoer. Schrift en belijdenis vormen een vaste, nimmer feilende grondslag voor de kerk.

Daarentegen een kerk die gekozen heeft voor het zogeheten pluraal kerkzijn, bouwt op het drijfzand van de waan van de dag.

Dit artikel werd u aangeboden door: https://www.gergeminned.nl

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van donderdag 23 september 2010

De Wachter Sions | 8 Pagina's

Terzijde

Bekijk de hele uitgave van donderdag 23 september 2010

De Wachter Sions | 8 Pagina's