De wereld overwonnen

Deze woorden roepen ons het ogenblik voor de geest wanneer de Heere Jezus voor de laatste maal met Zijn jongeren aan de paasmaaltijd aanzit. De ure dat Hij uit deze wereld weer tot de Vader zou overgaan nadert nu snel. En op dat ogenblik wil Hij nu de Zijnen voorbereiden. Met dat bijzondere doel dus gaat Hij Zijn jongeren aanspreken in een ontroerend afscheid.

Voor Zijn bitterste lijden en sterven aan het kruis ziet Christus Zijn middelaarswerk reeds voleindigd. Met het gezicht op het smartelijk kruislijden spreekt Hij reeds van de zekere overwinning over de machten van de hel, dood, en graf. Ook in Zijn Hogepriesterlijke gebed geeft Hij daarvan getuigenis in deze woorden: “Ik heb voleindigd het werk dat Gij Mij gegeven hebt om te doen.” En in de wondere troost en vrede daarvan doet Hij de Zijnen delen als Hij zegt: “Deze dingen heb Ik tot u gesproken opdat gij in Mij vrede hebt. In de wereld zult gij verdrukking hebben, maar hebt goede moed, Ik heb de wereld overwonnen.”

Als de grote Hartenkenner weet Hij volmaakt dat de uiterlijke levensomstandigheden van Zijn kinderen er dikwijls op schijnen aangelegd te zijn om de vrede met de Heere in hun ziel te verstoren. In de eerste plaats word de vrede in hun ziel bedreigd door de haat van de wereld. De wereld haat Gods kinderen met een dodelijke haat, omdat zij van de wereld niet zijn. Hijzelf zegt tot hen: “Zij hebben Mij eer gehaat dan u.”

Het is de eeuwige strijd tussen het vrouwenzaad en het slangenzaad.

Hoevelen van Christus discipelen werden geleid voor koningen en stadhouders. En hoevelen hebben hun leven gelaten op de rokende brandstapel en de van bloed druipende schavotten of werden geworpen voor de wilde dieren als slachtschapen Christi. Overal en op allerlei wijze vinden Christus' woorden vervulling: “In de wereld zult gij verdrukking hebben.” En wie van Gods kinderen ondervond nooit de bittere haat van de wereld. Het gebeurt naar Gods eigen Woord zelfs dat 's mans huisgenoten zijn vijanden zijn. Want zodra de Heere het hart bekeert en iets doet ervaren van de zalige vrede in Christus, zal de vijand al zijn wapengeweld en zijn listen aanwenden om die vrede te verstoren en te roven.

In de tweede plaats wordt hun vrede bedreigd door hun kruis in de wereld. Gods kinderen zijn geroepen tot kruisdragers achter Christus, de overste Leidsman. Zodra de Heere een zondaar roept uit de wereld, wordt hij ook geroepen zijn kruis op te nemen en Christus na te dragen en Zijn gezegende voetstappen te drukken door lijden naar de eeuwige heerlijkheid. En dan geeft de Heere soms Zijn liefste kinderen het zwaarste kruis te dragen om hen dicht aan Zich te verbinden. Paulus zuchtte onder de scherpe doorn in zijn vlees en de engel des satans die hem met vuisten sloeg. David had een Absalom in zijn gezin en Jacob weende bittere tranen onder het verlies van dierbaren. En Asaf roept uit: “Zou d'Allerhoogste van mijn plagen en bittere rampen kennis dragen?” En daarbij komt dan soms nog dat hun vrede bedreigd wordt door hun verschrikking in de wereld.

Gods kinderen worden door de wereld miskend en ten diepste veracht. En al is het dat zij door genade werden getrokken uit de wereld, toch zijn zij nog in de wereld en moeten op reis naar het hemelse Kanaan door de wereld. En wat is hun hart nog dikwijls verkleefd aan de wereld, zodat zij met David zuchten: “Gun leven aan mijn ziel.”

“In de wereld zult gij verdrukking hebben.” Ja, het is naar Gods raad dat zij door vele verdrukkingen moeten ingaan in het hemels Koninkrijk. Doch Hij wil hen in die wegen toebereiden voor de eeuwige heerlijkheid. En dan is het zo, dat Gods kinderen nog meer verdrukkingen kennen dan de mens van de wereld, hoewel de Heere steeds weer bevestigt het “enerlei wedervaart de rechtvaardige en de goddeloze.” Want wat is er in vele mensenharten soms veel doorleefd verdriet en smart. Verdrukking naar het lichaam in smartelijke ziekte, zowel bij jong als oud. Verdrukkingen wanneer wij dierbaren naar de dodenakker moesten brengen.

Verdrukking is het deel van alle mensen van alle eeuwen. Ieder huis heeft eigen kruis en elk hart kent eigen smart. Sinds de zonde in de wereld kwam, zijn ook lijden en verdrukking het rampzalige deel van alle mensen. Doch de Heere zendt ze nog als roepstemmen tot bekering. Niet zo, dat verdrukking en lijden als zodanig tot bekering brengen, maar de Heere kan het wel als middel gebruiken. Want wanneer ze ons niet waarachtige bekering gebracht hebben, zullen ze eenmaal tegen ons getuigen. Toch kennen Gods kinderen nog meer verdrukking dan de mens van de wereld. Welke dat nog meer zijn? Wel, dat niet kunnen leven zoals zij dat begeren uit liefde tot de Heere.

O, die macht der zonde steeds weer te ervaren en de strijd van die tweemens. En daarbij de verberging van Gods aangezicht in hun strijd. De hardheid van hun hart en het ongeloof dat de Heere bedroeft en verdacht stelt in Zijn liefde en trouw, waardoor de vrede uit de ziel wordt gedreven. Dat alles doet hen dikwijls in de eenzaamheid tot God zuchten.

Doch het gaat met Gods kerk toch op de eeuwige heerlijkheid aan. De Heere leidt Zijn volk in dezen wegen van verdrukking en teleurstelling, in kruis en smarten, zowel uitwendig als inwendig, opdat zij temeer het onvolkomene en ellendige van het aardse leven zouden gevoelen en daardoor hun oog en hart zouden richten op het Hemels Vaderland hierboven. Juist in zulke tijden klimt de bede naar omhoog: “God des Levens, ach, wanneer zal ik naad'ren voor Uw ogen, in Uw huis Uw Naam verhogen.”

Doch het is slechts een verdrukking van tien dagen, het duurt maar zo kort tegenover de eeuwige heerlijkheid. Want Christus heeft het gezegd: “Maar hebt goede moed, Ik heb de wereld overwonnen.” Dat is de stem van de Vredevorst tot Zijn bevreesde kinderen: “Heb goeden moed.”

Als de grote Hartenkenner weet Hij het wel, dat er voor Zijn kinderen zoveel is dat de vrede van het hart bedreigt. Hij weet van de schuddingen der ziel en Hij kent de tijden dat hun hart hen moet aanklagen. Hij hoort in hun strijd en verdrukking hen zuchten net als de moedeloze Elia: “Heere, neem mijn ziel maar van mij, want het is mij beter te sterven dan te leven.” Doch hoort hoe wonderlijk Christus de Zijnen troost met deze woorden: “Ik heb de wereld overwonnen.”

De wereld met al haar golven en baren van verdrukking is op Hem aangelopen. Doch Hij heeft stervende aan het kruis getriumfeerd over de machten van de zonde en van satan en van de wereld. En als Overwinnaar over de overste der wereld is Hij opgevaren in hemelse heerlijkheid, waar Hij als Koning de teugels van het wereldbestuur in handen heeft.

Ja, Hij heeft zelfs de sleutels van de hel en de dood. En vanuit de troon Zijner heerlijkheid roept Hij Zijn gemeente toe: “Hebt goeden moed, Ik heb de wereld overwonnen.” Hij is en blijft met Zijn gemeente al de dagen tot aan de voleinding der wereld.

Voor de arme mens die het ruim genot van deze wereld voor zijn heilgoed heeft geacht, wacht in het sterven eeuwige onvrede en de vlam der eeuwige verdrukking en smart. O, wees eens eerlijk, de dingen van deze tijd vergaan met u in het graf. Zoek nog de ware vrede te bekomen en jaag die na in het kostelijke heden der genade. Maar voor Gods kinderen wacht straks aan het einde van hun loopbaan eeuwige troost en vrede waar God alle tranen van de ogen zal afwissen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen