KRONIEK

Sirene

De discussie over Genesis 1—3 dreigt te verstarren tot een loopgravengevecht. Er is al geopperd, dat we het voorlopig maar een beetje moeten vergeten. Er zijn zoveel andere vraagstukken, waar nodig over gepraat moet worden. Er zit wel iets in deze suggestie, in zover dat er meer geredetwist wordt over de eerste hoofdstukken van de Bijbel dan over de laatste, terwijl naar mijn gevoelen de laatste hoofdstukken per consequentie ook hun directe zin verliezen zodra we de historiciteit van de eerste drie laten vallen. Als er geen paradijs was zal er geen nieuw Jeruzalem wezen en wat let ons vervolgens om de optimistische idee te doorvoeden, dat het nieuw Jeruzalem binnen bereik valt hier en nu dank zij het kunst-en vliegwerk van ons vernuft en onze techniek evenzeer als het paradijs als onze tweede woning als we er eens even uit willen zijn?

De suggesties van het moderne levensgevoel, dat het vrije teugel laten aan je natuurlijke hartstochten en lusten doodgewoon paradijselijk is, zijn sterk. De literatuur, de hele santekraam die via de communicatiemiddelen over ons uitgestort wordt en zoveel meer beïnvloedingen slepen ons mee. Het is mini en maxi wat de klok slaat. Een absoluut minimum aan last, inspanning en zelfbeheersing en een maximum aan genot en lustbeleving. Je bent nu eenmaal zo en het is toch niet verkeerd om je uit te leven. We moeten niet overal iets achter zoeken. Metaphysica is achterdochtigheid. Het is niet meer als de wijsgeer zei: Ik denk dus ben ik maar ik begeer en zo ben ik.

Mogelijk hebben we ons gelukkig zo gewend aan de Heere, dat er gezonde afweer is tegen wat van alle kant op ons aankomt. Minder vind ik, wanneer we in stram farizeïsme ons verzetten tegen de zuigkracht die op ons wordt uitgeoefend. Aan onze reakties hoort men heel gauw in dat geval hoe zuur in feite de druiven dan wel zijn. Dan spijt het ons toch maar van het bokske, dat we nooit kregen om met de kameraden-gelijkgezinden onze droogbloeiertjes buiten te zetten.

We moeten echter en niet in de achterhoede als ouders en opvoeders niet onderschatten de geweldige kracht die uitgaat op de jongeren. Het „door ijdelheên omsingeld" is een wat versteende uitdrukking wellicht, maar het wil toch wel een realiteit vertolken. Al wat luidruchtig rumoert in deze tegenwoordige wereld appeleert op velen op jongeren niet in de laatste plaats. Appeleren betekent dat er in ons vele stemmen zijn, die herkennend en verheugd ja en ja roepen, wanneer lokkende geluiden op ons afkomen.

Er moet begrip voor bestaan dat de „ijdelheên" luider en bekoorlijker roepen dan wie weet hoe lang geleden. Het is allemaal zo algemeen. Begrip betekent waarlijk niet toegeeflijkheid, defaitistisch ons in vredesnaam conformeren. Begrip dwingt echter wel om plaats te nemen in de vuurlinie zij aan zij met de aangevochtenen.

Het verhaal (Griekse myth.) dat demonische wezens, half vrouw, half vogel, voorbijvarenden door betoverend gezang lokten en doodden. De held Odysseus, die zijn mannetje wel stond, liet zich stevig vastbinden om op die manier de critieke plaats te passeren. We vragen ons af of we — hoe onnatuurlijk ergo hoe onmenselijk — ons moeten laten vastbinden om het dodelijk gevaar te ontgaan.

Gebonden satan

De Bijbel kent een andere figuur. Die van de satan, die gebonden is en ontbonden wordt. Ik dacht bij alle gediscussieer en gedoe of het niet hoogste tijd is om in het licht van het profetische woord ons af te vragen of het eind der tijden niet dichterbij is dan we in onze wereldse slaap menen. Zijn alle tirannieke suggesties en bezwerende betoveringen niet de duidelijke bewijzen dat het „ontbindingsproces" in gang is?

Ja, erger, is hij gebonden toch al niet de sterke in wiens huis wij ons bevinden? Want van nature — die hooggeroemde heerlijke menselijke natuur, die geen strobreed in de weg gelegd mag worden ten spijt — zijn we vaatwerk van Beëlzebul, de heer van dit huis. Dit zijn de harde feiten, waarvoor we onze ogen niet moeten sluiten. Hier moeten we met onze jongeren keihard mee geconfronteerd worden. Wie haalt mij uit dit (gevangen-) huis, waar ik me merkwaardig wonder thuis voel. Er moet wel een Sterkere komen dan de sterke om deze te binden en hem zijn huisraad te ontroven.

Hij gebonden

Ik geloof, dat we in onze lijdensweken daar profijtelijk over kunnen mediteren. Effectief mediteren, want ons overdenken is vaak vrijblijvend en zonder gevolg. Door Zich te laten binden en vastnagelen verloste de lijdende Knecht. Die Hem in de gevangenis leidde ging zelf in de kerker, die doodde werd zelf de kop vermorzeld, die Hem bond bond in feite zichzelf.

Hij gebonden om ons te ontbinden en te binden. Oprecht te vinden aan Zijn dienst. Zijn de verlokkingen ongemeen krachtig soms dan is daar toch dat verbond, dat het moeilijk om niet te zeggen onmogelijk maakt om trouweloos te worden aan Hem en het geslacht van Zijn kinderen.

Zegt men niet dat religie gebondenheid betekent? Vrijwillige gebondenheid. En is liefde niet de band der volmaaktheid?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen