Kwartet

Hart
Van de zogenaamde ‘oecumene van het hart’ hoor je niet zo veel meer. Jaren geleden was die term in EO-kringen nogal populair. Er werd iets mee bedoeld als een hartelijke verbondenheid over kerkmuren heen. Samen in de naam van Jezus, terwijl je ‘s zondags wel naar je eigen kerk ging en er niet aan moest denken naar de kerk van die ander te moeten. Die oecumene van het hart was aantrekkelijk, omdat het zo gemakkelijk kon. En precies daar zat dan ook de valkuil: het dreigde een beetje goedkoop te worden. Oecumene in de traditionele betekenis van het woord is een moeizaam en langdurig proces, waarbij je niet altijd het gevoel hebt dat het linea recta de goede kant op gaat. Principieel houd je dan wél vast dat je kerk bent op basis van de Schrift en de gereformeerde belijdenis.
Dat we minder van de oecumene van het hart horen, betekent niet direct dat het met de kerkelijke oecumene nu zo goed gaat. Enerzijds neemt het kerkelijk besef van veel mensen af, zeker als het om bovenplaatselijk kerk-zijn gaat of om een kerkverband. Anderzijds blijkt op kerkelijke vergaderingen juist de oecumenische discussie moeilijk te zijn, omdat we zelf steeds dreigen het principiële pad te verlaten en te gaan spreken over welke kerkelijke partner ons het aantrekkelijkst lijkt op basis van een gevoel van geestelijke herkenning. Eigenlijk is zo’n oecumene van de klik niet anders dan de oecumene van het hart in een andere setting.

Hand
Als ik me niet vergis, gaat kerkelijke samenwerking in de praktijk vooral goed als kerken de handen ineen slaan voor concrete doelen. Zet plaatselijk diakenen van verschillende kerkelijke gemeentes bij elkaar en ze weten elkaar te vinden. Ze staan immers in dezelfde maatschappelijke context en willen allemaal op de hoogte zijn van schuldhulpverlening, eventuele voedselbanken en dergelijke. Maar ook evangelisatie, het onderhouden van een plaatselijk jeugdhonk en de organisatie van een nacht van gebed zijn terreinen waar plaatselijke kerken erg goed blijken te kunnen samenwerken.
Minder dan de oecumene van het hart loopt de oecumene van de hand het gevaar vluchtig of goedkoop te worden. Natuurlijk, het gaat nog niet over de prediking, de leer, de confessie. Maar de belangrijkste karikaturen worden afgebroken en er ontstaat iets positiefs. En uiteraard moeten we oppassen dat het allemaal te doenerig wordt, alsof wij het in de hand hebben. Maar uiteindelijk mogen we hopen dat wat er gebeurt, niet alleen een kwestie is van wat ónze handen doen.

A. Huijgen

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen