Pruttelen in de Betuwe

Het Golf-centrum PitchPutt in Maurik, op het recreatiepark Eiland van Maurik, verhuurt Solexen. Op een zonnige zaterdagmiddag staat er een hele rij klaar voor de verhuur. Bij de huurprijs inbegrepen zijn een lange leren zwarte jas (zwart of bruin), een Wimpie-helm voor de veiligheid (niet verplicht) en een routekaart in twee versies, een korte en een lange.
Medewerker Arie van PitchPutt legt geduldig uit hoe het machientje aan de praat raakt: „Aan het linker handvat zit een handeltje, dat moet worden ingedrukt. Het gaspedaal, aan het rechter handvat, moet vol worden opengedraaid. Als het motortje begint de tuffen, spring je erop, en rijd je zomaar de wijde wereld binnen.”

Benzinelucht
Het is even wennen. Soms moet je wat bijtrappen om het apparaat op snelheid te krijgen. Maar al pruttelend verlaten we dan toch het Eiland van Maurik. De route gaat linksaf, de Rijnbandijk op. Aan de overkant van de Rijn wijst de kerktoren van Amerongen naar omhoog. Iets meer naar rechts staat de Cuneratoren in Rhenen.
De 49 ceceetjes trekken er hard aan. Het motortje op het voorwiel, vlak onder het stuur, maakt best een boel lawaai, en stinkt naar benzine, maar een kniesoor die erover valt. Daar is het een Solex 4800 voor, natuurlijk een zwarte, uit de jaren zestig nog wel. Dat was de tijd van maandag-wasdag en woensdag-gehaktdag. Het waren de jaren van het dreigende communisme uit Rusland, de tijd van de wederopbouw, van lampenradio’s en de eerste broodrooster. En de tijd van Solex.
Wie geen auto kon betalen, en van zulke mensen waren er best heel veel, reed op een brommer, een Berini, een Mobylette, maar liefst een Solex. Je vader reed op een Solex naar zijn werk en de buurman had zelfs een Solex van de zaak.
De Solex-reclame zei in die jaren: „Vergeleken met een Solex is mijn sigarettenaansteker een benzinevreter.” Een Solex kostte toen drie cent per kilometer, inclusief afschrijving.

Achter onze groep Solex-berijders rijdt medewerker Arie met een rode Dodge, de veegploeg, met twee reserve-Solexen in de laadbak. Zou een rijwieltje pech of panne krijgen, of een lekke band, dan is er ogenblikkelijk vervanging bij de hand.
De tocht voert Eck en Wiel binnen, daarna ronken we over de klinkers van de buurtschap De Ganzert, in de richting van het dorpje Ingen. Bij café ‘Ons Hoekje’ halen we twee verbaasde fietsers in. En ook nog even een tractor. Iedereen zwaait, lacht of steekt een duim omhoog. Je ziet ze denken: Zo één had mijn vader vroeger ook.
De Solex rijdt ondertussen als een zonnetje. In het achterwiel (23 inch) zit alleen een forse slag. Het wiebelt nogal. Maar zoiets hoort bij de hang naar nostalgie uit grootmoeders tijd.
De Solex is een Franse uitvinding uit 1942, gemaakt door een gelijknamige carburateurfabriek. Na de Tweede Wereldoorlog liep het bijkans storm op het rijwieltje met hulpmotor. Terwijl in Nederland nauwelijks iemand wist wat een brommer was, reeds de eerste Solex hier al in 1948 rond. Je kocht zo’n ding gewoon bij de fietsenmaker op het dorp. Nieuwprijs: 375 gulden.

Verzamelobject
Een rijbewijs was verplicht, maar iedereen wilde een Solex. Het werd een doorslaand succes. Het ding deed het buitengewoon goed en kreeg de erenaam “De Harley Davidson van de arbeider”, hoewel de huisarts en meneer pastoor ook op een Solex reden. Ze waren niet aan te slepen. Tot eind van de jaren tachtig. Toen was het wel zo’n beetje met de Solex gedaan. Hij was historie geworden.
Sindsdien is Solex een verzamelobject. Er bestaat een Solex-club, waarvan de leden het Solex-blad lezen, de Solex-website verzorgen en met z’n allen lange toertochten maken. Ooit adverteerde in een landelijk dagblad een „echtpaar met Solex”, dat „in het zuiden des lands” op zoek was naar een dito echtpaar, „om wederkerig enige dagen bij elkaar door te brengen”. Er kwamen zelfs Solex-liedjes op de markt: „Op een Solex, op een Solex, zit je als een miljonair.”

De laatste jaren blijkt Solex ook zeer geschikt voor de verhuur, zoals op het Eiland van Maurik. Peter Snijders, eigenaar van het golfcentrum PitchPutt, verhuurt sinds 2008 Solexen.

De Betuwetocht gaat via het stille dorp Ommeren, via het fruitdorp Lienden, via mooie landweggetjes terug in de richting van Maurik. Het laatste stuk gaat de dijk over. Rechts staan de prachtige Sint Maartenskerk en molen De Hoop. Links ligt weer het Eiland van Maurik, een drukbezocht recreatiegebied.
Het zweefzadel gaat inmiddels wel een beetje pijn doen. De leren jas is zwaar en heet. De Wimpie-helm kriebelt. Maar de thuisbasis is in zicht. Het brommertje krijgt er nu pas echt zin in. Wie het hardste kan! Met dik dertig kilometer per uur stuiven we de dijk af, het park binnen. De Betuwse pruttel is voorbij. De moeite waard.

Adres: Golf-centrum PitchPutt, Eiland van Maurik 15, Maurik; tel. 0344-691252.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen