Dies Natalis 1991 studentencorps P.F.S.A.R.

De 87e Dies Natalis (verjaardag) van het studentencorps „Per Fidem Studiumque Ad Rostra" van de Theologische Universiteit te Apeldoorn mochten wij op vrijdag 13 december j.l. vieren. Hieronder vindt u een samenvattende opsomming van enkele gedachten uit de lezing die drs. J. Westland tijdens de middagvergadering hield over:

„Pastorale omgang met hen die lijden".

1. Het eigene van de pastorale benadering
Vele bijbels-theologische waarheden en dogmatisch- filosofische opvattingen zijn tegenwoordig te vinden wanneer het lijden ter sprake komt. De vraag dringt zich echter op wat degene die lijdt aan die waarheden heeft, wanneer hij heel direct met het lijden in aanraking komt. Er blijkt dan maar al te vaak een „sprong" gemaakt te moeten worden van het verstandelijk overwegen van het lijden naar het persoonlijk beleven ervan. Met andere woorden: spreken over lijden of het in de praktijk meemaken van lijden zijn twee zeer verschillende zaken. C.S. Lewis noemt dit ook door te stellen dat alleen in de pijn de waarheid te vinden is, de mens komt pas tot kennis van wat lijden is, na het existentieel gekend te hebben.

Het eigene nu van de pastorale benadering ligt in het wezen van het pastoraat zelf. In het pastoraat gaat het om de verhouding van de mens tot God. Die verhouding is dynamisch, aanvechting en twijfel aan geloofswaarheden zetten die verhouding onder spanning. Het pastoraat staat voor de vraag hoe het hen die lijden kan helpen, hoe het hen kan bijstaan in het proces van verwerking van het lijden, hoe het kan begeleiden in het komen tot een verdiepte kennis van Gods wil (met het lijden). Belangrijk is dat de pastor zo dicht mogelijk bij de enkeling die lijdt gaat staan, met nadruk bij de enkeling, omdat zeker met betrekking tot de ervaringen met het lijden ieder mens verschillend is.

2. De weg van het pastoraat
De weg van het pastoraat is Gods eigen weg, maar op die weg wil Hij (totale) mensen gebruiken. In het pastoraat moet altijd het besef zijn, dat God de eigenlijke Pastor (Herder) is, dat het in het pastoraat gaat om de relatie van de pastorant (degene die pastoraat ontvangt) met God: het is Gode dienstbaar pastoraat! De nadruk in het pastoraat moet liggen in het spreken van bijbelse waarheid, het gaat echter niet alleen om wat er gezegd wordt, vooral hoe het gezegd wordt is belangrijk. Het spreken in het pastoraat moet gebed zijn in een gestalte die aan dat spreken beantwoordt. Die gezindheid is samen te vatten als: liefdevol, men denke aan 1 Cor. 13, bewogen, in de zin van er-bij-zijn, en open, op te vatten als een ontvankelijk- zijn voor klachten e.d.

Hoe moet men reageren op de waarom-vraag met betrekking tot het lijden? Allereerst moet gezegd worden dat deze vraag zelden, in ieder geval nooit puur rationeel bedoeld is. De oplossing en beantwoording van die vraag ligt dan ook niet zozeer in een bevredigende verklaring van het lijden, maar in de houding tegenover de vragensteller, in het tonen van Gods nabijheid ook in het lijden. Toch heeft de waarom-vraag ook altijd een praktische intellectuele bedoeling, het geloof heeft ook een kennis-matige inhoud. Maar er is nooit een volledige verklaring mogelijk, men kan dan ook niet verder gaan dan fragmenten van zingeving te bieden. Vervolgens is er nooit een moeten antwoorden op de vraag, zijn er immers „bevredigende" verklaringen te geven? Wel is het geboden te helpen zoeken naar antwoorden. Die hulp moet men bieden als getuige van God.

3. Ruimte en toespitsing van het pastoraat
Het lijdenspastoraat hoeft niet per definitie in de gemeente plaats te vinden, het ziekenhuispastoraat is hier een goed voorbeeld van. Ook pastoraat aan buiten- en randkerkelijken vindt plaats, maar dan gaat pastoraat samen met apostolaat, zonde en genade moeten in die situatie aan de orde komen.
In de gemeente moet het lijdenspastoraat in de prediking naar voren komen. Daarbij moet gelet worden op de rol van de mens in de Bijbel, die is bepalend voor de prediking. De prediking gaat op de ervaring van mensen in het Woord in, maar mag daar niet in op gaan, het blijft Openbaring van God en niet van gevoelens van mensen!
In het pastoraat moet het gemeente-zijn naar voren komen. Er is het mede-lijden, de gemeente is de plaats waar je „uit kunt huilen". Een kleine gemeente heeft daarbij het voordeel, dat men elkaar beter kan kennen. In de gemeente is geen plaats voor consumptiechristendom, nee, liefdevolle betrokkenheid, aandacht en voorbede moet het omgaan van de gemeente met hen die lijden kenmerken. Na de lezing volgde een bespreking, waarbij naar aanleiding van vragen verdere toespitsing en verduidelijking gegeven kon worden. Elke verjaardag heeft momenten van terugkijken en vooruitzien. Ook een Dies Natalis van een studentencorps kent die momenten. Dan is er dank aan God voor Zijn grote trouw die Hij ons het afgelopen jaar betoond heeft. Dan is er ook de belijdenis van afhankelijkheid van Hem voor het nieuwe jaar, wat zouden wij doen als Hij niet met ons mee zou gaan, ja, als Hij ons niet voor zou gaan.
Ons gebed is dat de drieënige God ons zegent en ons nabij is dat wij aan Zijn Hand in dienst mogen staan van Zijn Koninkrijk.

Namens de senaat:
G. van Dijk, praeses;
B.A.T. Witzier, assessor 1

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen