Proefvertaling van de Bijbel?

Onder dif hoofd met een vraagteken schreef Ds. L. Rijksen te Rotterdam onlangs een artikel in „De Saambinder". Reeds werd de toezegging gedaan, dat dit artikel onder de aandacht der lezers van „De Banier" zou worden gebracht, wat dan bij dezen geschiedt. Het betreft wel een aangelegenheid, die allereerst in een kerkelijk blad thuis hoort, maar aangezien de SGP bij de Bijbel ten allernauwste betrokken is, daar zij een staatkunde voorstaat, die in alles op Gods Woord gegrond is, dienen alle S G P-ers toch op de hoogte te zijn van en belang te stellen in wat er alzo met betrekking tot de Bijbel plaats heeft. Hier volgt dan het artikel van Ds. Rijksen:

Van het Nederlands Bijbelgenootschap ontvingen wij ter eventuele plaatsing een schrijven, waarin met dankbaarheid de vreugde werd uitgesproken dat men met de Katholieke Bijbelstichting overeen was gekomen, gezamenlijk te gaan werken aan een proefvertaling van de Bijbel in het Nederlands, naast die in de Friese taal. Men verheugde zich in deze aangelegenheid, zich onder de eerste landen te mogen scharen, die besloten een gezamenlijke bijbelvertaling ter hand te nemen.

Bij het lezen van dit bericht mogen wij onze ogen wel uitwrijven en vragen hoe men ooit hiertoe komen kon. Is de Bijbel dan tegenwoordig een boek van geleerdheid geworden, of is dit het onfeilbare Woord van God? Is het niet een aanranding van het gezag Gods en een schrikkelijke ontering van de heiligheid van het Woord van God, zoals Hij dit in de Bijbel heeft geboekstaafd en van woord tot woord door de inspiratie des Heiligen Geestes heeft laten beschrijven?

Hebben wij dan niet de leiding van Gods Geest nodig om de verborgenheden van de woorden des Geestes te kunnen verstaan?

Al mag men dit dan niet bedoelen, gelijkwaardig aan de inspiratie des Geestes, waardoor de Bijbelschrijvers bekwaamd werden om feilloos neer te schrijven wat God behaagde, toch is tot recht verstaan van dit zo rijke Woord in de eerste plaats de verlichting des Heiligen Geestes onmisbaar. Welk een hoge trap van ontwikkeling wij ook in dit leven bereikt mogen hebben en hoe hoog wij zelfs in algemene zin verlicht mogen zijn, door onze val in Adam zijn wij het beeld Gods kwijt en verduisterd en verblind in ons verstand, en bijzonder , , in de dingen" die des Heeren zijn.

De apostel zegt ons duidelijk: De natuurlijke mens (dat is ook de meest ontwikkelde) begrijpt niet de dingen die des Geestes Gods zijn, want zij zijn hem dwaasheid en hij kan ze niet verstaan omdat zij geestelijk onderscheiden worden", 1 Kor. 2 : 14.

Dankt de Heere Jezus Zijn Vader er niet voor, dat voor wijzen en geleerden in algemene en godsdienstigezakenen wetenschappen de heilgeheimen van Gods getuigenis verborgen zijn? Hoor Hem uitroepen: , Ik dank U, Vader! Heere des hemels en der aarde, dat Gij deze dingen voor de wijzen en verstandigen verborgen hebt en hebt dezelve de kinderkens geopenbaard. Ja Vader! Want alzo is geweest het welbehagen voor U", Matth. 11 : 25-26. Hoe is het nu mogelijk met Rome, dat de leer der Reformatie, op Gods Woord gegrond, geheel verwerpt, en nog hetzelfde Rome is, dat zovelen die deze leer voorstonden en verdedigden, ten bloede toe vervolgde, hierin samen te werken! Bij alle veranderingen die bij Rome zijn te bemerken, handhaaft zij zonder enige wijziging haar dwaalen leugenleer, gelijk de Catechismus, zondag 30, ons dit duidelijk leert en waarvan zij echter geen duimbreed wijkt. Zou de Heere nu met Zijn Heilige Geest daarin willen wonen en werken?

Wat moet nu van zulk een samenwerking in de vertaling des Bijbels terecht komen? Zal Rome niet zoeken zichzelf te handhaven en zullen de kardinale punten dan maar moeten worden bijgevijld? Och, wat zal met zulk een samenwerking anders bereikt kunnen worden dan dat de grenzen tussen Rome en de Reformatie al meer en meer worden weggedoezeld, en waarbij Rome niet zal rusten om zoveel als haar mogelijk is velen indeschoot van Rome terug te voeren. Onze tijd kenmerkt zich in een grenzeloze verslapping ten opzichte van de kernwaarheden van Gods Woord.

Zo ver is het al gekomen dat men durft vragen: Is de Reformatie niet fout, of althans overdreven en onnodig geweest?

Wat blijft bij de overdenking hiervan nog over van het zegenrijke werk van Luther en Calvijn e.a., wat immers voor de kerk des Heeren van zulk een grote betekenis is geweest, ja zelfs voor ons Vaderland in het geheel in algemene zin?

Hoe anders stonden onze roemrijke vaderen van de nationale Synode van 1618-'19 tegenover al die slappe en schrikbarende verbroedering en samenwerking!

Hoe hebben zij ten tijde van de Synode uitgezien naar de meest principiële en godvrezende en bekwame mannen om de zo roemruchte Statenvertaling tot stand te doen komen.

Hoe kwam daarbij hun godzaligheid in de tere vreze Gods openbaar toen zij bij het uitbreken van de schrikkelijke pestplaag, waardoor zovele duizenden in Leiden stierven, hun knieën gebogen hebben en de Heere smeekten om raad, en toen door het geloof zo gesterkt werden, dat ze, temidden van dood en verderf rondom hen, voortgingen het levende Woord Gods te vertalen, terwijl niet één van hen daarbij stierf.

En welke vertaling heeft het van de Statenvertaling als Woord van God nog ooit kunnen winnen?

Als deze aangekondigde proeve van vertaling door het Bijbelgenootschap in samenwerking met Rome doorgaat, zal er straks een Bijbel zijn, die voor protestanten en roomsen bestemd zal zijn, waar beiden zich dan op kunnen beroepen, temeer waar deze vertaling dan door beiden is samengesteld.

Wat blijft er dan nog over van de Reformatie, temeer nog daar onze reformatoren zich in heel hun arbeid zeer terecht op Gods Woord beriepen tegenover Rome!

Wat zal er dan nog overblijven van ons Calvinistisch volk, waarin de Heere zo rijkelijk betoonde te wonen en te werken?

Glijden wij alzo niet met rasse schreden al verder af van de vaste grondslagen, waarop ons volk als protestantse natie, door Gods hand ten goede over ons, weleer werd gebouwd?

Wat zal ons, ziende op al deze dingen, nog te wachten staan? Wel mogen wij met de profeet van de oude dag uitroepen: , Laat de priesters, des Heeren dienaren, wenen tussen het voorhof en het altaar en laat hen zeggen: paar Uw volk, o Heere, en geef Uw erfenis niet over tot een smaadheid, dat de heidenen over hen zouden heersen. Waarom zouden zij onder de volken zeggen: aar is hunlieder God? ", Joel 2:17.

R.

R.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen